#26: De auto gaat ook al weg

Drie weken na mijn laatste terugval (zie blog #25) begint alles weer wat rustiger te worden. Omdat ik nog steeds niet kan rondkomen met mijn ziektewetuitkering ga ik maar weer eens naar mijn budget kijken.

Ik moet flink besparen (zie blog #22), dus besluit ik om over te stappen naar een kleinere auto. Ik heb een auto met best hoge maandelijkse kosten en het zou flink wat geld schelen als ik hem weg zou doen.

Ik ben gek op mijn auto. Het is een speciale, uit Amerika geïmporteerde compacte SUV, die niet in Nederland te koop is. Ik heb er veel liefde, geld en energie in zitten met opknappen, verbeteren en onderhouden.

Vaarwel lief autootje

Aanvankelijk voelt het wegdoen van mijn auto als een zakelijke transactie; gewoon even inruilen. Maar terwijl ik op het internet zoek naar andere auto’s (en een bod op mijn huidige auto) beginnen mijn emoties langzamerhand op te spelen. Elke keer als ik tijd besteed aan het wegdoen van de auto krijg ik een beetje pijn in mijn hart erbij.

Ik vind na een week zoeken een dealer die een aardige inruilprijs biedt (maar natuurlijk veel minder dan ik gehoopt had) en een auto heeft staan die ik graag wil hebben (al is hij wel minder leuk dan mijn huidige auto). Deze auto is iets kleiner en vele malen zuiniger. Qua vaste kosten ga ik 120 euro per maand besparen, dus dat is heel mooi.

Maar nu wordt het opeens wel heel concreet. Mijn geliefde wagentje gaat weg. Ik begin hem alvast leeg te halen. Alles moet er uit. Normaal gesproken een simpel klusje, maar het voelt zwaar. Bij elke spons, USB-kabel, zonnebril, verbanddoos of plaid die ik er uit haal moet ik slikken.

Ik rijd nog een rondje. Ik ga nog één keer naar de carwash en doe zo lang mogelijk over het spuiten en borstelen. Ik gooi er nog maar een keer een muntje in. Nóg een keertje waxen dan maar. “Jezus, waarom is dit toch zo zwaar? Het is maar een auto hoor,” denk ik, mijn emoties afkeurend.

Nog een laatste rondje naar het strand van Bloemendaal. Het is druk op de weg want het is lekker weer en er zijn strandfeesten. Dan zie ik een verkeersregelaar die met zijn auto vast zit in de berm. Ik bied aan om hem er uit te trekken. Met mijn auto heb ik regelmatig mensen uit de blubber getrokken of geholpen met starten. Nog één keer kan mijn auto zijn diensten bewijzen. Als een held word ik door twee verkeersregelaars en een motoragent weer terug naar de weg geleid. Iedereen moet stoppen voor mij en mijn wagen, terwijl ik dwars door de berm, over een fietspad en tegen het verkeer in mijn weg weer terugvind.

Morgen gaat hij weg. Ik ben mijn vriendin al kwijt (zie blog #24) en daar ben ik vooralsnog niet overheen, en nu voeg ik daar meer afscheidsverdriet aan toe. Pfoeh!

Het is zwaar, maar gaat goed

Ik pep mezelf op door te zeggen dat ik veel geld zal besparen en minder financiële zorgen zal hebben als de auto ingeruild is. Ik moet nog wel een paar duizend euro bijleggen bij de inruil. Daar gaan mijn allerlaatste centjes, die ik net had teruggekregen van de belastingdienst. Ik heb nu geen noodpotjes meer en ook de skipot is helemaal leeg.

Eén ding is positief: het zoeken naar auto’s, proefritten maken en onderhandelen geeft me een beetje een goed gevoel. Ik kán het namelijk. Ik kan het! En ik stort niet in! Ik word er wel heel moe van, en emotioneel, maar ik val niet terug! ik ben zo blij dat het me lukt.

