#74: Het lijkt alsof ik weer helemaal beter ben!

Omdat ik een beetje vooruitgang geboekt heb (zie blog #73) mag ik van mijn coach wat meer activiteiten gaan doen. Dus ik ga doen wat ik het liefste doe: achter de computer zitten.

Het is super leuk! En ik heb een app geïnstalleerd die er voor zorgt dat ik na 45 minuten een zwart scherm krijg, en dan pas na 15 minuten weer verder kan. Zodoende neem ik op tijd rust-, thee- en plaspauzes.

Het gaat lekker

Zes maanden geleden ging alles nog meteen duizelen voor mijn ogen als ik iets op de computer moest doen, zoals geld overmaken, mailtjes beantwoorden. Maar nu kan ik zelfs mijn oude technische en creatieve werk doen, en het gaat goed. Ik kan me al best goed concentreren.

Ik heb een aantal hobbyprojecten en daar ga ik weer eens mee aan de slag. Ik heb lijstjes van wat ik wil gaan doen. Ik begin met heel kleine dingetjes, want pas op: de terugvallen liggen op de loer en ik moet kleine stapjes maken van mijn coach.

Het gaat lekker. In een aantal dagen ga ik van 45 minuten naar twee maal 45 minuten. En dan drie maal. In de ochtend ga ik altijd eerst op het strand lopen, want de lichaamsbeweging en de frisse lucht moeten er wel in blijven natuurlijk. Maar dan, op zekere ochtend, heb ik zó’n voorpret en zó’n zin om verder te werken aan mijn project, dat ik het wandelen oversla. Ach, en het regent ook behoorlijk hard, dus dat mag ik best van mezelf een keer overslaan.

Op de vierde dag werk ik vijf keer 45 minuten. “Oei, begint dat niet wat veel te worden?” vraag ik mezelf af. Maar het gaat zo lekker, ik heb zelfs een aantal vrienden een vrolijk berichtje gestuurd dat ik nu echt definitief in de lift zit en aan het herstellen ben.

Dan ontdek ik een trucje waarmee ik de computer voor de gek kan houden, zodat ik in de verplichte pauze (waarin het scherm zwart is) kan inbreken en gewoon lekker door kan gaan. Tja, ik hoef echt niet elke 45 minuten thee te zetten of zo. Die verplichte pauzes zijn maar irritant, vooral als ik net lekker ergens middenin zit.

Ik ben weer beter!

Van mijn coach moet ik wel op tijd stoppen met activiteiten. Maar wat is op tijd? Ik voel me prima, dus op de vijfde dag schakel ik mijn verplichte-pauze-applicatie maar helemaal uit. Wat fijn zeg, het lijkt wel alsof ik weer helemaal beter ben!

En dan werk ik op de zesde dag 8 uur met een lunchpauze en een paar korte theepauzes… Echt goed man! Een hele werkdag gedaan en volgehouden! Yes! Ik ben weer beter! Ik ben weer beter! Oh dit is echt zo lekker, zooo lekker! Ik voel me goed en ik ben weer beter!

Maar je voelt hem al aankomen… Ik toen niet. Maar jij nu wel…

De dag erna heb ik afgesproken bij mijn bovenburen. Er komt een monteur voor groot onderhoud aan hun CV-ketel, en ik heb beloofd even te helpen. Mijn bovenburen zijn een bejaard echtpaar uit Italië, en ondanks 40 jaar in Nederland spreken ze nog steeds bijna geen Nederlands. Dus ik help even mee zodat ze alles kunnen begrijpen wat de CV-monteur doet en vertelt.

Ik ben twee-en-een-half uur bij ze, lekker kletsen, meehelpen, thee drinken en de ene na de andere Italiaanse lekkernij wordt mij voorgeschoteld. Maar als ik even opsta, schieten er opeens een paar flitsen door mijn hoofd. Van die golfbewegingen, een soort elektrische schokken.

“Oh shit, dit is te veel voor me,” denk ik opeens, “ik ga naar de klote.” Voor mijn gevoel beland ik opeens weer aan het begin van mijn burnout, toen ik onwel werd in Duitsland (zie blog #07). Kut, shit, fuck, dit gaat niet goed. “Wir sind alle verloren!” roep ik in mijn gedachten.

De afspraak is gelukkig afgelopen en ik ga snel weer naar beneden naar mijn eigen woning. Dan word ik super nerveus. Mijn kop begint heftig te gonzen, en ik wil huilen en schreeuwen. Ik ga maar even naar het bos met de auto. Zodra ik twee minuten in de auto zit stort ik helemaal in. Ik rijd 20 minuten huilend rond.

Alles komt er weer uit. “Oh mama en papa waar zijn jullie?” huil ik hard. En “godverdomme Martin wat ben je toch een klootzak! Natuurlijk kan je niet uren achter elkaar doorwerken! Snap dat nou eens!”

Mijn vertrouwen in het herstel is in één klap weer weg. “Zie je wel, je dénkt alleen maar dat het beter gaat, maar het gaat helemaal niet beter, lul!” De wanhoop is weer terug: ik kan niet herstellen. Mijn zogenaamde herstel, en dat het een beetje beter ging, zijn helemaal niet waar. Fake news! Ik ben weliswaar steeds meer gaan doen, omdat ik dacht dat ik me beter voelde, maar het is allemaal onzin.

Valkuilen

Dit zijn de valkuilen van een burnout. Als ik weer wat bedaard ben, na 45 minuten rondrijden, huilen en woedend zijn in de veilige cocon van mijn auto, kom ik weer tot normalere conclusies.

Natuurlijk ben ik nog niet belastbaar. Natuurlijk kan ik nog niet uren lang gaan werken zonder pauzes, ook al is het zo leuk en voelt het zo goed. Mijn lichaam straft me af, en mijn lichaam heeft gelijk. Mijn lichaam werkt dus eigenlijk best goed. Want ik verbruik te veel energie, energie die ik nog lang niet heb, en dus krijg ik een flink hard signaal en ga ik flink hard op mijn bek.

Dit hoort er bij. Dit is het leerproces. Mijn oude gedrag is dat ik keihard doorwerk, ook al heb ik geen energie. Dat is het gedrag dat ik moet afleren. Ik moet pauzes, rust en ontspanning nemen, ook al voel ik niet dat ik dat nodig heb. Gewoon doorgaan omdat iets heel erg leuk is, is niet de juiste manier.

Nou, ik ga weer stoppen met computerwerk. Even weer terug naar rustig aan doen, wandelen, fietsen, boodschappen, en af en toe, AF EN TOE, een beetje, EEN BEETJE, maximaal 45 minuten, DUS NIET LANGER, rustig achter de computer. DUS NIET FANATIEK, een beetje dingetjes doen, DUS NIET PROJECTMATIG AAN DE SLAG, maar fucking rustig!

Ik twijfel of ik het kan. Want ik zal het de rest van mijn leven anders moeten gaan doen. Ik ben er bang voor, oh wat ben ik er bang voor dat ik het niet kan.

Volgende keer

Volgende keer probeer ik Shiatsu massage en vind ik een nieuwe psycholoog.

Reageren? Dat kan via Instagram.