#35: Nu alleen dat rothoofd nog
Zo nu en dan heb ik een goed moment. Een kalm moment. Ik zit dan op de bank of lig in bed en voel me ontspannen. “Hee, ik ben weer beter!” zeg ik dan hardop en ik moet lachen, wetend dat het over ongeveer een kwartiertje weer klote is.
Maar het is in elk geval fijn om twee, drie keer in de maand zo’n gevoel te hebben. Ik denk dat mijn lichaam het weer een beetje begint te begrijpen, dat men in rust lekker rustig is en dus niet gestresst. En dat er in rust dus geen reden is voor heftig ademhalen, hartkloppingen, trillen en angsten.
Massages?
Mijn bekende kuthoofd (zie blog #20) is echter actiever dan ooit. Ik heb een gespannen gevoel in mijn hoofd, nek en schouders. Ik overweeg om weer eens naar de fysiotherapeut te gaan, of misschien een massage te nemen of zo? Er zijn zoveel dingen die je kan doen met spanningshoofdpijn, nek- en schouderklachten. Ik zoek een beetje op het internet naar wat er mogelijk is.
Chinese massages, Thaise massages, Zweedse massages, therapeutische massages, fysio, hapto, osteo, acupunctuur, mensendieck, oefentherapie, cesar, yoga en aanverwanten, pfoeh ik word er nu al weer gek van en weet niet wat ik moet kiezen. En het wordt allemaal niet vergoed natuurlijk.
Maar ja, is het wel een spierenkwestie? Ik ben vaak duizelig, dronken, wankel. Ik ben in ademnood als ik opsta. Mijn hoofd gonst en doet raar als ik opeens omkijk of mijn hoofd draai. Ik heb het idee dat ik niet genoeg zuurstof heb. Ik doe vaak ademhalingsoefeningen, maar doe ik die wel goed?
Meestal zijn het emoties die in mijn kop zitten. Als ik ga huilen dan lucht het weer wat op en wordt mijn hoofd weer een tijdje normaal. Het zal wel een combinatie zijn van spierspanning, emotie, stress, verstoorde hormonale systemen en zuurstoftekort. Typisch gevalletje; deze verschijnselen komen vaak voor bij burnout.
Het lijkt me overigens wel fijn om aangeraakt te worden, wat voor massage ik ook ga doen. Sinds ik mijn vriendin niet meer heb snak ik naar knuffels. Haar kinderen zaten ook wel eens tegen mij aan of bij mij op schoot, dat mis ik ook wel. Menselijk contact. Ik voel nu meer en meer hoe belangrijk dat voor me is.
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
Herstel?
Als ik mijn irritante, rotte hoofd voel dan denk ik:”wanneer houdt dit eens op?” Ik vraag me af of ik wel herstel. Heel veel dingen lijken beter te gaan, maar dat hoofd blijft maar doorgaan. Zodra ik een activiteit onderneem, zoals stofzuigen, een klusje, auto wassen, een korte visite, boodschappen en dat soort dingen dan gaat het hoofd nóg erger zijn best doen om mij te irriteren.
Door die kop weet ik bijna niet meer hoe ik moet zitten, liggen of staan. Het lijkt wel erger te worden de laatste weken. Of focus ik mezelf nu meer op mijn hoofd omdat andere klachten langzaam weg aan het gaan zijn?
Ik heb liever pijn in mijn been dan zo’n rothoofd. Of buikpijn of zo. Het hoofd heb je namelijk overal voor nodig. Nadenken gaat niet goed, lezen gaat niet goed, concentreren gaat niet goed. En geluiden zijn nog steeds heel hard. Onverwachte of harde geluiden hóór ik vaak niet alleen in mijn oren, maar ik vóel ze ook, als schokgolven in mijn hoofd.
Hoe meer ik over die klachten nadenk hoe meer ik denk dat ik achteruit ga en helemaal niet herstel. “Kom op, Martin, je herstelt écht wel,” praat ik mezelf dan moed in, “dat hoofd is het laatste!”. Ik hoop maar dat mijn hoofd het laatste is dat zich gaat herstellen en dat ik dus niet nog weer twintig andere dingen krijg.
Neig ik naar niks doen?
Volgens mijn psycholoog gaat het herstel heus wel verder, alleen is het niet lineair. Het is dus wel een stijgende lijn maar die begint flauwtjes en wordt steeds steiler. Ik zit nu nog in het flauwe gedeelte waarbij het herstel nog maar mondjesmaat aanwezig is. En bovendien zitten er ook nog kuilen in de lijn. Je gaat langzaam van dip naar dip met af en toe een beetje een beter gevoel er tussendoor.
Hij zegt dat ik moet oppassen dat ik niet niks moet gaan doen. Ik ben namelijk steeds vaker bang om activiteiten te doen, omdat mijn hoofd dan meteen weer raar doet. Ik zal proberen om de moed er in te houden, en ondanks het hoofd toch wat te ondernemen, zoals bezoekjes, een klusje of even computeren.
Ik plan nu maar één keer per week een afspraak in. Dat kan de psycholoog of tandarts zijn, maar ook visite ontvangen, of dat ik zelf ergens op bezoek ga. Eén ding per week voelt wel als “veel” voor me. Mijn kop wil het niet.
Via een goede vriendin van mij meld ik me aan om af en toe bij een biologische groentetuin als vrijwilliger de groenten te gaan vervoeren van het land naar de kas. Na mijn aanmelding ontvang ik informatie over een website die gebruikt zal gaan worden om alles in te plannen. Ook wil men telefoonnummers gaan uitwisselen en in een WhatsApp groep gaan zitten. Ik krijg meteen een angstaanval en mijn hoofd gaat duizelen.
Ik moet huilen en raak in paniek. Nee, dit is te veel. Ik wil geen WhatsAppgroepen en ik wil niet gebeld worden om af te stemmen wie er op welke dag welke groenten gaat doen. Nope, mijn hoofd wil dit niet. Ik zeg meteen weer af. Niks, of weinig doen is voor nu toch nog beter voor me, denk ik. Een beetje. Misschien. Waarschijnlijk.
Shit wat is dit moeilijk.
Volgende keer
Volgende keer ben ik het zat om onder voortdurende spanning te staan.
