#99: Mijn nieuwe hobby

Na het heerlijke ski-avontuur van blog #98 heb ik een dag of tien een kabbelend leven. Het gaat wat beter met me, maar ik voel wel dat ik ook nog moet oppassen. De betere momenten worden steeds gevolgd door mindere momenten.

Het wakker worden is het minst prettig. Vreemde, heftige dromen brengen mij soms in verwarring. Als ik wakker word voel ik me ongever 5 minuten best wel goed, alsof ik helemaal beter ben. Dan komen langzaam weer de duizelingen, het zware hoofd en de moeheid terug. Na het opstaan en douchen ben ik weer stabiel: doodmoe, een lichte druk op het hoofd, en duizelingen. En er is regelmatig een zeurend gevoel alsof ik moet huilen, zonder dat ik daadwerkelijk ga huilen.

De finish beweegt mee

Zoals ik eerder al schreef: het gaat over het algemeen écht wat beter en een paar keer per week voel ik dat ik over een maand of zes of misschien twaalf vast wel weer kan gaan werken. Maar dit gevoel krijgt elke keer weer een deuk omdat de slechtere momenten nog steeds overheersen.

De kuilen worden wat minder diep, en ik probeer daar oprecht blij mee te zijn en van te genieten. Maar het is moeilijk, want er zijn nog steeds geen “pieken”. Ik ga nog steeds op en neer van een rotgevoel naar een minder rotgevoel en weer naar een rotgevoel. Maar écht een oprecht lekker gevoel dat meer dan 5 minuten duurt is er nog niet.

Het voelt alsof ik na een lange, zware marathon van drie jaar nu de finish in beeld heb. Ik zie hem! Daar, in de verte zie ik hem. Maar telkens als ik wat dichterbij kom, komt er iemand die hem nog even een stukje verplaatst. Ik zie hem. Ik wil hem zo graag, die finish. Ik wil hem zo graag passeren. Over de lijn kruipen, en dan die verschrikkelijke burnout achter me laten. Maar ik ben er nog niet. Kom alsjeblieft dichterbij, lief finishje. Kom je naar me toe? Ik verlang zo naar je.

Nou ja, volhouden maar weer en doorgaan met leven. Zoals ik al eerder schreef lijkt het me wel leuk om filmpjes te gaan maken. Maar waarover? Ik weet het niet. Een vlog? Mijn verhaal over het UWV? Mijn verhaal over mijn burnout? Of gewoon iets over een hobby? Het maakt eigenlijk niet uit. Ik noteer wat ideeën en ik krijg er ontzettende zin in.

Terwijl ik nadenk over ideeën voor mijn filmpjes zoek ik op internet naar software om te kunnen monteren. Ik zoek ook naar muziekjes waar geen rechten op zitten en die ik dan kan gebruiken. Dat is allemaal erg leuk en het leidt me af. De dagen gaan wat sneller voorbij nu. Ik doe rustig aan: ik maak namelijk geen enkel filmpje. Maar ik heb ontzettende voorpret en ik ben dolblij dat ik zoveel ideeën heb.

Oei, dat is te veel druk

Het lijkt wel alsof mijn nieuwe “hobby” een soort nuttige invulling geeft aan mijn bestaan. Nogmaals: ik heb nog geen enkel filmpje gemaakt, maar ik maak wel alvast een account aan op YouTube, denk na over onderwerpen, en doe wat probeersels om te kijken hoe de software nou eigenlijk werkt. Ik ontdek hoe YouTube nou eigenlijk werkt achter de schermen, en dat soort dingen.

Soms krijg ik lichte angsten en duizelingen en dan moet ik stoppen. Ik merk dan dat mijn hersenen al die ideeën nog te veel vinden. Mijn gedachten gaan dan weer in de turbo-stand. Ik word dan onzeker en twijfel aan alles. Shit, kan ik deze hobby wel aan? En wat gebeurt er bijvoorbeeld als ik een écht een filmpje maak en online zet? Dan gaan er mensen naar kijken. En er op reageren. En dan willen ze dat ik nóg een filmpje maak, of ik wil er zélf nog meer maken. Nee dat kan ik niet. Dat is te veel druk.

