#138: Een huis kopen tijdens mijn burnout?

De maand mei (2020) schiet al weer aardig op. Ik ben redelijk druk bezig met het zoeken van een huurhuis (zie blog #134). In oktober eindigt namelijk mijn WIA uitkering en dan kom ik op bijstandsniveau terecht en dan kan ik mijn hypotheek niet meer betalen.

Ik sta nu al zes maanden ingeschreven voor een sociale huurwoning. Bij elke woning waar ik op reageer sta ik ongeveer op de driehonderdste plaats van de vierhonderd reacties. Het duurt dus nog wel een paar jaar voordat ik naar hogere regionen in deze hitlijsten zal stijgen dus ik moet denk ik iets gaan huren in de vrije sector. Dat betaal ik dan door mijn huis te verkopen, want ik heb een overwaarde van 130.000 euro.

Vrije sector

Dus, ik ben hier en daar wat aan het reageren op huurwoningen. Die kosten wel 900 tot 1200 euro per maand, maar ja, als ik meer dan een ton op mijn rekening heb dan kan ik wel weer een tijdje doorleven. Maar er is een kink in de kabel: eigenlijk alle verhuurders willen een bewijs zien dat ik een inkomen heb dat vier maal de kale huurprijs is. Maar ik heb geen inkomen. Als ik ze vertel dat ik wel één of twee jaar huur in één keer wil betalen dan gaan ze niet akkoord. Een vermogen telt meestal maar voor 10% mee als jaarinkomen.

Het is klote maar ik raak nog niet in paniek. Ik ben rustig en kalm aan het nadenken over wat mijn volgende stap zal zijn. Als ik in oktober geen geld meer heb dan moet ik wel ergens rond eind augustus mijn zaakjes op orde hebben. Ik heb nog 3 maanden, dus ik ga op zoek naar andere oplossingen. Ik kan bijvoorbeeld een vakantiewoning kopen en daarin gaan wonen. Maar ja, daar mag je maar maximaal 8 maanden per jaar in zitten. En ik wil niet die onrust. Ik wil zekerheid.

Een ander huis kopen

Dan krijg ik opeens het idee om een ander huis te kopen dat goedkoper is dan 130.000 euro zodat ik het in één keer kan afbetalen. Ik woon dan bijna gratis en dan kan ik weer rondkomen, zelfs van een bijstandsuitkering. Dus ik schrijf me in op Funda voor huizen van één ton of minder om eens te kijken wat er gebeurt.

Enkele weken lang krijg ik elke dag een mailtje met nieuwe woningen. In de Randstad kan ik het wel vergeten, maar in het noorden, oosten en verre zuiden van het land heb je complete ééngezinswoningen voor een ton. Die zijn dan nog in redelijke staat ook. Ik vind het wel een beetje eng. Wat moet ik nou zo ver weg? Ver weg van mijn vrienden?

Dan zie ik opeens een schattig huisje in Friesland. Een terpwoning in het plaatsje Marrum. Kost 107.000 euro en ik ben er meteen verliefd op. Maar ja, wat de fuck moet ik in Marrum? Ik ben wel een beetje bekend met Friesland. De hele familie van mijn moeder’s kant kwam uit Harlingen en mijn oma’s tak van mijn vader’s kant waren allemaal Amelanders. Dus ik ben zelf 3/4 Fries en ik kwam er als kind ook regelmatig. Maar ja, wat moet ik in een gat waar alleen maar bejaarden wonen?

Word ik dan geen kluizenaar? Raak ik dan mijn vrienden niet kwijt? En je leest ook altijd dat je tijdens een burnout geen grote beslissingen moet nemen over bijvoorbeeld je relatie of grote aankopen, omdat je niet naar redelijkheid kan nadenken wegens overbelasting van je hersenen.

Overpeinzingen

Na een dag van overpeinzingen druk gedoe in mijn hoofd maak ik toch maar een afspraak om het huis te bezichtigen. Ik rijd naar Marrum, raak verliefd op het dorpje. Huisjes met luiken. Een kerkje met een kerkhofje. Bloembakken aan de ramen. Friese wimpels op de daken. Een straatje met een winkeltje, een kat in een raamkozijn. Je kent het wel. Alsof je op vakantie bent.

