#87: De ergste woedeaanval ever
De laatste weken krijg ik mezelf niet echt kalm. Ik heb me een maand geleden ongeveer vier dagen best wel okee gevoeld, hoera, maar daarna is het weer bergafwaarts gegaan.
Mijn psycholoog hamert maar steeds op die vier goede dagen. En dat dat aantoont dat het steeds beter met me gaat. Maar ik zie het niet zo goed. Ik heb ALTIJD als het een beetje beter gaat een instorting daarna. Alsof er eerst een soort stilte voor de storm is waarna de hel weer losbarst.
De spanning stijgt
Zoals ik al schreef in blog #86 ben ik weer terug naar af gegaan. Ik mijd televisie en computer, verveel me kapot, maar voel me toch overprikkeld en overspannen. Eén en ander is misschien te wijten aan mijn verschrikkelijke woede over het UWV (zie blog #85) en omdat ik bang was een ernstig darmprobleem te hebben. Maar het lijkt alsof ik daar nu al aardig overheen ben. Hoe komt het dan toch dat ik zo angstig en gespannen blijf?
Ik denk na over wat mijn volgende stap moet zijn. Weer eens naar een psychiater? Misschien eens flink aan de pillen gaan zodat ik me op zijn minst een beetje goed kan voelen? Maar ja, kalmerende middelen zijn verslavend en antidepressiva hebben allerlei andere klote bijwerkingen. Bovendien is dat allemaal symptoombestrijding en geen genezing. Hmmm, wat moet ik doen?
Langzamerhand zie ik geen uitweg meer. Ik word voor mijn gevoel nooit meer beter. Sterker nog, het lijkt alleen maar slechter te gaan. Ik kan geen TV meer aanzien, muziekjes zijn irritant en overprikkelend. Ik erger me aan iedereen en ik moet om ALLES huilen. Is dit nou goed of slecht? Moet ik hier nou gewoon afwachtend doorheen, of moet ik maatregelen nemen?
Ik weet het niet meer. Mijn psycholoog denkt dat ik nog wel een jaar bezig zal zijn. Maar ik kan dat niet. Ik kan het niet nog een jaar volhouden. Ik ben op weg om de drie jaar vol te maken, en ik voel me nog steeds uiterst belabberd.
Zittend op de bank word ik helemaal gek van mijn gedachten. Ik raak gestresst en nerveus. Terwijl ik niks doe. Ik besluit om maar even een rondje te gaan rijden in de auto, waar ik meestal wel vrij kalm van word.
Wat een pech
In de auto zie ik het poppetje van Totoro hangen. Hij is heel zacht. Ik voel me onrustig en verdrietig, dus ik aai hem even. Ja, ik aai hem. Ik ben een volwassen man van 47 die een pluche poppetje in zijn auto aan het aaien is. Zo emotioneel en gespannen ben ik. Vervolgens moet ik huilen.
Ik parkeer even op een rustig plekje. Zo’n vakje op de provinciale weg waar je kan gaan staan als je pech hebt. En jezus wat heb ik een pech. Meer dan twee-en-een-half jaar burnout. Wel verbetering, maar ik kan nog steeds niks. Alles geeft me stress. Alles geeft me nervositeit. Alles geeft me angst.
Ik kan het niet meer. Ik kan dit niet nog een jaar volhouden. Een jaar nog? Minstens! Ik begin te schelden en te huilen.
Minuten lang schreeuw ik. Dan wordt alles me écht teveel. Ik raak in een enorme woede. Ik scheld en ik begin hysterisch te spartelen in mijn autostoel. Dit moet stoppen. Ik wil dit niet meer. Mijn leven heeft geen zin meer. Ik rij straks met mijn auto de zee in en ik maak er een einde aan.
Ik schrik me kapot en raak in paniek. Ik schrik van mijn suïcidale gedachten. Want ik heb geen depressie en kan ook best vaak lachen en genieten van dingen. Ik schrik ervan dat ik hysterisch ben. Ik schrik ervan dat ik 5 seconden lang aan het spartelen ben, puur van woede. Ik stoot mijn knieën en handen tegen het stuur van de auto. Dat doet pijn. Ik heb nu echt met spoed psychische hulp nodig. Dit gaat niet goed.
De dokter is natuurlijk afwezig
Ik stuur een berichtje naar mijn psycholoog of ze me wil bellen omdat ik in grote psychische nood ben. Ik wacht een half uur op antwoord, zittend in de auto. Ik ben bang om weer te gaan rijden dus ik sta nog steeds op het parkeerplaatsje. Ik ben bang om door te slaan en dan als een schreeuwende idioot in mijn onderbroek door de stad te gaan rennen. En dat er dan in de krant komt te staan dat een “verwarde naakte man” amok maakte in de Albert Heijn. Ik begrijp nu pas dat al die “verwarde” mensen in het nieuws ook gewoon hun eigen verhaal hebben. Misschien hebben ze wel een langdurige burnout en zijn ze in een wanhoopswoede geraakt.
