#27: Is er nog iets dat mij stress geeft?

Na het inruilen van de auto denk ik: “nou, dat is geregeld, er is nu echt NIETS meer dat mij stress zal geven, ik kan nu gaan ontspannen en verder herstellen”. Maar niets is minder waar.

Ik word in de dagen erna juist méér gespannen. In mijn lichaam valt het mee, ik krijg het soms opeens heel warm, maar dat is alles. Geen hartkloppingen of trillingen gelukkig. Maar in mijn hoofd neemt de spanning toe. Het gonzende, rare rotgevoel in mijn hoofd (het “kuthoofd,” zie onder andere blog #20) is normaal gesproken redelijk te vermijden of negeren. Nu blijft het overal doorheen komen. Het verstoort mijn concentratie en nadenken.

Waarom neemt dit gevoel toe? Er is geen reden voor. Of wel? Ik probeer na te denken of er een reden voor te verzinnen is.

Te veel gedaan

Ik kijk terug in mijn agenda. Vorige week heb ik elke dag wel iets zwaars of prikkelends gedaan. Maandag en dinsdag naar auto’s gezocht, te veel uren op de iPad bezig geweest dus. Woensdag bij de psycholoog geweest, donderdag een gesprek gehad in het verzorgingshuis over de gezondheid van mijn demente vader, vrijdag naar de apotheek geweest waar het veel te druk was en gedoe om de juiste medicijnen te krijgen.

Zaterdag ben ik ook nog naar een verjaardag gegaan, voor het eerst sinds hele lange tijd. Ik wilde even een half uurtje gaan maar ben 2 uur gebleven. Het was leuk maar zwaar. Mijn kop ging weer duizelen en ik ben ook zo stom geweest om te weinig te eten vooraf.

Zondag heb ik onderhandeld over de auto via e-mailtjes. Maandag heb ik de auto opgehaald, wat zeer heftig was (zie blog #26). Ik denk dat ik nu de prijs betaal voor al deze activiteiten.

Wat ben ik toch een eikel. Waarom doe ik zo veel? Ik heb de hele week tegen mezelf gezegd dat het wel meeviel, en dat de auto inruilen natuurlijk best veel werk was, maar dat het wel echt nodig was om financieel niet in de problemen te raken. Ik ben tegelijkertijd trots en boos op mezelf. Waarom heb ik het nou weer zo ver kunnen laten komen?

Overprikkeling

Als ik in mijn nieuwe auto rijd raak ik overprikkeld door de auto zelf. Alle knopjes en lampjes en functies zijn nieuw voor me, elke 2 minuten ontdek ik weer iets, of hoor ik een geluid of er valt me iets op. Ik vergeet hem steeds op slot te zetten omdat hij een smart key heeft en je dus eigenlijk nooit meer de sleutel in je hand hebt. Lekker smart dan.

Ik ben ook best wel nerveus geweest omdat mijn vriendin, waarmee het nu bijna zes weken geleden is uitgegaan, jarig was. Ik had haar een bloemetje gestuurd en ben toch wel de hele dag ermee bezig geweest in mijn hoofd, of ze dat wel leuk zou vinden. Ik krijg ’s avonds een berichtje van haar dat ze erg blij is met de bloemen. Het lucht me op, maar ik mis haar nu weer verschrikkelijk en moet weer huilen.

Nou ja, ik doe weer een paar dagen super rustig aan. Alleen fietsen, wandelen, uitrusten, eten, slapen. Het nerveuze gevoel gaat echter niet weg, en wordt steeds erger. De momenten dat ik moet huilen zijn zeer, zeer heftig. Ik schreeuw het uit. In de auto, zodat ik de buren er niet mee lastig val.

Ik schreeuw dat ik mijn vriendin mis en dat ze zo lief is. Ik schreeuw dat ik mijn auto mis. Ik schreeuw dat ik gek word van het huilen en schreeuwen. Ik schreeuw dat ik dit gevoel niet meer trek. Ik schreeuw dat ik misschien wel nooit meer beter zal worden. De tranen zijn niet meer te stoppen.

Tot rust komen?

Kut, wat een hard gejank. Heb ik ooit zó hard gehuild? Volgens mij niet eens als kind. Misschien ben ik nu aan het inhalen wat ik als kind te weinig heb gedaan. Naast dat ik er mijn stem bijna van kwijtraak, krijg ik er ook nog hoofdpijn van en word ik er heel moe van. Hoe kan ik nou toch in godsnaam tot rust komen?

Op een donderdag neem ik 10 mg Oxazepam om drie uur in de middag om rustig te worden. Dat heb ik al minstens 6 maanden niet meer nodig gehad. Ik zie dit als een achteruitgang. “Nee, Martin, kom op, dat mag je best eens af en toe nemen,” probeer ik mezelf te troosten. Ik ga die avond maar vroeg naar bed, om 19:00.

Om half twee ’s nachts word ik opeens wakker van lawaai verderop in de straat. Het is al een tijdje warm weer dus mijn ramen aan de voor- en achterkant staan gewoon open. Er is een ruzie gaande waarbij een raam sneuvelt. Een man en een meisje staan te schreeuwen. Weer glasgerinkel. Buurmannen van tegenover mij komen in hun onderbroek naar buiten rennen. Ik loop ook in mijn onderbroek naar buiten maar blijf op afstand. Ondertussen bel ik 112 en de politie is er binnen één minuut.

Het hele gebeuren duurt geen 5 minuten, maar mijn lichaam is meteen flink in de stressstand gegaan. Ik tril, ik wil huilen, mijn hoofd gonst heftig, mijn hart klopt hard. Zenuwen gieren door mijn borstkas. Nu kan ik nooit meer slapen natuurlijk. Die Oxazepam is ook al weer uitgewerkt dus ik neem maar 10 mg Diazepam en ga weer in bed liggen.

Tot rust komen lukt niet meteen. Ik voel me gejaagd en denk steeds maar: “hoe kan ik nou weer slapen?” Ik zet een zacht muziekje op en val na een uur in slaap. Tja, dit soort dingen, je kan er weinig aan doen. Ik moet het maar accepteren.

Maar het is wél een goed teken, dat ik door een spannende gebeurtenis weer méér stress ervaar. Dat betekent dat ik in rust dus mínder stress ervaar, en dat mijn lichaam nu dus beter reageert op het verschil tussen rust en stress. Het is heel erg fijn om dat even te merken, en een belangrijke stap vooruit.

De volgende dag word ik wakker en voel ik me alsof ik een kater heb. Ik neem me maar voor om vanaf nu nóg meer rust te nemen. Ik besluit om méér dutjes en minder activiteiten te gaan doen overdag. Iets anders kan ik nu, na 19 maanden burnout, écht niet meer bedenken.

Volgende keer

Volgende keer het tweede deel over hoe een burnout nou eigenlijk voelt.

Reageren? Dat kan via Instagram.