#43: Meer stress, oude herinneringen en eenzaamheid
Weer een paar weken voorbij. Wat moet ik nu nog doen? Ik ben ten einde raad. Al een aantal weken lang word ik steeds een beetje meer gespannen, vooral in de avonden, en ik weet niet waarom.
Het is vakantietijd. Ik heb een tijdje geleden geregeld dat ik een Werkfit programma van het UWV ga doen bij een CSR-coach (zie blog #40) Ik wacht nu totdat dit kan gaan beginnen en doe verder eigenlijk niets.
Rust nemen
Mijn dagschema is iets gewijzigd omdat ik een maand geleden ben begonnen met zwemmen in zee. Ik sta nu om ongeveer 8:30 op en ga dan ontbijten en naar het strand om te zwemmen. Soms kort, soms wat langer. Ook als het wat minder lekker weer is. Het zwemmen is nog altijd erg prettig. Ik ben gestopt met fietsen want ik wil mezelf niet te veel lichamelijk belasten.
Dan ga ik terug naar huis en om 10:00 plof ik neer op de bank, nadat ik even gedoucht heb. Ik probeer dan een beetje met mijn ogen dicht te liggen om mijn lichaam te laten rusten. Aanvankelijk was ik dan ook echt moe van het zwemmen, en kwam ik redelijk tot rust. Maar langzamerhand is dat niet meer zo, en ben ik een beetje nerveus. Nerveus dat de tijd niet opschiet, en dat ik de dag niet doorkom.
Ik ga dan maar een beetje op social media of administratie doen of de post openen, maar ik ben bang dat mijn hersenen dan weer te veel geprikkeld worden. Dan na de lunch probeer ik even te slapen door de Benson respons op te wekken. Dat lukt bijna nooit, maar ik kom wel vaak in een soort slappe, dromerige staat. Dat is meestal wel fijn.
Daarna ga ik naar de duinen om een poosje rustig te wandelen. Op de weg terug neem ik boodschappen mee als ik die nodig heb. En zo komt de namiddag, waar ik weer op de bank aan het niksen ben. Soms doe ik even een wasje of stofzuig ik. En dan is het etenstijd, waarna ik weer op de bank ga liggen.
Klinkt als rustig en niet belastend, toch?
foto: © 2018 kakikhebeenburnout.nl
Nervositeit
Maar dan begint het geklooi. Voorheen kon ik wel een beetje TV kijken, maar nu word ik steeds nerveus dus doe ik dat maar niet. Het is ongeveer 18:30 en ik moet nu “wachten” tot het 21:00 is, mijn bedtijd. De duizelingen in mijn hoofd worden erger, en soms krijg ik een paar seconden hartkloppingen of een zeer warm gevoel in mijn borst. Het lijkt soms een beetje alsof ik ga flauwvallen.
Ik probeer dan te accepteren dat dit er gewoon bijhoort, en dat het angsten zijn die er nu uitkomen omdat het lichaam tot rust komt, of omdat ik moe ben. Maar het maakt me nerveus, terwijl ik juist de laatste tijd best wel een lekker gevoel had in de avonden.
Het voelt zo rot. Ik word er weer bang en wanhopig van. Wanneer houdt dit nou eens op? Wat kan ik nou nog doen om me beter te voelen? Moet ik meer of minder eten? Meer of minder activiteiten doen? Meer of minder rust nemen? Moet ik toch maar weer gaan fietsen in plaats van zwemmen?
Zal ik dan maar vroeg naar bed gaan? Of juist een rondje wandelen? Niks lijkt te helpen en ik word overal nerveus van. Dan neem ik maar 5 mg Diazepam en ga ik om 20:00 in bed liggen. Maar ook daar ben ik nerveus, net zo lang tot ik in slaap val.
Wat een klotegedoe. Ik blijf maar steeds twijfels houden of ik het wel goed doe. Als ik ’s-ochtends wakker word ben ik minder nerveus, en begint het hele verhaaltje weer opnieuw. En zo gaan de dagen voorbij. Bij het zwemmen in de ochtend denk ik soms al aan de avond die komen gaat. En dat ik dan weer nerveus en angstig zal zijn, en weer vroeg naar bed moet met een halve Diazepam. En dan ben ik weer bang dat ik verslaafd raak aan de Diazepam.