Er zijn zelfs winkels, er wonen jonge gezinnen, er is een supermarkt. Het is gelukkig dus geen uitgestorven gat waar niemand woont. Mijn hersenen proberen het allemaal te verwerken. “Hmmm… als ik daar woon dan gaat het vakantiegevoel natuurlijk gauw weer weg en dan heb ik nog steeds een burnout,” denk ik, want die burnout gaat niet opeens weg natuurlijk.

Na de bezichtiging rijd ik nog langs een paar andere woningen die te koop staan in andere plaatsen. Stiens, Pietersbierum, Harlingen. Dat is allemaal in de buurt dus ik rij er toch even langs. Nee, het huisje in Marrum is het leukst. Alles is prachtig en ik heb er zin in. Ik denk dat ik in Friesland ga wonen.

Vrienden

Ik ben weer thuis in Haarlem en denk na. Ik begin te huilen, want er is één ding waar ik bang voor ben. Al mijn vrienden wonen in de regio Haarlem ofwel de Randstad. Wat woon ik ver weg als ik in fucking Friesland ga zitten! Pfoeh! Ik wil niet dat mijn vriendschappen verwateren. Ik wil ze houden. Ik wil bij ze zijn! Ik wil ze knuffelen. En ik wil met hun kinderen spelen en ze zien opgroeien. Ik moet opeens heel erg huilen.

Maar mijn vriendschappen zijn hecht. Ik heb zelfs vrienden die ik maar één keer per jaar spreek, en toch zijn we vrienden. Ik heb ook vrienden die verder weg wonen. En toch zijn we vrienden. Ik heb een vriendin in Rotterdam. Ik heb een vriend in Reading (VK). Ik heb een vriend in Hong Kong. En ik spreek ze allemaal nog. En de vrienden die wat dichterbij zitten zie ik ook “in het echt” maar eens per twee of drie maanden. Het meeste gebeurt via FaceTime en Whatsapp, mede dankzij Corona. Maar ja, “uit het oog, uit het hart” is niet voor niets een bekend gezegde. Ik ben me er terdege van bewust dat er misschien ook wel iets zal verwateren.

Ik bespreek het met mijn zus en mijn psycholoog. We concluderen tezamen dat ik geen kluizenaar zal worden en dat mijn vriendschappen zullen blijven bestaan, want die zijn al gehard door de tand des tijds en ik ben sociaal ingesteld. En anderhalf uur rijden is nou ook weer niet héél erg onmogelijk.

Dus ik doe een bod.
En ik krijg een tegenbod.
En ik koop het huis.

Bam! Ik ga in Friesland wonen in mijn eigen huisje dat ik in één klap betaal zonder hypotheek. “Gelukkig” heb ik nu geen werk en geen kinderen en ook geen vrouw, dus ik kan deze grote en mooie stap maken. Ik woon dan bijna gratis en kan dan met weinig geld rondkomen. En als ik verder herstel en weer kan gaan werken dan hoef ik niet eens fulltime te werken.

En als ik wél fulltime kán en gá werken, dan ga ik misschien wel weer terug naar het westen, en dan houd ik mijn huisje in Marrum voor vakanties. Of ik raak misschien wel zo verliefd op Friesland (of verliefd ín Friesland) dat ik voor altijd blijf. Je weet maar nooit.

Dat ik een burnout heb en eigenlijk geen grote beslissingen moet nemen, mwah, dat laat ik lekker zitten. Ik sta er achter, ik heb er zin in, en ik heb er goed over nagedacht en het besproken met anderen. En als het tegenvalt en één grote ramp wordt… dan kan ik het huisje ook weer verkopen.

Om het te vieren bestel ik een Friese wimpel. Die ga ik ophangen bij de housewarming. Marrum, here we come!

Volgende keer

Volgende keer realiseer ik me wat ik me op de hals heb gehaald.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.