Veel YouTubers eindigen met een burnout omdat ze te veel onder druk komen te staan door de verwachtingen van zichzelf en van hun publiek. “Hahahahaa zou het niet grappig zijn als ik een YouTube kanaal begin en dan genees van mijn burnout?” denk ik, terwijl ik online een green screen aan het bestellen ben.

Maar ja het kan ook tegenvallen als mensen mijn filmpjes bijvoorbeeld stom vinden. Of er kijkt juist helemaal niemand. “Is dat erg, als er niemand kijkt?” vraag ik mezelf af. Hè shit, nu gaan mijn gedachten weer alle kanten op, terwijl ik juist zo’n lol had. “Hoe gaan Enzo Knol en PewDiePie daar eigenlijk mee om? Haha, ja eikel, je bent natuurlijk geen Enzo Knol of PewDiePie. Je bent gewoon een ouwe zak die niemand kent en die ook nog niet eens een filmpje heeft gemaakt. Maak nou eerst maar eens een filmpje!” 

Mijn hersenen slaan weer op hol met allerlei gedachten die veel te vergezocht zijn en waar ik mij geen raad mee weet. Rustig maar, Martin, rustig maar, het is maar een hobby. Omdat ik vanuit het verleden wel ervaring heb met studiotechniek pak ik er weer eens een microfoon bij. Ik zet mijn luidsprekers weer op mijn bureau, en ik probeer op de computer tegelijkertijd mezelf te filmen én het beeld van de computer. Leuk, lekker experimenteren.

Is een hobby toch te veel?

Heerlijk is het. Een hobby met allerlei ideeën, terwijl ik niet gedwongen word om deze ideeën ook daadwerkeljk uit te gaan voeren. Is het allemaal voor niks? Nee. Ik kan lekker klooien, experimenteren en fantaseren over mijn nieuwe YouTube kanaal, terwijl ik geen filmpjes maak. Er is dus geen druk en er hoeft geen eindresultaat te zijn. Ik hoef niks te uploaden. En dat maakt het een leuke, ontspannende hobby.

En dan opeens, na enkele weken voorpret, word ik opeens doodsbang. Ik kan het niet meer. Ik wil het niet meer. Mijn lichaam zegt tegen me dat ik moet stoppen met deze pret. Het is een verschrikkelijk raar en naar gevoel. Een soort aversie, maar dan anders. Het voelt alsof ik verplicht iets moet gaan eten dat ik eigenlijk niet lust. Alsof ik op een ravijn af moet lopen, tegen mijn zin in. Ik mag weliswaar stoppen en hoef niet het ravijn in te vallen, maar ik moet er wel naartoe lopen. Alsof er een onzichtbaar gevaar is, wat er niet is. Mijn lichaam voelt dit gevaar, maar ik weet niet precies wat het is. Ik weet wel wat het is: een angststoornis.

Op een avond ga ik naar bed, en mijn hoofd begint opeens vanuit het niets weer keihard te gonzen. Dit gons- en bonsgevoel was al een aantal weken lang op een laag pitje gaan staan, maar het is weer terug. Ik kan niet meer in slaap komen, en word bloednerveus. Er verschijnen hartkloppingen en mijn rechteroor gaat ontzettend piepen. In de dagen erna ben ik weer compleet overspannen.

Te enthousiast

Was het te veel voor me? Al die ideeën en leuke experimenten? Mijn enthousiasme? Het gevoel dat ik weer eens heerlijk ergens mee bezig kon zijn, ook al heb ik nog geen filmpje gemaakt? Het gevoel dat ik een leuke hobby kon hebben en dat mijn leven weer wat invulling kreeg?

Ik weet het niet. Had ik minder moeten doen? Had ik mezelf niet moeten laten vervoeren door mijn fantasieën over een eigen YouTube kanaal? Heb ik mezelf te veel belast? Of is dit gewoon toeval?

Ik laat mijn nieuwe hobby maar weer even voor wat het is. De finishlijn is weer even een stukje opgeschoven, en daar moet ik me maar weer bij neerleggen. Maar het gaat over het algemeen wel beter, en dat is mooi. En ik heb 1000 ideeën voor als ik weer écht beter ben, en dat is ook mooi.

Volgende keer

Volgende keer ga ik weer verder vooruit maar wil mijn hoofd niet meewerken.

Reageren? Dat kan via Instagram.