#75: Shiatsu en naar een nieuwe psycholoog

Ik krijg de laatste tijd wat meer energie. Ik voel me nog steeds enorm rottig en moe, en mijn hoofd voelt alsof er pap in zit. Maar als ik iets ga doen, bijvoorbeeld een klusje of zo, dan kan ik dat wel wat langer volhouden, drie kwartier ongeveer.

Toen ik begon met mijn CSR-coaching (zie blog #50) eindigden mijn sessies bij de psycholoog waar ik toen in behandeling was. Dat kwam goed uit, want ik wilde eigenlijk niet twee dingen tegelijk doen. Over een maand of twee eindigt deze coaching dus ik ga weer eens verder kijken of ik nog een andere behandeling kan gaan volgen.

De Stichting Burnout

Al eerder was ik eens op de website van de Stichting Burnout geweest, een stichting die moord en brand schreeuwt over hoe slecht het gesteld is met hoe artsen, werkgevers en psychologen omgaan met burnout. Diagnoses worden vaak niet juist gesteld of vastgelegd, en mensen krijgen de verkeerde hulp.

Het spreekt me wel aan, hoewel hun website nogal schreeuwerig is en een wirwar van medische uitleg, niet-werkende linkjes, en verwijzingen naar wetenschappelijke artikelen. (Ze hebben verstand van burnout, maar zijn leken op het gebied van hoe een website in elkaar hoort te zitten en hoe je iets schrijft voor een bepaald publiek.)

Zoals ik al schreef in blog #73 heb ik me bij hen ingeschreven en uit enkele tests kwam het resultaat dat ik een lichte burnout heb. Dat is mooi, want ik heb nu dus geen ernstige burnout meer. Yeah!

Ik maak een afspraak met één van hun psychologen voor een vrijblijvend intake gesprek. Een uur lang praat ik met een super vriendelijke, rustige mevrouw. Ik merk meteen dat ze mij begrijpt, mijn klachten serieus neemt, en dat ze er verstand van heeft. Ze ziet dat er naast de burnout zelf nog wat andere zaken spelen die we kunnen aanpakken. Ze denkt dat een gespecialiseerde GGZ verwijzing nodig zal zijn, zodat we niet beperkt zijn in de tijd die we hebben.

Jeetje wat een wereld van verschil met mijn eerste psycholoog (zie blog #12), die tuttig was en eigenlijk niet wist wat je met een burnout moet doen en maar bleef aandringen om een onderzoek naar autisme te laten doen, wat niet werd geconstateerd (zie blog #19). En dan mijn tweede psycholoog, die weliswaar heel veel afwist van burnout en me goed steunde in wat ik doormaakte, maar geen planmatige aanpak of behandeling bood.

Ik ben een ervaren patiënt

Ze wil nog van alles van me weten. Ik vertel honderd uit, want ik heb inmiddels al een routine opgebouwd waarin ik zo duidelijk mogelijk kan uitleggen wat er allemaal aan scheelt. Dat is het mooie van langdurig ziek zijn; je kan alle tests lekker snel invullen en je verhaal steeds beter vertellen.

Ik kan precies vertellen waar ik sta en welke punten ik nog wil oplossen. En wat ik wil veranderen aan mezelf, want ik wil in de toekomst nooit, nooit, nooit, NOOIT, NOOIT, NOOIT meer een nieuwe burnout.

Ze gaat een behandelplan opstellen waarbij een deel zal bestaan uit het oplossen van de resterende burnout, en een deel voor het verwerken van dingen uit mijn jeugd, het assertief en autonoom worden, en het voorkomen van burnout in de toekomst.

Het duurt een paar weken voordat ik het behandelplan krijg en kan gaan beslissen om er mee van start te gaan. In deze weken ga ik door met CSR en ik ben ondertussen ook van start gegaan met Shiatsu massage.

Shiatsu en terugval

Mijn shiatsu-therapeut is een super aardige mevrouw. Bij elke sessie praten we een half uur en daarna begint de shiatsu. We praten over burnout en hoe ik er voor sta. Hoe wanhopig ik ben, en dat ik zo graag geholpen wil worden.

Ze wijst me er op dat ik het zelf moet doen. Shiatsu, coaching en psychologen zijn volgens haar slechts hulpmiddelen. De ware oplossing om beter te worden zit in mijzelf. Daar zit wel wat in natuurlijk. Ik ben steeds zo wanhopig op zoek naar iemand die me vertelt wat ik moet doen, want zelf weet ik het niet meer. Ik heb al duizend dingen geprobeerd en ik word nauwelijks kalmer, hoewel de lichamelijke klachten met minimale stapjes wel steeds wat minder worden.

Na de eerste sessie merk ik eigenlijk niets van de shiatsu, ik ben nog steeds even nerveus als altijd. De tweede keer, 10 dagen later, word ik er enorm sloom van, en dat schijnt ook de bedoeling te zijn. De derde sessie, weer na 10 dagen, merk ik opnieuw niks, behalve dan dat ik duizelig word van lang plat liggen. Tijdens de vierde sessie word ik enorm sloom en moet ik flink huilen.

Die avond in bed twijfel ik over of de shiatsu wel zin heeft. Het kost ook 70 euro per sessie. Ik twijfel ook of het wel zin heeft om zo’n nieuwe psycholoog in de arm te nemen. Ik twijfel weer aan alles. Ik twijfel of ik ooit nog wel beter zal worden. Ik voel me gejaagd en onrustig, dus ik doe het licht maar uit en draai me om.

Dan opeens, vlak voordat ik in slaap val, krijg ik een flinke angstaanval. Ik heb een heftige schrikreactie, braak een beetje maagzuur op, ik krijg flitsen in mijn hoofd, hartkloppingen en schokgolven in mijn lichaam. Ik sta op en ga ijsberen en eet en drink wat om het maagzuur weg te werken (ontbijtkoek met (haver)melk is mijn truc tegen maagzuur). Nerveus ga ik weer in bed liggen en er volgt een woelige nacht met veel wakker liggen.

Zou het te veel zijn? Zou ik te veel gedaan hebben? Intake bij de psycholoog, CSR-gesprek, shiatsu, administratie, post, boodschappen, wandelen, fietsen, aan mijn hobbies werken, wat dingen op Marktplaats zetten. Het voelde allemaal heel goed, ik had een week lang echt best een gevoel dat ik aardig wat aankon.

Ik weet het niet meer. Het lijkt wel alsof ik overal een klap van krijg. Hoe kan het nou toch? Hoe kan het nou toch in hemelsnaam dat ik best lekker bezig ben, een goed gevoel heb, en dan tóch weer instort? Hoe kan ik nou “leren luisteren naar de signalen van mijn lichaam” als ik niet op tijd die fucking signalen krijg?

De Shiatsu doe ik in totaal acht keer. Het is vaak wel lekker, dus dat is mooi. Maar lekker is niet genoeg, voor de 580 euro die het me gekost heeft. Zucht en bareuh! Terug naar de tekentafel. Ik ga maar weer een paar weken niksen en hoop maar dat die nieuwe psycholoog mij dan verder kan helpen.

Volgende keer

Volgende keer beschrijf ik hoe een langdurige burnout nou eigenlijk voelt.

Reageren? Dat kan via Instagram.