#83: Voor het eerst in twee jaar weer op een terrasje

Sinds mijn tripje naar een vriendin in Rotterdam (zie blog #82) krijg ik steeds meer de neiging om wat langere activiteiten te doen. Ik zit nu elke dag twee maal drie kwartier achter de computer om te “werken”. Ik doe daarbij mijn oude werk, maar dan hobbymatig; kleine projectjes voor mezelf. Heel erg leuk om te doen, en geen druk op de ketel.

En dat gaat wat beter. Een half jaar geleden was ik nog doodsbang om wat grotere taken te doen, maar nu maakt me dat niet meer uit. Voorheen was ik ook heel bang om een taak niet af te maken en dan zomaar te stoppen. Nu kan ik steeds beter stoppen, middenin een taak, en besluiten om de volgende dag verder te gaan.

En dat zijn dus ENORME stappen. Het voelt niet zo, maar het is echt vooruitgang.

Op stap met mijn bureaustoel

Doordat ik nu weer wat meer aan mijn bureau zit merk ik dat ik in een onprettige, verkeerde houding op mijn bureaustoel zit. Ik besluit dan ook maar om een nieuwe, goeie bureaustoel te kopen. Niet te duur, maar ook zeker niet te goedkoop. Want goed zitten is ook ESSENTIEEL om je werk goed te kunnen doen.

Ik koop hem in een echte bureaustoelenwinkel, waar ik eerst op 5 andere stoelen ga zitten en alles uit kan proberen. Ik geef €450 uit. Nee, dat is niet duur. Mensen die denken dat een bureaustoel van €129 al duur is die snappen het leven van een kantoorwerker niet.

Mijn oude bureaustoel zet ik op Marktplaats. Deze stoel was heeeeeeeel duur  (€1700 afgeprijsd), maar hij was eigenlijk te klein voor de afmetingen van mijn lichaam. Een verkeerde keuze dus van mij, jaren geleden. Dat krijg je als je online een design stoel koopt met Italiaans leder, zonder er eerst op te gaan zitten. Na enkele weken koopt iemand mijn oude stoel, maar bij het afhalen blijkt de stoel niet in zijn auto te passen. Zucht, koop dan ook een normale auto, man. Ik bied hem dan maar aan om de stoel voor €25 extra bij hem te bezorgen…

En bam! Daar is mijn burnout weer. Ik schrik van mezelf. Wat doe ik? Die man woont in Hoorn, kan ik zo’n lange rit wel aan? Onmiddellijk voel ik weer de bijbehorende angsten en flitsen in mijn hoofd. Mijn lichaam protesteert, maar ik besluit om het toch maar te proberen. De rit gaat best okee. Ik lever de stoel af en merk daarna dat ik doodmoe ben en enorme honger heb. Gelukkig zie ik een ambachtelijk patatzaakje met een klein terrasje. Drie tafels. Zal ik daar gaan zitten? Zal ik daar iets eten?

Opeens krijg ik weer angsten. Dat kan ik toch helemaal niet aan, op een terrasje zitten? Mijn hart begint te bonken, ik raak een beetje in paniek. Shit, ik had dit niet moeten doen. Ik besluit om iets te bestellen en dat dan in de auto op te eten. Dat is veilig.

Maar als ik naar buiten loop zie ik dat er maar twee mensen zitten op het terrasje. De zon schijnt heerlijk. Dat moet toch gewoon kunnen? Daar zal ik toch geen angstaanvallen van krijgen, als ik even daar ga zitten? Ik neem plaats aan een tafeltje.

Gelukkig heb ik een burnout

En ik geniet zowaar. Voor het eerst in twee jaar geniet ik. Van een broodje frikandel met pindasaus op een terras. Shit, die twee mensen beginnen met mij te praten. Had ik ze nou maar geen gedag gezegd.