Nou, niet te vroeg juichen, ik ga de auto inruilen. Als dat rond is, eerst weer flink een aantal dagen goed rust nemen.

De inruil

Ik ben bij de dealer om te de auto in te ruilen. Daar steekt een probleem de kop op. Er is ernstige slijtage aan het differentieel van de achterwielen. Ik had al zo’n vermoeden omdat hij een raar geluid maakte, en er staat ruim 250.000 kilometer op de teller. De dealer verlaagt zijn bod nu met 1000 euro. Fuck, wat moet ik doen?

Probeert hij me te naaien? Ik heb geen energie om er over na te denken. Min hoofd is alweer aan het bonken en zit vol. Ik besluit in enkele seconden om toch maar door te gaan met de inruil, want deze dealer bood mij aanvankelijk al 1000 euro méér dan andere bieders.

Nou ja, even slikken, dit moet dan maar gebeuren. Ik zit tegenover de verkoper. Ik voel de tranen in mijn ogen opwellen maar ik hou ze in. De verkoper ziet niet dat ik het moeilijk heb want hij is aan het kutten op zijn computer om allerlei papieren te regelen.

Deze hele transactie is eigenlijk veel te zwaar voor me. Te veel prikkels voor mijn hersenen, een heel eind rijden, en te veel denkwerk. Maar ja, het móet gebeuren, ik moet mijn financiën in balans krijgen. Ik wil eigenlijk even heel hard schreeuwen en huilen, maar ik houd me kalm.

Terug naar huis

Ik rijd onwennig in mijn nieuwe auto terug naar huis, ik voel me niet lekker. Ik word overmand door emoties en angsten. Ik moet even stoppen want ik word weer duizelig, mijn kop bonst hard. Ik rijd naar een boerenweggetje waar ik rustig stil kan staan, en barst in huilen uit.

Ik jank en ik jank en ik jank. Het is me weer te veel geworden. Ik ben inmiddels door mijn burnout mijn baan kwijt, mijn vriendin kwijt, mijn spaargeld kwijt, en nu ook nog mijn geliefde auto kwijt.

Opeens word ik weer bang voor de toekomst. Ik ben zo bang, zo bang. Bang om nooit meer beter te worden. Bang om niet rond te kunnen komen. Bang dat mijn nieuwe auto niet zal bevallen. Bang dat ik de verkeerde beslissing heb genomen. Ik schreeuw het uit van angst en spanning en emotie over alles. Na 10 minuutjes gaat het wel weer en vervolg ik mijn weg. De nieuwe auto ruikt lekker.

Een half uurtje later ga ik even tanken. Bij het tankstation moet ik weer flink hard huilen. Ik huil om het afscheid van mijn auto en het afscheid van mijn vriendin. Ik parkeer even in een vak. De richtingaanwijzer maakt een lekker klikkend geluidje.

“Afscheid nemen is een beetje sterven,” zeggen de Fransen. Oui, fucking hell, c’est vrai. Ik ontdek dat ik een achteruitrijcamera heb. Vet. Terwijl ik minutenlang aan het huilen ben, ben ik als een kind zo blij met mijn achteruitrijcamera.

Wat een wervelwind aan emoties. Ik hoop dat ik snel weer tot rust kan komen en verder kan herstellen. Het is echt zó vermoeiend om steeds al die emoties te hebben en zo vaak te moeten huilen, en ik krijg er koppijn en keelpijn van.

Dan ben ik weer thuis en zit op de bank, Ik ben vier uur bezig geweest met heen- en weer rijden en de inruil. Dat is een veel te zware belasting voor iemand die normaal gesproken net aan 20 minuten kan autorijden.

Als ik aan mijn mooie nieuwe derdehands auto denk, krijg ik gelukkig wel een glimlach op mijn gezicht. Wat een dag.

Volgende keer

Volgende keer vertel ik dat ik weer verschil begin te merken tussen stress en rust.

Reageren? Dat kan via Instagram.