Ik zoek op het internet naar “psychische nood” en ik lees dat ik de huisarts moet bellen als ik met spoed hulp wil hebben. Ik bel hem op maar de praktijk is gesloten, uiteraard. Ik krijg een andere praktijk aan de lijn, ergens in een ziekenhuis in Heemstede. Huilend vertel ik dat ik in totale paniek ben en niet meer weet wat ik moet doen.
Om half drie in de middag mag ik bij ze langskomen. Huilend stuur ik appberichten naar enkele vrienden. Ik bel mijn zus en leg uit dat het niet goed met me gaat. In het uur daarna begin ik langzaam te bedaren.
Wat een verschrikkelijk gevoel. Wat een totale instorting. Dit is de ergste aanval die ik ooit gehad heb. Ik ben bang dat ik nooit meer normaal zal worden, nooit meer beter zal worden. Een vriendin gaat gelukkig met me mee naar de dokter. De dokter overweegt een aantal dingen zoals Diazepam of een antipsychoticum, of misschien een opname bij de crisisdienst. Maar ik ben inmiddels genoeg bedaard en krijg Diazepam voor overdag. Normaal nam ik dat af en toe alleen om te slapen, en ik was er al een tijdje helemaal vanaf. Maar nu neem ik het dus weer voor overdag.
Welnu, op dit moment geloof ik niet meer dat ik beter kan worden. Er is ook niets meer te vinden op het internet over dit stadium van burnout of somatische symptoom stoornissen. De meeste blogs en artikelen eindigen na 6 of 12 maanden. Ik zit nu op 33 maanden en ben weer absoluut, totaal en volledig naar de klote.
Maar één ding is wel mooi: dieper kan ik niet zinken. Op het moment dat ik dit teruglees (3 maanden later) weet ik dat het vanaf dit moment alleen maar de goede kant op zal gaan. In het moment zelf wist ik dat niet, maar nu weet ik dat wel, gelukkig.
De dag na de instorting ben ik kalm en sloom. Ik neem niet eens een Diazapammetje. De hele dag kabbelt aaardig voorbij terwijl ik niks doe. In de middag ga ik even in bed liggen en ben ik heerlijk rustig. Maar na het eten word ik weer nerveus.
Ik ga naar bed en daar ben ik weer super zenuwachtig. Ik probeer te slapen maar het lukt niet. Ik neem maar een Diazepammetje van 2 mg. Een uur later nog steeds niks. Dan neem ik er nog maar één. Dan val ik in slaap. Om 06:00 word ik weer wakker met een enorme nachtmerrie waarin ik met een vriendin van mij ergens omhoog moet klimmen. Zij valt voor mijn ogen naar beneden en ligt dood op de grond. Dan gaat ze opeens rechtop zitten en zeg dat het wel meevalt. “Nee je snapt het niet, je bent dood!” moet ik haar uitleggen. “Je bent dood hoor!”, probeer ik haar uit te leggen. Wat een verschirkkelijke droom.
Ik voel me alsof ik keihard moet huilen maar het lukt niet. Ik kan niet huilen. Mijn hoofd voelt verschrikkelijk rot en overspannen. Ik wil graag huilen en schreeuwen maar er komt niks. Op YouTube luister ik naar een aantal muziekjes waar ik meestal wel om kan huilen, maar er komt nog steeds niks.
Verdomme wat een onrust, angst, verdriet en wat een rotgevoel. Ik tril ervan. Ik zal even afwachten en dan uit bed gaan. Als ik me in de loop van de ochtend zo blijf voelen ga ik weer naar de dokter. Ik kan het niet meer aan, dit gevoel. IK KAN DIT NIET MEER AAN.
Dan ga ik met de auto even naar het strand. In de auto stort ik in. Ik moet heel hard huilen om mijn vader, die bijna een jaar geleden overleed (zie blog #45). Ik heb al lang niet meer aan hem gedacht. Ik dacht dat ik het wel verwerkt was. Maar nu komt alles er weer uit. Dag lieve papa. Dag arme papa. Ik huil weer diep, het lucht wel een beetje op.
De rest van de dag ben ik vrij kalm, mede dankzij 4 mg Diazepam. Ik doe maar rustig aan. Mijn nieuwe kamerventilator wordt afgeleverd, want er komt weer een hittegolf aan. Die ventilator had ik besteld in Duitsland. (In Nederland is namelijk geen ventilator meer te krijgen.)
Ik zet hem aan en zit vervolgens urenlang in een zacht windje voor me uit te staren. Ik hoop dat het de komende dagen weer wat beter zal gaan. Ik hoop het echt.
Volgende keer
Volgende keer verrast mijn psycholoog mij met positieve aanmoedigingen.
