#106: En een stapje terug
Omdat ik een week geleden ben gestopt met trillen (zie blog #105), wat een enorme vooruitgang is, besluit ik om met vijf vrienden mee te gaan op een zaterdagavond. Zij gaan eerst borrelen en daarna ergens eten, ik ga alleen even meeborrelen maar niet mee eten.
De hele week schreeuwt mijn hoofd:“Niet gaan! je kan hier niet tegen! Je gaat er aan kapot!” Maar ja, ik moet toch ook wel eens wat proberen? Anders blijf ik de rest van mijn leven in bed liggen. En ik ben zo blij dat ik niet meer tril! Ik denk dat de adrenaline in mijn lichaam nu echt is gaan liggen dus een drankje in een café kan vast wel, om het te vieren.
Biertjes
Iedereen is blij mij te zien en ik ben blij iedereen te zien. Het café is luidruchtig qua stemmen. “Blah blah blah blah blah blah“ klinkt het overal te hard en te snel om mij heen. Kunnen mensen nou echt nooit hun klep eens houden? Er staat ook muziek op maar die staat lekker zacht, gelukkig.
Men bestelt biertjes. Ik neem een fluitje. Dit is mijn tweede biertje van de afgelopen drie jaar. Moet kunnen. Lekker. Fris. Het bevalt me goed. Ik klets en ik lach, ik lach en ik klets. Op een gegeven moment moet ik zo ontzettend lachen, dat ik bijna moet huilen. Heerlijk. Het zijn de ouwe jongens weer bij elkaar. De ouwe jongens die nu allemaal kinderen hebben behalve ik. De ouwe jongens die nu allemaal veel geld verdienen behalve ik. Maar toch, de ouwe jongens. Ze zijn nog steeds leuk. En geïnteresserd in mijn leven. En ik in dat van hen. We zijn vrienden. Ik houd van de ouwe jongens. En niemand praat over voetbal. Hoe briljant is dat? Dat je een groep mannen hebt die niet over voetbal praat? Dit zijn mijn vrienden.
Ik neem nog een vaasje. En een tijdje later nog één. Is dit verstandig? Vast niet. Maar fuck it. Het is gezellig. Ik vermaak me enorm, ook al voelt het een beetje gek, alsof er een matglazen wand zit tussen mij en de rest van de wereld. Ik maak een grap die zo goed is, dat iedereen keihard lacht. Gelukkig, ik ben nog grappig. Dat gedeelte van mijn hersenen werkt dus nog, zij het met mate.
foto: ©2019 kakikhebeenburnout.nl
Had ik het niet moeten doen?
Na anderhalf uur ga ik naar huis en zij naar een restaurant. We zeggen gedag. Het was erg leuk, en ik ben nu heel erg moe en duizelig. Maar ja, dat is niets nieuws, zoals ik vorige keer al schreef ben ik de laatste tijd doodmoe en duizelig, omdat er nu geen adrenaline meer is die mij actief houdt en mijn klachten onderdrukt. Dit is overigens een theorie van mijzelf, ik weet het niet zeker.
Twee dagen na het cafébezoek ben ik nog steeds even moe en even duizelig. Had ik het nou wel of niet moeten doen, dat uitje? Ik voel me niet beter of slechter dus het lijkt erop dat het geen invloed heeft gehad, anderhalf uur lachen en kletsen en twee vaasjes en een fluitje. Dus ja, ik had het best kunnen doen. Ik heb er geen spijt van.
Weer een dag later stort ik in. Ik ben zo uitgeput dat ik na het eten niet meer rechtop kan staan of zitten. Ik ga om 18:00 naar bed. In plaats van in slaap te vallen word ik mega-nerveus. Mijn kop gonst en gonst, angsten vliegen door mijn hersenen.
Mensen vragen wel eens:“wat zijn dat dan voor angsten, waar ben je bang voor?” Maar ik ben niet ergens bang voor. Het zijn lichamelijke angsteffecten. Als je heel erg schrikt bijvoorbeeld, krijg je een schokgolf door je hoofd en adem je diep in. Nou die schokgolf dus, die krijg ik gewoon zomaar, zonder dat ik schrik. Iemand die plotseling bang is, bijvoorbeeld wie bij hoogtevrees over de rand van een afgrond kijkt, voelt soms ook een schokgolf of flits of door zijn hoofd of buik gaan. Zulk soort flitsen zijn het.
Ik lig in bed met mijn angsten. Ik neem 2 mg Diazepam en wacht een uur. Dan neem ik nog 2 mg en wacht nog een uur. Dan denk ik dat ik met al die angsten niet in slaap zal vallen. Ik overweeg om nog meer Diazepam te nemen maar ik val alsnog in slaap.
Ik weet het niet
Deze terugval, of instorting, komt 4 dagen na het uitstapje. Is het uitstapje de oorzaak? Ik weet het niet. Had ik het niet moeten doen? Ik weet het niet. Moet ik het de volgende keer weer doen? Ik weet het niet. Moet ik misschien een stapje terug doen? Ik weet het niet.
Als mijn theorie over de adrenaline klopt, dan kan ik nu niet meer functioneren puur op adrenaline. Ik kan nu dus minder dan ik voorheen kon. Ik was natuurlijk wel bezig met wat op de computer werken, TV kijken, en andere dingen om mezelf bezig te houden, maar ik kan dat nu niet meer. En ja, dan moet ik dus een stapje terug doen.
Niksen, slapen, rustig aan doen, ontprikkelen en enorm uitrusten. Dat ga ik nu proberen, want ik tril nog steeds niet, dus dat is goed nieuws. De volgende stap is dus: mijn uitputting de ruimte geven.
Volgende keer
Volgende keer ga ik steeds sneller achter elkaar terugvallen en weer wat beter worden.
