#30: Een meevaller die ik nodig heb

Er verschijnt er een brief van het UWV dat ik over reïntegratie moet komen praten. Ik krijg een lichte angstaanval. Zo ver ben ik nog lang niet. Als ik een beetje fantaseer over wat ik in de toekomst ga doen krijg ik meestal last van angsten.

Ik ben zo bang voor de toekomst (zie blog #22). Ik weet niet wat ik moet gaan doen om ooit weer aan het werk te kunnen. Ik wil het heel graag, maar mijn hoofd gaat duizelen van spanning als ik er bijvoorbeeld over praat met iemand.

“Okee Martin, als het UWV je gaat dwingen om te gaan werken dan moet je sterk zijn en weigeren,” zeg ik tegen mezelf. Ik móet nu assertief zijn. Ik kan nog nét aan boodschappen en af en toe administratie doen, maar als ze willen dat ik ga werken dan moet ik voor mezelf opkomen en nee gaan zeggen. NEE!

Ietwat verbetering

De laatste weken gaat het af en toe wat beter met me. In de namiddag of avond heb ik soms een half uurtje dat ik me best ontspannen voel. Dat is fijn, maar ook frustrerend omdat deze momenten maar kort zijn. Daarna ben ik weer nerveus, huilerig en onzeker of het ooit nog goed zal komen. Maar ja, ik moet het maar als vooruitgang zien, hoe klein het ook is.

De psycholoog zegt dat ik goed op weg ben, moet proberen te accepteren dat ik er nog niet ben, maar dat het écht, écht goed zal komen. De huisarts, waar ik ongeveer elke twee tot drie maanden heen ga, zegt hetzelfde.

Ik ben ook nog bang omdat ik nog steeds nét niet helemaal rond kan komen. Ondanks flinke besparingen zoals het overstappen naar een goedkopere auto (zie blog #26) is het nog steeds krap. Zo heb ik bijvoorbeeld nog geen geld voor kleding of een kapper, en ook niet voor de jaarlijkse gemeentelijke heffingen. Ook voor onverwachte zaken zoals een kapotte wasmachine heb ik geen potje.

Nog één keer ga ik kijken of ik nog ergens geld kan besparen.

Hypotheekrente

Mijn hypotheek, daar heb ik lang niet naar gekeken. Ik heb 5 jaar geleden eens laten uitrekenen of ik iets kon doen om lagere maandlasten te hebben, maar destijds leverde dat verlies op. Gelul met belastingaftrek en aflossingsboetes en blah. Dus ik heb al jarenlang in mijn hoofd dat ik daar niks aan kan doen.

En overstappen naar een andere hypotheek met lagere rente kan ik nu wel vergeten. Wie wil mij nou een nieuwe hypotheek verstrekken terwijl ik langdurig een ziektewetuitkering heb? Ik ben momenteel een onrendabel risicogevalletje. Dankjewel burnout.

Ik heb een tijd geleden wel een inlogcode gekregen waarmee ik online de gegevens van mijn hypotheek kan inzien. Ik log maar eens in om te kijken wat voor hypotheek ik ook alweer heb. Oh ja, aflossingsvrij. Shit, eigenlijk wil ik ook ooit nog eens iets gaan aflossen. Pfoeh, dat gaat me natuurlijk nooit lukken. Ik krijg weer angst. Misschien had ik beter niet kunnen kijken.

Dan zie ik een knopje waarmee ik wijzigingen kan aanbrengen. Een scherm verschijnt met uitleg over het eventueel boetevrij aflossen. Maar ja, aflossen is dus geen optie want de skipot is leeg. Wel kan ik mijn rentevaste periode aanpassen. Ik klik daar maar op.

Opeens kan ik kiezen uit maar liefst vijftien opties voor lagere rente bij een bepaald aantal jaren rentevaste periode. Bij elke keuze staat ook meteen hoeveel mijn maandbedrag dan wordt. Mijn mond valt open van verbazing: élk van de vijftien opties levert me een besparing op!

Besparing

Ik kies voor 5 jaar rentevast. Mijn maandelijks te betalen hypotheeklast gaat… van €695 naar €365. Met één druk op de knop bespaar ik €330 per maand! Ik kan het bijna niet geloven. Ik twijfel. Klopt het wel? Of zit ik weer niet op te letten? Ik wil het nog eens bekijken maar ik heb al doorgeklikt. Shit, waarom is mijn concentratie toch zo slecht?

Een bevestiging van de wijziging verschijnt in mijn mailbox. Dan stromen de tranen over mijn wangen. Ik kan rondkomen! Ik kan weer rondkomen! Maandenlange stress en angst over geld en hoe ik het allemaal toch voor elkaar moet krijgen vallen van me af. Ik zucht diep en ik huil. Ik controleer nogmaals de e-mail. Ja het staat er écht.

Ik heb straks dan wel minder hypotheekrenteaftrek, maar met mijn uitkering krijg ik toch al weinig geld en ik betaal minder belasting, dus valt er ook minder terug te vragen. En die lage maandlast heb ik nu écht nodig om niet kapot te gaan.

Ik stuur blije WhatsApp berichten naar enkele vrienden en mijn zus. Ik heb geen geldzorgen meer! Ik kan weer kleding kopen en zelfs een klein bedragje sparen per maand! Jongens, wat ben ik blij! Wat een meevaller. Wat heerlijk. Om het te vieren trakteer ik mezelf op nieuwe bewaardozen voor in de koelkast, die ik al heel lang wilde hebben. Lekker van die hele dure, van glas. Want fuck it, mag ik ook eens mezelf verwennen? Wat een opluchting! Telkens als ik er over nadenk moet ik weer huilen.

Nu deze zorg weggenomen is durf ik ook wel wat harder te zijn tegen het UWV, mochten ze gaan aandringen dat ik moet gaan werken. Ik kan mezelf nu gelukkig beter de tijd geven om te herstellen, zonder financiële druk.

Met een goed gevoel ga ik die avond naar bed. Nu zijn écht al mijn zorgen opgelost. Is er nu nog iets dat me stress of angst geeft? Volgens mij niet. Kunnen we dan nu alsjeblieft, alsjeblieft verder gaan met herstellen? Ik hoop het wel.

Volgende keer

Volgende keer vertel ik over hoe ik elke dag huilend wakker word.

Reageren? Dat kan via Instagram.