Dan vind ik dat ik ook wel weer eens moet proberen om gewoon te wachten tot 21:00 om naar bed te gaan, en te gaan slapen zonder medicijnen. Gewoon hard zijn, kom op man, dan komt het ook wel goed. Maar van die gedachten word ik nóg banger. Bang om wakker te liggen, en dat het dan de volgende dag nog slechter gaat. Ik blijf maar denken:”wat doe ik verkeerd?”.
Herinneringen aan mijn tienertijd
Er komen de laatste tijd elke dag veel herinneringen naar boven. Recente herinneringen of herinneringen van heel lang geleden, uit mijn jeugd-, school- en studietijd. Herinneringen waarbij er iets niet goed ging, of dat ik jaloers was, of dat ik me schaamde of verdriet had of boos was. Ik praat dan hardop tegen de personen die in de herinnering voorkomen. Ik moet dan huilen en weer tot rust komen en dan kan ik de herinnering weer relativeren of rationeel bekijken. Maar ik ben dan wel van slag en natuurlijk weer duizelig.
Misschien dat mijn hersenen nu bezig te zijn met het verwerken van allerlei stress, angst en verdriet, lang door mij binnengehouden. Het voelt wel vreemd dat er opeens van die herinneringen naar boven komen over zaken die ik al lang vergeten leek te zijn.
Op een dag zie ik bijvoorbeeld bij Bloemendaal aan Zee drie meisjes die staan te liften. Ze willen naar een supermarkt in Zandvoort. Ik neem ze mee want ik ben zelf net op weg naar de Albert Heijn aldaar. Ze zijn jong en schattig en komen uit Duitsland. Ik vind het leuk om af en toe met vreemden te praten en ik probeer in mijn beste Hochdeutsch grapjes te maken, bijvoorbeeld dat “NL” op onze kentekenplaten staat voor “nur langsam” omdat iedereen op de boulevard super sloom rijdt terwijl je er 60 mag. Damn I’m funny.
De meisjes staan op een gezellige camping in de buurt. Ik denk terug aan mijn eigen tienertijd. Ik ging nooit samen met vrienden op vakantie omdat ik mezelf had aangeleerd dat ik niet van zon, zee en strandvakanties hield (zie blog #37).
In de dagen erna blijven de meisjes maar in mijn hoofd ronddwalen. Ik ben jaloers dat ze samen zo leuk op vakantie zijn en spannende dingen doen, zoals liften. En dat ik dat zelf nooit gedaan heb. Ik moet opeens huilen. Omdat ik dat soort dingen gemist heb in mijn leven. Ik heb zo’n spijt en verdriet daarvan. In mijn tienertijd heb ik me soms eenzaam gevoeld. Deze eenzaamheid komt nu weer naar boven, nu ik thuis zit te burnouten en weinig mensen zie.
Het is fijn dat mijn hersenen nu de tijd krijgen om dit soort dingen te verwerken. Dat is één van de “geneugten” van een burnout. Maar ja, het is wel heftig. Kan dat niet een andere keer? Alles op een rijtje zetten dan maar, zo zie ik het. Ik moet van mijn overactieve brein nu alles op een rijtje zetten tot er weer rust is en ik verder kan gaan met mijn leven.
Het duurt nog even voordat de CSR-coaching begint. En ik realiseer me dat ik me dan natuurlijk heus niet meteen beter ga voelen. En dan ben ik weer bang dat ik daar te veel hoop op vestig, en dat het ook wel eens teleurstellend zou kunnen aflopen.
Nou ja, misschien is dát nou juist wel de reden van mijn nervositeit in de avonden. Het feit dat ik zoveel nadenk over van alles, en dat ik van alles aan het verwerken ben, zoals kamperende meisjes die mij zomaar opeens terugbrengen naar mijn eigen tienertijd. Mijn kop is in overdrive, en dat zal vast ook wel weer eens overgaan.
Volgende keer
Volgende keer vertel ik over mijn rothoofd dat ik wil proberen op te lossen.