Het is een ouder echtpaar dat mij honderd uit vertelt over hun hartaanvallen, adervervetting en cholesterolproblemen en dat ze zojuist nog langs het ziekenhuis zijn geweest. En nu zitten ze ambachtelijke patat met kroketten te vreten. Ik ben opgelucht dat ik slechts een burnout heb en nog niet zo oud en versleten ben, alhoewel ik me vaak voel alsof ik 94 ben.

Ik geniet van het zonnetje en de mooie grachten van Hoorn waar ik uitzicht op heb. Het is voor het eerst sinds twee jaar dat ik redelijk een beetje relaxed ergens van kan genieten. Dit is een overwinning. Dit is een stap vooruit. Hoera voor bureaustoelen, Marktplaats, patat en frikandellen! Hoera voor Hoorn! Hoera voor mij!

• Op dat moment besluit ik dat ik NOOIT meer in mijn leven fulltime zal gaan werken. Fuck Henry Ford maar met zijn 40 uur per week (zie blog #65).

Ik eet mijn broodjes op en stap weer in de auto en rijd terug naar Haarlem. Zo, de stoel is weg, en ik heb weer iets overwonnen. Ik heb op een terrasje gezeten en met mensen gepraat!

Mijn kop wil het echter niet. Na het uitstapje ben ik weer duizeling, dronken, angstig en overspannen. Ik hoopte natuurlijk dat ik vanaf nu weer wat vaker een terrasje zou kunnen pakken. Maar zo werkt het niet bij een burnout. Als je vandaag iets aan kan betekent dat nog niet dat je het morgen wéér kan.

Hoe nu verder?

In de weken nadat mijn stoel verkocht is keert de rust weer terug in mijn leven. Ik had nog wat andere dingen op Marktplaats staan en die zijn allemaal verkocht. Ik heb weer wat geld en ben een hoop troep kwijt.

Maar ik merk dat het eigenlijk wel te veel voor me was. Gewoon wat dingetjes op Marktplaats zetten en dan een beetje reageren op berichtjes. Een beetje onderhandelen en dan mensen ontvangen die mijn zooi willen kopen, het was allemaal te veel voor me.

En dat is heel frustrerend. Aan de ene kant ben ik trots en blij dat “ik alweer zoveel kan”. Maar in werkelijkheid kan ik al die dingen eigenlijk helemaal niet. En al gauw verdwijnt de euforie van het op een terrasje zitten.

Dagenlang ben ik daarna weer overspannen aan het huilen met een gonzende kop en nerveuze trillingen op mijn borst. En dan komt de twijfel. Hoewel iedereen zegt wat knap het van me is dat ik een terrasje heb kunnen pakken, en dingetjes via Marktplaats heb kunnen verkopen, denk ik alleen maar: “zie je wel, doordat ik die dingen gedaan heb maak ik mijn burnout alleen maar erger.”

En zo kom ik weer in de spiraal van: niks doen is niet goed voor mijn herstel, maar wél iets doen levert terugvallen op en ik verlies dan weer de hoop op vooruitgang. Kut burnout, er is geen grip op te krijgen. Bij een gebroken been neem je gips en loop je er niet op en dan wordt ie beter. Bij een burnout ben je eigenlijk alleen maar aan het klooien en weet je nooit of het nou helpt of niet.

Dat is misschien wel het ergste van alles. Je doet alles waarvan dokters, psychologen, coaches, boeken en websites zeggen dat het goed is voor je herstel, maar écht zeker weten doe je het niet. Je zit in een diepe zwarte kuil en af en toe zie je wat licht verschijnen, maar dan gooit iemand er weer een schep aarde bovenop.

Nou ja, de snacks waren lekker, en ik heb de belangrijke beslissing gemaakt om nooit meer fulltime te gaan werken. Dat is óók vooruitgang. Ik neem mij voor om als uitstapje ooit nog weer een keer naar Hoorn te gaan, en wie weet bevalt het dan nog wel een keer. 

Volgende keer

Volgende keer tref ik een verzekeringsarts die weigert te luisteren.

Reageren? Dat kan via Instagram.