#55: Een bromtoon verziekt mijn dag- en nachtrust

Het begint herfst te worden (2018). De drukkte tijden zijn voorbij, ik ga minder activiteiten doen (zie blog #54), ik moet nu tot rust komen. Althans, dat hoop ik te gaan doen.

Maar ik hoor op een dag opeens een bromtoon in mijn huis, een zoemend geluid dat elk uur aan gaat en dan 20 minuten aanhoudt ongeveer. Ik had een jaar geleden al last van de wasmachine van mijn buurman, maar daarmee had ik afgesproken dat hij niet meer ’s nachts zou wassen.

Maar dit is geen wasmachine. Bij een wasmachine hoor je een duidelijk programma, centrifugeren en dan stilte. Deze brom gaat aan, en 20 minuten later weer uit.

Ik heb rust nodig

In de eerste dagen dat ik het geluid hoor, hoor ik het in bed en word ik er soms wakker van. Als ik in mijn huis ga rondlopen blijkt het geluid bijna overal hoorbaar, elke twee meter ongeveer. Het zit aan één kant van het huis, van voor tot achter.

Ik hoor de toon in bed, in de keuken, bij de eettafel en aan de voorzijde. En nét als ik er helemaal gestoord van word, gaat ie uit. Dan probeer ik weer te slapen of te rusten op de bank, maar een uur later gaat ie weer aan. Het is niet te doen.

Dit is niet wat ik nodig heb. Ik heb rust nodig, en vooral goede nachtrust. Mijn burnout geneest voor geen meter, ik kan dit écht niet erbij hebben. Dit móet worden opgelost. Telkens als ik op zoek ga naar de oorzaak van de bromtoon, gaat ie weer uit. Verdomme, wat een klotezooi.

Het is niet mijn eigen koelkast

Stapje voor stapje probeer ik alles uit te sluiten. Ik loop midden in de nacht de achtertuin in en de voordeur uit om te luisteren. Maar nee, de toon is alleen in mijn huis. Buiten hoor ik niets. Ik trek de stekkers van mijn CV ketel, koelkast, magnetron, televisie en andere apparaten eruit. Maar het gezoem blijft.

Ik ben niet de enige op de wereld trouwens. Als ik ga Googlen om oplossingen of ideeën te vinden, tref ik talloze verhalen van mensen die onverklaarbare zoemtonen horen. Vaak zijn het aquariumpompen, warmtepompen, CV-pompen, airco’s of andere apparaten. In sommige gevallen zijn het hele huizenblokken die er last van hebben en dan moet de gemeente komen om het geluid op te sporen. Shit, dat kan ik er allemaal niet bijhebben. Ik wil niet dat dit weken gaat duren. Ik wil niet dat er allerlei experts bij moeten komen. Ik ben al zo leeg en uitgeput. Ik wil ergens een stekker er uit trekken en dat het dan ophoudt.

Het vervelende van een lage bromtoon is dat je geen oordoppen kan indoen. Die helpen niet. Bromtonen komen je gehoor binnen via trillingen in je kaken en je schedel, en niet via je oren. Dagenlang word ik steeds wakker met dat fucking geluid. Ik word steeds vermoeider, ik stort weer langzaam in. Fucking kutzooi, hou op! Hou eens op met dat geluid! Ik probeer te slapen met Diazepam, maar dat helpt niet. Langzaam maar zeker verander ik in een wrak. Op deze manier gaat die burnout ook nooit over natuurlijk.

Ik word woedend. Ik schreeuw en huil midden in de nacht dat dat geluid moet ophouden. En dan ben ik weer bang dat ik de buren wakker maak met mijn geschreeuw. Rustig maar, rustig maar, en probeer te slapen.

Een nieuwe instorting

Op een maandag trek ik het niet meer. Ik heb net een telefonisch gesprek gehad met mijn advocaat over een bezwaar dat ik wil gaan indienen tegen het UWV (zie blog #47). Het gesprek duurde 20 minuten maar ze praatte heel snel en pittig en ik kon het nauwelijks volgen. Opeens krijg ik een angstaanval dat ik het allemaal niet aankan. Ik word gestoord van het gezeik met het UWV, alles wat er geregeld moet worden voor die advocaat, van mijn burnout en van die bromtoon.

Mijn hoofd begint te bonken en ik krijg trillingen op mijn borst. Fijn, dat had ik nou net nodig. Na het gesprek probeer ik van alles om tot rust te komen, maar het lukt niet meer. Wandelen, op de bank liggen, thee drinken, afleiding zoeken, kleine activiteiten doen, niets helpt meer. Ik blijf gespannen en angstig. Ik huil en ik huil.

