#11: Hoe ik de dagen doorkom
De burnout klachten zijn in de eerste maanden zo erg dat ik bijna niks kan doen om mezelf af te leiden of de tijd sneller te doen gaan. Radio, TV, computer, spelletjes, bezoek of telefoneren is allemaal te veel voor me. Ik kan het niet aan; te veel prikkels. Mijn hersenen willen met rust gelaten worden.
Ik lig dus hoofdzakelijk op de bank met gierende klachten en een gonzende kop. Maar ja, je moet toch wat, dus soms ga ik kort op de iPad wat informatie opzoeken over hoe een burnout op te lossen is. Ik lees dat je het beste een vast dagschema kan maken en zorgen dat elke dag hetzelfde is, zodat je lichaam weer in een bepaald ritme kan komen.
Ik besluit dat ik in elk geval NIET in bed blijf liggen. Ik sta op vaste tijden op, en als ik me kut voel dan ga ik me wel op de bank kut voelen maar niet in bed.
Dagschema bij burnout
Mijn dagschema is als volgt:
8:00 opstaan, douchen, ontbijten
9:00 op de bank rusten en een mindfulness oefening doen
10:00 naar buiten om een eind te fietsen
11:00 tussendoortje eten en op de bank rusten
11:30 boodschappen doen
12:30 lunch
13:00 op de bank liggen en proberen te slapen
15:00 naar buiten om te wandelen
16:00 tussendoortje eten en op de bank rusten
18:00 avondeten
20:00 naar bed
Mooi schema, maar de dagen zijn een ramp. Het “rusten” bestaat uit trillend voor me uit staren want mijn kop kan niks hebben. Bij de geringste inspanning (bijvoorbeeld even geld overmaken of de post openen) begint mijn hoofd te gonzen en begin ik te trillen. Soms kan ik een tijdje de Japanse natuurbeelden van Okanokumo aanzetten voor wat afleiding.
Boodschappen worden aanvankelijk door mijn vrienden gedaan, maar na een tijdje doe ik het zelf weer. De Albert Heijn is vlakbij, dus dat red ik wel. Maar het is zwaar. Buiten gaat het nog wel, maar in de winkel zelf word ik vaak onwel. Alles is me te veel en mijn kop gaat duizelen. Mijn hersenen schotelen mij een chaotische brei voor van muziek, kassapiepjes, aanbiedingen, schappen, producten, mandjes, winkelwagentjes, kassarijen, muziek, en mensen die vrolijk een praatje maken. Normaal kan je die negeren maar nu komt alles even hard binnen. Ik kan er nauwelijks tegen.
Maar ja, ik doe het toch maar, want ik kan niet mijn vrienden blijven inschakelen om naar de winkel te gaan. En bovendien: er gaat weer wat tijd voorbij als ik het zelf doe.
Ik verveel me namelijk kapot, en ben ook na elke “activiteit” zoals eten of naar buiten gaan meteen bang dat ik mijn dag verder niet doorkom. Dit geeft me flinke spanning en onzekerheid. Dat had ik nou net nodig, lekker nog wat extra spanning.
Na het avondeten ben ik altijd zo kapot en moe dat ik liever meteen naar bed ga. In de eerste weken ga ik dan ook inderdaad om 18:00 naar bed. Langzaam slaag ik er in om dat steeds een paar minuutjes uit te stellen, want van 18:00 tot 08:00 in bed liggen is ook een ramp aangezien ik totaal niet kan slapen en elk uur trillend en zwetend wakker word. Daarna duurt het weer minstens een uur voor ik weer in slaap val.
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
Mindfulness
Ik ontdek mindfulness. Via een app doe ik begeleide meditaties. Het helpt geen reet, maar het is in elk geval een afleiding die rustig is en waar mijn hersenen niet van op hol raken. En het is weer een tijdverdrijf. Ik betaal 50 euro om de app een jaar lang te kunnen gebruiken zonder beperkingen. “Hahaha, een jaar lang,” denk ik, “dan ben ik al lang weer beter natuurlijk!”. Oeh, dat gaat tegenvallen, zo zal later blijken.
Na enkele weken mindfulness begin ik door te krijgen dat het niet de bedoeling is dat de oefeningen iets veranderen aan je klachten. Ik begin te snappen wat het inhoudt en dat je in elk geval even rust neemt en naar je lichaam luistert als je “mediteert”. Ik noem het geen “mediteren”. Ik noem het een “oefening doen”. Want ik hou niet van zweverige onzin.
Langzaam snap ik dat je lichaam een hoop te vertellen heeft en dat je daar aandacht aan moet geven. Had ik dat maar geweten toen ik nog werkte. Ik zie nu in dat je lichaam en geest één zijn en dat ze allebei regelmatig en voldoende rust nodig hebben, of je dat nou wil of niet. En dat je ademhaling een hoop zegt over, en invloed heeft op je stressniveau.
Visite
Na een tijdje kan ik het wat beter aan om visite te ontvangen. Men moet vooral niet te lang blijven, 20 minuten is genoeg, en er kan maximaal één persoon tegelijk komen. Daarna lig ik weer op de bank te trillen en te huilen, maar het is in elk geval een leuke afleiding zo af en toe.
Geniet ik van de visite? Neen. Maar ik heb in elk geval het gevoel dat ik niet alleen ben en het doodt de tijd. Ik vraag me wel af hoe lang mijn vrienden het zullen volhouden, die bezoekjes. Ze hebben toch ook hun eigen leven dat doorgaat, ze zullen vast niet maandenlang bij mij langskomen?
Ik hoop dat ik mijn vrienden niet kwijtraak, ik ben totaal niet gezellig. Ik huil veel en ik praat alleen maar over hoe kut ik me voel. Wat een sprankelend mens ben ik toch. Een sprankelend mens met een sprankelend leven.
Nou ja, avondeten halen dan maar. Ik kook zelf nauwelijks. Voor koken moet ik nadenken en dingen in een bepaalde volgorde doen. En dat kan ik niet meer. Ik haal zoveel mogelijk verse maaltijden bij slagers en groentewinkels, wat in elk geval gezonder is dan kant- en klare supermarktmeuk. Mijn visite mag niet blijven eten; ik moet in rust en stilte eten en me dan weer klaarmaken om naar bed te gaan.
Wat een leeg en langzaam kloteleven. Ik hoop dat ik hier snel uit kom.
Volgende keer
Volgende keer schrijf ik over mijn ervaringen met een psycholoog en een psychiater, die niets van mijn burnout begrijpen en denken dat ik autistisch ben.
