#77: Laat alsjeblieft die lichamelijke klachten wat zakken
Wat een puinhoop. Ik dacht dat ik een beetje vooruit ging, maar dat blijkt niet zo te zijn. Sterker nog, ik heb zelfs het gevoel dat ik achteruit ga. Hoe kan dit nou toch weer?
De laatste weken ben ik steeds onrustiger geworden, steeds gejaagder. Ik krijg weer flitsjes in mijn hoofd en mijn hoofd voelt zwaar en dronken aan. Ik moet weer zo veel huilen, huilen huilen. Ben ik weer overbelast? Waarom? Waarom nou toch?
Shiatsu en angst en stress
Ik probeer na te denken of ik stressfactoren heb. Shiatsu (zie blog #75) is het eerste wat in me opkomt. Als ik plat moet liggen op mijn buik of rug dan gaat mijn kop enorm duizelen. Ik lig daar dan maar en ik word op allerlei plekken aangeraakt en gemasseerd. Het is prettig en onprettig tegelijk.
Na de shiatsu ben ik soms kalm, maar soms veel onrustiger dan ervoor. Ik kan nou niet echt zeggen dat ik er baat bij heb. Wat een klotezooi. Ik heb er veel geld aan uitgegeven in de hoop dat het me zou helpen kalmeren, maar het werkt gewoon niet echt.
Net zoals de yoga (zie blog #42) en de haptonoom heb ik het idee dat het wel lekker is maar niet dat het me helpt. En al die websites staan maar vol met beweringen dat het allemaal zou helpen bij stress en burnout. Waarom helpt het bij mij niet? Waarom is er niets waar ik rustig van wordt? Het hoeft me niet eens te genezen, als ik maar kalm kan worden in plaats van gejaagd.
In de ochtenden word ik om ongeveer 05:00 wakker en gonst mijn kop van angst en nervositeit. Dat gaat zo de hele dag door tot ik weer naar bed ga om 19:30. Als ik activiteiten doe dan lijkt het weg te gaan, maar dat is niet zo. Ik ben dan wel afgeleid dus merk ik het niet zo erg.
Ik heb het gevoel dat alles me te veel is. Mijn hersenen staan niet meer stil, de gedachten knallen met duizenden per minuut door mijn hoofd. Mijn geheugen wordt slechter, ik weet nu écht elke dag niet meer waar ik mijn auto geparkeerd heb. Ik vergeet bijna alles. Als er iets in mijn agenda staat heb ik er een aversie tegen en wil ik het niet. Alles wat “moet” geeft meteen angst en stress.
En ik heb nu opeens ook weer kleine spiersamentrekkingen. Schokjes in mijn been of arm of lippen. Dat heb ik twee jaar geleden voor het laatst gehad toen mijn burnout pas begonnen was. Ik ga maar weer eens naar de huisarts, want ik snap er echt geen zak meer van.
foto: © 2019 kakikhebeenburnout.nl
Verslaafd?
Ik heb mij door iemand laten aanpraten dat ik misschien verslaafd ben aan Diazepam. Het is namelijk zo dat ik in de avonden steeds nerveuzer word. En dan neem ik 5 mg Diazepam en dan ga ik slapen. De dagen erna neem ik steeds een beetje minder Diazepam tot ik weer op 0 zit. En dan gaat het 5-7 dagen goed, en dan word ik weer nerveus en gejaagd. En dan neem ik het maar weer.
Toevallig duurt het 5-7 dagen voordat Diazepam helemaal weg is uit je lichaam. Dus die hele cyclus vind ik iets té toevallig. Waarom word ik elke 5-7 dagen steeds nerveuzer, terwijl ik niks doe dat stressvol is en geen stressfactoren meer in mijn leven heb?
Ik vraag het aan de huisarts maar hij is niet overtuigd dat het onttrekkingsverschijnselen van Diazepam zijn. Maar wat de fuck is het dan wel? We proberen toch maar een afbouwschema, want het is sowieso goed om die pammetjes (ook wel benzo’s genoemd) niet te lang te gebruiken. Een week lang 4 mg, dan telkens 1 mg er af per week tot ik op 0 zit. Ik hoop dat het helpt.
Om de angsten en het getril en gezenuw wat te verminderen verhoogt hij de de Venlafaxine (die ik al jaren neem) van 37,5 naar 75 mg. Dit omdat 37,5 mg eigenlijk sowieso niet een klinisch werkende dosis is. Nou ja, vooruit dan maar, ik sta nu open voor alles. En ik heb de ervaring dat ik ook weer makkelijk terug kan naar 37,5 over een paar maanden als ik me beter voel.