Shit, een nieuwe instorting. Net nu ik hoopte dat alles wat rustiger zou worden. Maar dat gebeurt niet. Mijn leven wordt niet rustiger. Ik krijg geen kalmte, ik kan niet ontspannen en nu kan ik ook alweer niet slapen. Fuck die fucking bromtoon! Overdag ben ik angstig voor de nacht. Ik weet nu al dat ik vanavond niet kan slapen, ook al neem ik een extra dosis Diazepam. En ik wil zo graag slapen. Zo graag!

In de woonkamer gaan slapen is geen optie, daar is het geluid ook. Overal is het geluid. Ik zal mijn huis uit moeten. Ik bedenk of ik vrienden heb waar het rustig is. Misschien kan ik bij hen slapen? Of moet ik maar verhuizen? Ik krijg nooit een hypotheek natuurlijk, en een verhuizing is zo zwaar, zo zwaar. Dat kan ik niet aan. Ik word alweer angstig als ik er aan denk.

Schoolgebouw

Naast mijn huis, aan de kant waar het bromgeluid zit, is een schoolgebouw. Ik zal daar eens aankloppen om te gaan luisteren. Zij hebben daar vast airco’s en grote verwarmingsinstallaties. In mijn hoofd gaat het al mis. Als ik daar ga luisteren houdt het geluid natuurlijk meteen op. En ze laten me vast niet uren daar zitten om te analyseren waar het geluid is. Laat staan dat ik daar zelf energie voor heb. Ik ben zo moe, zo kapot, ik ben bang dat ik hysterisch ga worden of woedend.

En wat dan als het een apparaat daar in die school blijkt te zijn? Ze gaan echt geen grote veranderingen aanbrengen in dat pand omdat er één iemand klaagt. Ik ben hun enige buurman, er zijn geen andere woningen waar ze dit geluid zullen horen. Dan moet ik gaan klagen en klagen, de politie erbij halen, misschien wel een advocaat. Dat gaat maanden duren. Maanden waarin ik niet kan slapen.

Ik word zo bang nu. Ik word woedend en bang. Ik raak in paniek. Wanneer houdt dit nou eens op? Wanneer kan ik nou weer eens rustig leven en mijn burnout laten genezen? Ik raak ten einde raad. Ik kan dit niet meer. Echt niet meer. Ik heb geen enkele kracht meer. Waarom overkomt dit mij? Waarom, verdomme waarom?

Noodoplossing

Gelukkig ontdek ik na een week dat het geluid op sommige plekken niet hoorbaar is. Dat komt door knopen in de geluidsgolven. Om de paar meter is er een knoop waar het stil is.

Met mijn hoofd beweeg ik langzaam door de slaapkamer totdat ik een punt heb gevonden waar ik de zoemtoon niet hoor. Daar! Daar moet mijn hoofd dus komen te liggen.

Midden in de nacht draai ik mijn bed een kwartslag, en schuif ik het een meter op. Dat is een hoop werk, want ik heb een bed van 180×220 en de draai kan niet in één keer gemaakt worden. Maar verdomd! Verdomd! Ik hoor de toon niet meer als ik in bed lig! Wat fantastisch! Wat een vondst! Eindelijk kan ik weer slapen. Ik hoor nu wel weer een aantal andere geluiden maar die zijn lang zo erg niet als de “killing zoemtoon of death”.

Nou het is even wennen, zo heel anders in de kamer liggen. Maar het is in elk geval een goede noodoplossing. De volgende dag ga ik nog maar eens langs bij de school, bij mijn bovenburen en de buurman aan de andere kant. Nergens is een oorzaak van de zoemtoon te vinden.

En dan opeens, na een aantal dagen, is de zoemtoon weg. Uren lang. In de avond ook, en in de nacht ook. Wat fijn, hij is weg! Klote zoemtoon, en nu wegblijven! Hij is wel onverklaarbaar weg, dus ik ben meteen bang dat ie weer terug kan komen. Nou ja, ik laat mijn bed maar even staan in de zoemblokkerende stand.

Pfoeh wat een hel. Wat een fucking hel. Ik houd maar weer moed en hoop dat de rust nu kan terugkeren en mijn herstel weer verder kan gaan. Het duurt nog 4 dagen voor ik weer een beetje rustig wordt. De zoemtoon is dan gelukkig nog steeds weg.

Mag ik dan alsjeblieft, alsjeblieft nu gewoon rust in mijn leven?

Ik neem me voor om de hele maand oktober NIETS te doen. Geen afspraken, geen activiteiten. Rust, rust, rust. En dan maar hopen dat de spanning dan verder weg kan zakken.

Volgende keer

Volgende keer schrijf ik hoe mijn hoofd opeens tot rust komt.

Reageren? Dat kan via Instagram.