#25: Burnout + liefdesverdriet = mijn ondergang
Acht maanden na mijn instorting op het werk (in totaal ongeveer achttien maanden sinds het begin van mijn burnout) is mijn relatie verbroken (zie blog #24). Ik kon mijn vriendin helaas niet bieden wat ze nodig had, en mijn burnout herstelde niet verder omdat het onderhouden van de relatie voor mij te veel energie kostte. Energie die ik nog steeds niet heb.
Ik heb in de dagen nadat het uitgegaan is last van toegenomen stressklachten. Ik krijg weer om de haverklap angsten en hartkloppingen. Ik moet nu zoveel huilen dat ik langzamerhand écht overtuigd raak dat ik daar nooit meer mee kan stoppen.
Liefdesverdriet
Liefdesverdriet, dat heb ik. Elke minuut denk ik aan haar. En dat het uit is. En dat ik haar nooit meer terug zal zien. Of wel? We vinden elkaar nog steeds heel leuk en lief; het komt puur door die klote-burnout dat we niet samen kunnen zijn.
Ik dacht altijd dat liefdesverdriet iets voor pubers was, maar mensen van alle leeftijden kunnen er zelfs maanden lang lichamelijke en emotionele klachten van krijgen. Klachten die overeenkomen met burnout klachten. Pfoeh, dat is precies wat ik nodig had, nog wat extra burnout klachten. Mijn god, ik hoop dat ik er doorheen kom.
Het verdriet komt in vlagen. Soms huil ik me kapot, zes keer per dag. Soms ben ik weer een paar dagen opgelucht en zie ik het wel positief in. Dan denk ik dat ik over een half jaartje wel beter zal zijn en haar weer in mijn armen kan sluiten.
Andere keren weer denk ik dat het nooit meer goed zal komen en dat ik haar maar moet vergeten. Wat een verdriet. Gaat dit ooit nog over? Ik hoop het. Een soort van half herstelde burnout met daar bovenop een topping van liefdesverdriet, hoe kom ik hier doorheen?
foto: © 2018 kutikhebeenburnout.n
Geen “verplichtingen” meer
Eén voordeel is dat ik nu helemaal geen “verplichtingen” meer heb. Bij algemene vrienden en kennissen kan ik gewoon tien keer afspreken en daarvan negen keer afzeggen omdat het niet goed met me gaat. Bij mijn vriendin kon ik dat niet; ik wilde haar dat niet aandoen. Dus ik hield me vaak groot en ging toch wel over mijn grenzen heen om haar niet teleur te stellen.
Ik hoef nu niets meer. Ik hoef niet meer bang te zijn voor aankomende verjaardagen, vakanties of activiteiten. Ik hoef niet meer bang te zijn om haar steeds teleur te stellen. Ik hoef helemaal NIETS meer, ik heb alleen nog maar verdriet, dus als dat over gaat, kan ik verder herstellen.
Rust
Na een week of drie, vier lijkt alles wat rustiger te worden. Ik denk niet meer elke minuut aan haar en als ik haar foto zie hangen dan krijg ik een glimlach en denk ik aan hoe lief en leuk ze is.
Af en toe heb ik goede dagen. Ik stuur zelfs berichtjes naar sommige van mijn vrienden dat het langzaam beter lijkt te gaan. Ik geloof het bijna niet, zo goed voel ik me. Ik voel me kalmer en kan beter slapen. Gelukkig, hier hoopte ik op.
Maar dan opeens, na een heerlijke zaterdag te hebben gehad waarop ik me zeer goed voelde, volgt er opnieuw een terugval. Op zondag word ik wakker en mijn kop duizelt en duizelt, ik kan geen geluiden meer hebben, alles is te hard.
Ik moet flink huilen en kan bijna niet meer nadenken. Thee zetten is opeens tien keer zo moeilijk. Bij het aankleden weet ik de volgorde van de kledingstukken niet meer. Had ik al gedoucht eigenlijk? Ik weet het oprecht niet meer en moet in de badkamer gaan kijken of het nat is. Ik ruik Lomi Lomi, ja ik heb gedoucht.
Alles wat ik inmiddels weer kon, kan ik opeens nauwelijks meer en levert onmiddellijk angstklachten op. Ik heb zo’n spanning in mijn hoofd dat ik er gek van word. Het gaat niet weg. Normaal gesproken is huilen erg opluchtend maar nu huil ik de hele dag door en het lucht niet meer op.
Een spelletje doen op mijn iPad, een beetje TV kijken, een eindje fietsen, boodschappen doen. Het lukt niet meer. En het liefdesverdriet komt ook weer maximaal terug. Zodra ik aan mijn vriendin denk jank ik de ogen weer uit mijn kop.
Het moet stoppen
Ik denk dat het verdriet, dat een beetje over leek te zijn, nu in alle hevigheid naar buiten komt. Vanaf nu ben ik er van overtuigd dat ik nooit meer beter zal worden. Ik ben nu eigenlijk wel bereid om het op te geven.
Op een verschrikkelijk zwaar moment heb ik voor het eerst tijdens mijn burnout de gedachte dat mijn leven op deze manier geen zin meer heeft. Ik denk: “Als ik me de rest van mijn leven zo moet blijven voelen en zo moet worstelen, laat het dan maar allemaal zitten… dan kan ik maar beter dood zijn.”
Ik schrik van deze defaitistische gedachte. Nee, ik wil niet dood. Ik bedenk dat ik misschien dan maar beter aan de drank of drugs kan gaan. Als ik me maar ergens goed van kan voelen. Ik heb nooit echt veel gedronken en ook nog nooit drugs gebruikt. En al sinds het begin van mijn burnout ben ik helemaal gestopt met alle vormen van alcohol, cafeïne en nicotine.
Waarom denk ik dit? Het is een wanhoopsgedachte. Dit moet stoppen, dit moet overgaan. Ik wil dit niet meer. Ik wil geen verdriet meer. Ik wil niet meer huilen, ik heb al weken een schorre stem van het janken en nu komt dit er nog bovenop. En ik wil geen burnout meer.
Rot op! Rot op, kut-burnout! Ga iemand anders treiteren! Donald Trump of zo. Waarom heb ik, die altijd lief is, een burnout? En die corrupte asociale klootzak van een Donald Trump niet? Godverdomme, het leven is zo oneerlijk.
Ik zie op dit moment totaal niet meer in hoe ik nu nog verder moet. Ja, ik weet het wel… ik weet rationeel wel dat het écht ooit weer goed komt, maar ik zie het niet meer voor me. Ik zie het niet meer gebeuren. Dit is het dieptepunt van mijn leven.
“Vanaf nu kan het in elk geval niet slechter gaan,” denk ik om mezelf nog enigszins op te peppen, “dit is het diepste dal, the only way is up!“
Volgende keer
Volgende keer vertel ik hoe iets simpels als de auto inruilen heel zwaar was.