Als ik me beter voel.
Als ik me beter voel.
Als ik me beter voel.
Ik ga ook weer in de middag tussen 13:30 en ongeveer 15:00 in bed liggen dommelen. Extra rust, extra kalmte. Ogen dicht en rustig ademen. Ik val nooit in slaap, terwijl ik doodmoe ben. Dat baart me zorgen, maar ja, ik neem in elk geval rust.
Andere medicatie en extra veel rust. Dat is in elk geval een plan. Iets nieuws. Iets dat weer geprobeerd kan worden om me beter te voelen. Ik hoop dat het werkt. Het duurt wel een week of 4 voordat ik resultaat zal gaan merken, áls het aan de medicatie ligt. Maar ja, ik moet toch wat? Ik moet toch verdomme iets? Ik moet huilen van wanhoop.
Opeens bedenk ik me dat ik nog wel één stressfactor heb. Ik heb eindelijk, na drie maanden wachten, een hoorzitting over mijn WIA-bezwaar bij het UWV (zie blog #62). Over twee weken moet ik er heen. Ik voer dialogen in mijn hoofd over wat ik moet gaan zeggen. Ik ben bang dat mij opnieuw zal worden voorgelogen. Dat ze mijn klachten niet serieus nemen en dat ze gaan zeggen dat ik 40 uur per week kan werken.
Lekker overdrijven bij het UWV
Ik heb tips gekregen van iemand die ervaring heeft met hoe je bij een burnout meer kans krijgt dat het UWV je een uitkering toekent. Het UWV schijnt namelijk zeer gevoelig te zijn voor dramatiek en overdrijving. En bij alles wat je ook maar een piepklein beetje kan, concluderen ze meteen dat je dus kan werken.
Kan je de planten water geven? Dan kan je dus werken. Kan je een schilderijte ophangen? Dan kan je dus werken. Kan je in je neus peuteren? Aan de slag! Ik krijg het advies om vooral niet te zeggen dat ik een blog schrijf en dat ik af en toe probeer om achter de computer wat te doen. Want het UWV zal dan onmiddellijk concluderen dat ik dus kan werken.
Ook krijg ik de tip dat ik er super slecht uit moet zien. Dus ik ga me niet meer scheren en ga ook niet naar de kapper (wat inmiddels wel hard nodig is). Ja, inderdaad, zo kinderachtig is het UWV. De “artsen” zullen eerder concluderen dat je ziek bent als je er ook écht ziek en onverzorgd uit ziet. Immers, als je je haar kan kammen en je tanden kan poetsen dan kan je ook werken.
In het interne verslag van mijn vorige bezoek aan het UWV stond letterlijk “cliënt maakt geen zieke indruk”. Yep. Dat stond er echt. Alsof je met een burnout er niet normaal uit kan zien. En dus kan ik werken, zo is de redenering. Ik zal dus moeten gaan toneelspelen.
Nou, misschien is het maar goed dat ik me de laatste tijd weer slechter voel. Fijn voor het UWV, anders snappen ze niet waar ik doorheen ga. Ik begrijp niet hoe je als arts een plezierige baan kan hebben bij het UWV. Je moet voortdurend ontkennen hoe ziek iemand is, om zodoende je werkgever, een verzekeraar -het tuig der aarde-, blij te maken.
Ik houd maar weer vol tot de verhoogde Venlafaxine gaat werken, mijn vemoedelijke onttrekkingsverschijnselen van de Diazepam gaan zakken, en ik bij het UWV een paar schwalbes gemaakt heb om eindelijk eens te krijgen waar ik recht op heb en waar ik 24 arbeidsjaren lang belasting voor heb afgedragen.
Ik hoop toch zo, ik hoop toch zo dat ik me af en toe beter kan gaan voelen. Dat ik niks kan onthouden, prime. Dat ik me niet kan concentreren, prima. Dat ik elke dag moet huilen, prima. Dat ik onzeker en wanhopig ben over de toekomst, prima. Maar laat alsjeblieft die lichamelijke klachten een beetje zakken.
Laat alsjeblieft die duizelige kop, die angsten op mijn borst, de kortademigheid en de malaise nou een beetje zakken. Dat zou toch zo heerlijk en fijn zijn.
Volgende keer
Volgende keer mag ik naar het UWV om mijn WIA-bezwaar van vijf maanden geleden toe te lichten.
