#42: Critical alignment therapie
Ik ben hard op weg naar twee jaar burnout. Het is nu bijna een jaar na mijn grote instorting (zie blog #17). Mijn relatie is nu bijna vier maanden geleden uitgegaan en mijn financiële problemen zijn meer dan een maand geleden opgelost.
In blog #38 schreef ik dat er van alles was dat een beetje beter ging. En dat is ook zo. Ik slaap beter, mijn dromen zijn minder heftig, en de angst- en paniekaanvallen zijn vrijwel helemaal weg. Maar ik ben nog steeds nerveus en duizelig, en een gevoel van malaise en moeheid overheerst.
Een krampachtige houding
Op een dag ben ik me aan het scheren en merk ik dat ik krampachtig ben. Die spieren in mijn buik, armen, nek en schouders zijn steeds aangespannen. Dat merk ik ook als ik mijn haar sta te kammen, mijn schoenen aandoe of iets anders doe wat verder niet stressvol zou moeten zijn.
Ik heb een gonzend, irritant, soms duizelig gevoel in mijn hoofd, al maanden lang. En als ik bemerk dat mijn spieren aangespannen zijn, en ik ontspan ze bewust, dan wordt het rotgevoel in mijn hoofd anders. Het lucht wat op. Het gaat niet weg, maar ik merk duidelijk dat het direct te maken heeft met mijn spierspanningen.
Ik ga er op letten nu, op mijn houding. Als ik opsta van de bank of uit de auto stap pak ik even een paar seconden om te voelen hoe ik sta. Als ik loop, voel ik of ik ontspannen loop of bijvoorbeeld mijn schouders optrek. Zodra ik mijn houding verander merk ik ook dat ik me ietsjes beter voel. “Dit gaat de oplossing zijn. Dit gaat mij helpen om de laatste stress weg te krijgen,” denk ik verheugd.
Op de tafel vind ik het briefje van mijn huisarts waarop de naam van een yogastudio staat bij mij in de buurt. Ik zou volgens hem baat hebben bij critical alignment therapie (zie blog #36). Hoewel ik bang ben om mezelf te belasten met activiteiten, maak ik toch maar een afspraak. Ik begin met een privéles want ik kan er echt totaal niet tegen als er ergens meerdere mensen zijn. Dat geeft te veel prikkels.
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
Critical alignment yoga of therapie
Er blijkt een verschil te zijn tussen CAT en CAY; het eerste is critical alignment therapie en het tweede is -yoga. Mooi zo, want ik hou niet zo van yogagedoe zoals matra’s, chakra’s, asana’s, ashrams, mudra’s, en prana. Doe mij maar therapie en noem het gewoon wat het is: lekker bezig zijn met je lichaam waardoor je je beter voelt, gezonder wordt, of klachten oplost.
De therapie is afgeleid van de yoga-vorm en er zijn nieuwe inzichten aan toegevoegd. Het focust zich meer op de wervelkolom en rug, en het feit dat de meeste mensen daar hun stress en spanningen in opslaan.
De vriendelijke mevrouw van de yogastudio is erg rustig en medelevend. Ze legt uit dat we gaan beginnen met CAT, en dat ze eerst een intake gaat doen. Ik vertel haar over mijn burnout en het geklooi waar ik al bijna twee jaar in zit. Ze snapt het precies, ik merk dat ze al vele burnouters heeft gesproken. Alles wat ik vertel over mijn lichamelijke verstoringen en problemen kent ze.
Ze zegt vervolgens dat ik uit mijn comfort zone zal gaan, en dat ik pijn en ongemak zal leren accepteren…
…ik heb er meteen al geen zin meer in.
Ze legt me neer in bepaalde posities met wat platte en opgerolde matjes op bepaalde plekken onder mij. Jezus. Wat. Ligt. Dat. Kut. Na enkele seconden gaat alles pijn doen. Maar ik hou vol. Ze legt ondertussen van alles uit over hoe bepaalde spieren en zenuwbanen aan elkaar zitten en dat die in een verkeerde, gespannen stand staan.
Het klinkt meer als fysiotherapie dan als yoga. Langzaam wen ik aan hoe pijnlijk ik erbij lig en hoe rot mijn lichaam voelt. Dan moet ik ondersteboven gaan staan met behulp van een soort fitnessbankje waarbij ik op mijn schouders steun, benen in de lucht, en een loshangend hoofd. Mijn schouders doen zo’n pijn, dat ik het maar 5 seconden volhoudt. Wat een verschrikking.
De mevrouw legt uit dat mijn lichaam gewend is aan allerlei krampachtige houdingen, en die worden nu keihard verstoord. Mijn lichaam wordt gedwongen om weer in een normale, uitgelijnde, gebalanceerde houding te gaan staan. Ik geloof haar nog niet helemaal, maar vooruit, ik ga door.
Opluchting
Na afloop ben ik rustig en opgelucht. Mijn hele lichaam voelt opeens een stuk lichter, meer rechtop, minder gespannen. Of dénk ik dat alleen maar? Ik geloof het nog niet helemaal. Als ik naar huis fiets en thuiskom voel ik het nog steeds: minder gespannen, meer rechtop. Het voelt fijn. Het voelt goed.
Enkele dagen later stuur ik haar een berichtje dat ik er positief over ben, en dat ik vanaf vrijdag elke week zal komen. Ik heb het gevoel dat dit me gaat helpen om mijn houding weer goed te krijgen en de stress uit mijn bovenlichaam weg te werken.
Na een paar weken koop ik zelfs een “10-rittenkaart”. Maar dan opeens gaat het mis. Telkens als ik daar weer op mijn matje lig begin ik te huilen. Mijn kop duizelt en gonst steeds erger. Het is te zwaar voor me. De lessen duren te lang. Alles doet pijn, ik heb er geen plezier in en voel me niet lekker na afloop.
En er is elke week een man aanwezig die al drie jaar deze therapie doet. Ik ben dan meteen cynisch. Waarom zo lang? Helpt het niet? Ik vraag hem of zijn oorspronkelijke klachten al een beetje weggaan. Hij weet het eigenlijk niet.
Langzaam word ik bang om er heen te gaan, omdat ik steeds instort en huilend en duizelig de zaal moet verlaten. Een dag van tevoren krijg ik al angst en stress omdat het “morgen weer yoga-tijd is”. Dat is niet goed voor me, ik denk dat ik nog niet klaar ben voor een dergelijke belasting.
Ik stop er maar mee; de belasting is te zwaar. Ik ga wel weer verder als ik wat meer hersteld ben. Het was in elk geval een goede poging, hoewel ik wel teleurgesteld ben dat het zoveelste dat ik probeer tóch weer te zwaar voor me is.
Terug naar de tekentafel, in de zoektocht naar kalmte en rust.
Volgende keer
Volgende keer vertel ik over de oude herinneringen die mijn hersenen mij voorschotelen, terwijl mijn stress toeneemt.
