#126: Mijn angsten zijn bijna weg!

In de weken na mijn vakantie (zie blog #125) kom ik langzaam weer tot rust en realiseer ik me dat ik best wel van alles weer kan, maar ook een hele hoop nog niet. Het voelt alsof ik nu voor ongeveer 60% hersteld ben.

Het is nu eind februari 2020, en mijn laatste grote terugval met verschrikkelijke angst, wanhoop en paniek was op tweede kerstdag 2019. Dat is een enorm record, want dergelijke terugvallen kwamen eerder nog wel één tot twee keer per maand voorbij. Ik ben inmiddels wel weer iets te veel op mijn telefoon aan het kijken, iets te veel aan het TV kijken en iets te veel andere activiteiten aan het doen, zoals kleine klusjes in huis of aan de auto.

Op één of andere manier kan ik niet meer niksen. Wel logisch ook, na drie jaar niksen, dat het niksen zo tergend irritant aan het worden is. Ik wil wel eens wat anders. Maar ik moet zo ontzettend goed oppassen dat ik niet te veel hooi op de vork neem want ik wil niet meer terugvallen.

Angsten

Zo nu en dan ga ik eens naar een winkel, op bezoek bij een vriend of bekende, of even skiën in de skihal in de buurt. Ik doe maximaal één activiteit per 2 dagen, en voor de rest nog steeds rustig aan; een beetje wandelen en op de bank hangen als een hangjongere. Wat me opvalt is dat ik weliswaar doodmoe word en overprikkeld raak van allerlei activiteiten, maar daar vrijwel géén angsten meer van krijg.

Als ik ga spelen met de kinderen van mijn vrienden, in een winkel ben waar eigenlijk te veel lawaai is, of tijdens de schoolvakantie opeens in een overvolle skihal terecht kom, merk ik dat ik eigenlijk geen angstaanvallen meer krijg. De prikkels zijn mij wel te veel, en ik wil nog steeds wegvluchten, maar ik krijg geen hartkloppingen meer, geen zweetaanvallen en ook geen angstflitsen in mijn hoofd.

Dat is dus een hele vooruitgang! Een angstgevoel heb ik nog maar heel af en toe, bijvoorbeeld als ik boodschappen doe en een product dat ik wil kopen is op. Dan kunnen mijn hersenen het nog steeds niet volgen en weet ik niet meer wat ik moet doen. Een beetje angst overvalt mij dan. Maar dit is bijna niets in vergelijking met de afgelopen jaren, waarin ik altijd angsten kreeg zodra ik op een plek kwam waar veel mensen, gedoe of muziek waren. Dus, ik zit in de lift!

Overprikkeling

Ik merkte al tijdens mijn treinreis van en naar Zwitserland dat ik ook op de perrons van drukke stations eigenlijk geen angsten meer kreeg. Dat was één van de mooie conclusies van mijn reis. Ik ging weliswaar naar de klote van alle prikkels maar ik had in elk geval géén angsten.

Overprikkeling is nu dus de overgebleven boosdoener. Ik kan nog steeds niet tegen gedoe, gewirwar, geren en gevlieg, gezeur, geflits en geluid. Alles moet nog steeds zo kalm en zo stil mogelijk zijn want mijn kop kan er niet tegen.

Het duurt ook langer voordat ik overprikkeld raak. Ik kan nu iets meer Netflix kijken en overdag bijvoorbeeld wat meer computeren. Mijn hersenen ontploffen nog steeds, maar het duurt gewoon langer voordat dit gebeurt. Soms let ik niet goed op en dan raak ik weer zó overprikkeld dat ik de hele nacht niet kan slapen. Maar dan doe ik de volgende dag veel rustiger aan en de nacht erna kan ik weer wél slapen. Ik herstel dus ook sneller van de overprikkeling dan voorheen, en eventuele slaapproblemen gaan na één of twee dagen weer weg.

Goh, als ik het zo opschrijf klinkt het alsof ik écht aan het herstellen ben! Na drie jaar en een beetje begint het er nu op te lijken dat er weer wat meer licht is aan het eind van de tunnel. Yeah!

Huilen

Ik merk ook dat ik minder vaak aan het huilen ben. Ik heb ook niet zo veel meer om te huilen. Ik heb de laatste jaren elke dag flink gehuild. Om niks, maar ook om rouw, verdriet, afscheid en het feit dat ik een burnout heb. Al deze dingen lijken nu verwerkt te zijn, naar de achtergrond te gaan. Mijn hersenen lijken zich te stabiliseren, en daarmee mijn emoties ook.

Soms is dat wel lastig. Want als ik overprikkeld raak dan voel ik de spanning in mijn kop toenemen en die neemt normaal gesproken alleen maar weer af door te gaan huilen. Maar als ik niks meer te huilen heb, dan blijft die spanning maar opbouwen en opbouwen, tot ik écht ontplof. Het is een heel rare gewaarwording, minder huilen. Maar ja, ik denk wel dat het goed is, dat het vooruitgang is.

Een kennis van mij met een burnout heeft een jaar lang elke dag gehuild, de hele dag door. Veel huilen is een essentieel onderdeel van het herstel van een burnout. Je leest er niet zo veel over. Veel mensen denken dat als je huilt, dat je dan dus verdrietig of despressief bent. Iemand die op zijn werk gaat huilen omdat alles even te veel wordt, daarvan wordt al gauw gezegd: “die is depressief”. Maar niets is minder waar. Huilen is er ook om spanning en stress te verwerken. Je hersenen ontladen daarmee opgebouwde spanning en opgespaarde emoties.

Het is dus niet zo vreemd dat ik ook veel huil. Het is een verwerking van spanningen en betekent niet per sé dat je depressief of verdrietig bent. Het is een natuurlijke reactie van het lichaam op de verstoorde hormoonhuishouding en jarenlange overbelasting. Dat ik nu na meer dan drie jaar geen angsten meer heb en minder hoef te huilen zijn goede stappen. Het is vooruitgang.

On the road again

Zou het dan echt gaan gebeuren? Zou ik nu een opgaande lijn gaan zien in plaats van hele kleine opgaande stukjes met direct daarachteraan weer verschrikkelijke dieptes? Durven we het al aan om een poule te starten? Nog zes maanden? Nog twaalf maanden? Een vreemd gevoel bekruipt me. Ik kan me na zo’n lange tijd écht totaal niet meer voorstellen hoe het is om gezond te zijn, om normaal te kunnen functioneren. Zou het écht nog kunnen? Als ik er aan denk krijg ik tranen in mijn ogen.

Het lijkt er op dat ik nu écht op weg ben. Ik heb het rotspad met diepe kuilen nu verlaten en rij op de klinkers. Weliswaar in een kar met één ontbrekend wiel en drie lekke banden, dus het hobbelt als een gek en is helemaal niet leuk. Hopelijk kom ik snel weer op de gewone weg, kan ik mijn banden herstellen en ben ik écht, écht op weg naar de gewone weg.

Volgende keer

Volgende keer de vraag: moet je met een burnout nou eerst helemaal herstellen of juist zo snel mogelijk je werk hervatten?

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.