#36: Spanningen, yoga en medicijnen

Het is begin juli 2018. Okee, nu begin ik het zat te worden. Echt zat. De 21e maand van mijn burnout is nu op weg. Ik ga de mijlpaal van twee jaar met gemak halen. Verdomme, twee jaar! Steeds vaker word ik woedend. Woedend op mijn burnout. Ik ga dan in de auto zitten schreeuwen en huilen dat die kut-burnout weg moet gaan.

Ik heb al eens therapeutisch een brief geschreven aan mijn burnout (zie blog #33) en hoewel dat lekker was raak ik mijn verdriet en woede nog steeds niet echt kwijt.

Meer spanning in mijn kop

De spanning in mijn hoofd neemt toe. Ik heb al vele malen geschreven over “mijn kuthoofd” (zie ook blog #35). Het nerveuze, gonzende, gespannen, irritante rotgevoel in mijn hoofd, dat steeds verandert van plaats en intensiteit. Voorheen kon ik dat nog rustig krijgen door hard te huilen, maar dit werkt nu niet meer. 

De spanning in mijn kop is nu 24 uur per dag aanwezig. Soms met een licht nerveuze trilling in mijn borst, maar meestal alleen in mijn hoofd. Mijn nek is ook heel gespannen en mijn kaken ook. Als ik even een lastig plakbandje ergens vanaf zit te pulken valt me opeens op dat ik keihard mijn kaken op elkaar houd en mijn schouders krampachtig omhoog. Omdat het nu al twee weken lang zo doorgaat besluit ik om weer naar de dokter en de fysiotherapeut te gaan.

Yoga

De fysiotherapeut masseert me. Dat is lekker. Het helpt natuurlijk geen reet, maar het is in elk geval wel lekker. Mijn huisarts zegt dat ik critical alignment yoga zou kunnen proberen. Dat is gefocust op hoofd, nek, schouders en houding. En schijnt te werken tegen chronische stress.

Ik heb een paar weken geleden toevallig één (andere soort) yogales genomen, maar dat was veel te zwaar voor me en ik moest alleen maar keihard huilen. Dus ik was er niet echt enthousiast over. En ik moest “ommmmmmm” chanten en aan het einde “namasté” zeggen. Dan ben je mij kwijt met je yogales.

Tuurlijk, met je lichaam bezig zijn en bepaalde heilzame bewegingen uitvoeren daar ben ik het helemaal mee eens en daar kan ik de voordelen van zien, maar dat gelul er omheen, sorry. En mijn armen begonnen in slaap te vallen, wat bij mij altijd gebeurt als ik een tijdje plat op mijn rug stil moet liggen. Maar de yogamevrouw zei:”zie je wel, het begint nu al te werken”. Ja, doei.

Ik wacht wel even een paar weken tot ik misschien weer wat rustiger ben, en dan ga ik een poging wagen tot critical alignment yoga. Maar dan alleen de lichamelijke oefeningen en posities. De in-crowd terminologie, rituelen, geurtherapie en het gechant mogen ze weglaten.

Medicijnen

Ik neem af en toe overdag een Oxazepammetje (10 mg). En ik ga slapen met Diazepam (5 of 10 mg). Pammetjes… ik ben bang om verslaafd te raken aan die dingen, maar het moet nu maar. Ik wil me gewoon eens rustig en lekker voelen. De Venlafaxine (zie blog #05) laten we gewoon voor wat het is, op 37,5 mg per dag, de laagste dosis die er bestaat.

Veel mensen twijfelen of ze medicijnen willen gebruiken bij hun burnout. Ik heb er ook een haat- / liefdeverhouding mee. Liever wil ik mezelf niet volgooien met chemicaliën. Maar als de angst en spanning zo’n lijdensweg zijn, en zo lang duren, dan is het helemaal niet erg om af en toe wat te nemen.

Veel “gezonde” mensen nemen jarenlang sigaretten, snoep, koffie of alcohol om hun stress te verminderen, en dat is net zo slecht voor je als tijdelijk wat medicijnen slikken.

Sommige mensen die een burnout hebben zeggen dat ze het “zelf willen doen, op eigen kracht”. Dat wil ik eigenlijk ook, maar ik realiseer me wel dat júist dit soort gedachten de reden zijn dat je überhaupt in je burnout terecht bent gekomen.

Je hóeft niet alles zelf te doen. Je hóeft het niet op eigen kracht te doen. Hulp inschakelen is verstandig en goed voor je, en zou je vaker moeten doen. Af en toe wat symptomen bestrijden om zodoende verder te kunnen komen is lang zo fout nog niet, zolang je maar in het oog houdt dat je later weer stopt met de medicijnen of ze gaat afbouwen.

Nou ja, ikzelf begin het inmiddels dus zat te worden. Ik heb écht geen aanleidingen meer om gespannen te zijn. Mijn zorgen zijn voorbij, ik doe rustig aan, belast mezelf niet. Maar ik blijf maar zenuwachtig en gespannen. En ik blijf maar huilen. Waarom? Waarom gebeurt dit? Wat kan ik nu nog doen om beter te worden? Ik wil zo graag beter worden. 

Smeekbede

In mijn hoofd houd ik een smeekbede aan mezelf, mijn burnout, mijn dokter, de psycholoog, de goden en de wereld. Mag ik alsjeblieft beter worden? Alsjeblieft? Ik ben altijd lief. Ik verdien dit niet. Ik heb nu wel genoeg gehad, toch? Laat me alsjeblieft een klein pietsje verbetering voelen? Ah toe?

Ik hoef niet eens per sé te werken of zo. Voor mijn part de rest van mijn leven arbeidsongeschikt. Prima. Als ik me maar een beetje goed voel. Een heel klein beetje. En dat ik dan met vrienden kan afspreken zonder in te storten. En dat ik eventjes op vakantie kan gaan. Al is het maar in Nederland. Een lang weekend, dat is genoeg.

En dat ik gewoon lekker rustig op de bank kan liggen zonder nerveus te zijn. En een mooie serie kan volgen op Netflix. Ik hoef echt geen carrière meer of rijkdom of roem. Maar laat me alsjeblieft eens rustig worden. Rustig worden en niet meer huilen. En niet meer dat kuthoofd. Desnoods slecht ter been of een chronische aambei of zo. Maar niet meer dat hoofd. Niet meer die spanning. Alsjeblieft, dat moet toch mogelijk zijn?

Ik vraag aan de dokter en de fysio of ze wel eens andere mensen behandelen die een langdurige of zware burnout hebben. Uiteraard. En die mensen zeggen allemaal hetzelfde: “alsjeblieft, wanneer houdt mijn fucking burnout eens keer op? Ik ben het zat!” Ik ben gelukkig dus niet alleen. En ook niet uniek. En het zál een keer overgaan. Echt waar.

Geduld dan maar weer, Martin. En hopen dat ik niet te veel afhankelijk word van de pammetjes. En ik ga geen “ommmmmm” zeggen de hele dag.

Volgende keer

Volgende keer schrijf ik over hoe ik een grote angst wist te overwinnen.

Reageren? Dat kan via Instagram.