#133: Al vier maanden geen ernstige terugvallen meer

Ik lees mijn blogs door. Een paar keer per week werk ik er een half uurtje aan. Langzaam vul ik ze aan, verander ik ze, maak ik ze beter. Op elk willekeurig moment heb ik vijftien tot twintig halve blogs staan die nog niet gepubliceerd zijn.

Mijn blogs lopen dan ook ongeveer vier tot zes maanden achter op de werkelijkheid. Op die manier kan ik rustig en langzaam bloggen, zorg ik dat de fouten er uit gehaald worden en dat er een verhaal is dat enigszins één geheel vormt, ook al zijn de blogs los van elkaar te lezen. Mensen denken vaak dat bloggen een fulltime baan is. Als je kan bloggen dan kan je toch ook werken? Nee, zo werkt het niet. Ik doe het super langzaam zodat het niet te veel wordt.

Corona

Het is nu half april 2020. Ik ben al best gewend aan de Corona-situatie. Ik ben niet meer zo bang als in het begin (zie blog #104). Ik heb geen gevoel meer dat de wereld aan het vergaan is. We komen er wel met zijn allen. Het Coronavirus is een soort burnout voor de hele wereld. Iedereen moet nu tot stilstand komen en wachten tot het voorbij is, of men nou wil of niet.

Nou dat kan ik wel! Ik ben dit al drie en een half jaar aan het doen. Om mij heen zie ik allerlei gezonde mensen worstelen. Worstelen met het leven dat niet meer is zoals we gewend waren. Heel veel kan niet meer, heel veel mag niet meer. Het is pijnlijk en een ramp. Maar aan de andere kant: mensen zijn veerkrachtig. Mensen kunnen wennen aan lastige situaties. Overal ter wereld neemt de vervuiling af omdat fabrieken stil staan en er veel minder wordt autogereden. Kan de aarde ook eens een keertje lekker ademhalen.

Ik ga dus maar gewoon verder met vrijwel geen mensen zien, twee keer per week naar de Albert Heijn, en dan maar afwachten. En zo nu en dan aan mijn blog schrijven.

Kerstmis

Ik lees mijn blogs over kerst en oud & nieuw weer (zie blog #110). Ik zie een citaat uit mijn dagboekje van tweede kerstdag, waarin ik een complete instorting beschrijf. Ik moest die dag zo verschrikkelijk hard huilen van wanhoop en misère, omdat de duizelingen, de vermoeidheid en het rotgevoel over mijn hele lichaam maar niet over leken te gaan. Ik had zelfs suïcidale gedachten, die ik de afgelopen jaren een paar keer heb gehad.

Maar opeens valt er een kwartje. “Wacht eens even, dit was tweede kerstdag,” denk ik. “En het is nu half april.” Ik heb dus al bijna vier maanden niet meer zo’n ernstige instorting gehad. Dat is meer dan een kwartaal! Ja, ik voel me miserabel, doodmoe, duizelig en slap. Ja, ik heb al wekenlang een beetje keelpijn en moeite met ademhalen. (Dat had ik overigens al voordat het Coronavirus bestond.) Ja ik ben vaak wat gespannen en nerveus. Ja, ik moet soms een beetje huilen en baal dan dat mijn herstel zo langzaam gaat.

Maar een gigantisch diepe, wanhopige huilbui, met woede en totale moedeloosheid, altijd een schorre stem van het schreeuwen, dat komt niet meer voor. In die tijd moest ik dagenlang herstellen nadat ik zo’n aanval kreeg. Maar verdomd, ik heb dit sinds de kerst al niet meer gehad!

Mindset

Ik ben de laatste tijd veel meer bezig met de toekomst. Wat doe ik met mijn huis? Ga ik de bijstand in? Wat wordt mijn financiele plan? Hier schreef ik onlangs al over (zie blog #131) maar nu pas realiseer ik me dat dit eigenlijk stiekem een langzame verschuiving is van mijn mindset.

Ik ben de afgelopen maanden langzaam verschoven naar meer positieve gedachten. Ik ben jaren bezig geweest met “hoe herstel ik?”, “wat voel ik me rot”, “wat voor klachten heb ik nu weer?”, “waarom word ik niet beter?”, “hoe kom ik de dagen door?” Maar nu ben ik veel meer gericht op de toekomst. Dit lijkt niet zo bijzonder, maar het is volgens mij een enorme stap.

De toekomst is weliswaar eng en onzeker en ik ben nog lang niet beter, maar ik zie nu wel in dat ik langzaam aan het veranderen ben. In plaats van dat de wanhoop en verslagenheid over mijn burnout regeert, ben ik nu wat meer berustend en gericht op wat er gaat volgen.

Dat is een goede nieuwe mindset. En ik heb hem niet geforceerd. Deze mindset is er vanzelf gekomen, vanuit een natuurlijk verloop. Ik heb deze mindset gekregen door mezelf te zijn. Ik heb hem niet ergens gelezen, hij is niet ontstaan vanuit een opdracht van mijn psycholoog of vanuit bewust handelen van mezelf. Hij is er gewoon, hij is automatisch ontstaan.

Dit is volgens mij een belangrijke stap naar herstel. Meer berusting, minder negativiteit.

Evolutie

Het herstellen van burnout is een evolutie. Net zo langzaam en stiekem als de burnout ontstaat, gaat ie ook weer weg. In tegenstelling tot een gebroken arm, waarvan je er gewoon vanuit kan gaan dat je er na 6-8 weken vanaf bent, gaat het bij de burnout niet zo duidelijk.

Je wentelt in misère, en het lijkt voortdurend alsof er helemaal niets gebeurt en er helemaal geen herstel plaatsvindt. Het gaat zelfs zó langzaam, dat je niet ziet dat er daadwerkelijk veranderingen zijn. Pas na lange, lange tijd kan je terugkijken en zie je opeens dat dingen toch wel beter zijn geworden. Nog lang niet goed genoeg, maar wel veel beter.

Heel veel mensen (vooral in de Verenigde Staten) geloven niet in de evolutie van de mens, simpelweg omdat ze het niet kunnen zien gebeuren. Je kan onmogelijk zien dat je voorouders en apensoorten een gezamenlijke voorvader hebben. Je ziet ook niet dat je kinderen of kleinkinderen er anders uit gaan zien of op andere manieren anders zijn dan jij. Maar toch is het zo.

En zo werkt het met een burnout ook. Hij komt zo langzaam, zo stiekem, dat je hem niet ziet. Ook al waarschuwen andere mensen je, hij is er volgens jou niet omdat je hem niet ziet aankomen. En dan, als je hem eenmaal hebt, dan lijkt hij ook nooit meer weg te gaan omdat het zo langzaam gaat. Door deze inzichten geloof ik er weer in dat ik écht beter zal worden, ook al zie ik het niet voor mijn neus gebeuren. En dat is weer een mooie nieuwe stap.

Ik heb nu dus opeens ingezien dat ik al vier maanden geen ernstige instortingen heb gehad. Voel ik me goed? Nee. Ben ik beter? Nee. Kan ik werken? Nee. Heb ik het einde in zicht? Nee. Maar toch is het een verbetering, die écht waar is. Ik kan hem niet ontkennen. Het is echte vooruitgang!

Volgende keer

Volgende keer moet ik mijn toekomstplannen herzien.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.