#142: Niemand wil mijn huis

Een week nadat mijn huis in de verkoop is gegaan (zie blog #140) trek ik het niet meer. Hoewel ik zo langzaam en zo rustig mogelijk bezig ben met wat plannen maken en alvast wat op te ruimen en in te pakken voelt het of alles mij te veel is.

Ik heb het gevoel dat ik weer gejaagd ben. Alsof ik voortdurend haast heb. Dat heb ik natuurlijk ook wel een beetje want ik wil mijn huis verkopen en gaan verhuizen. Maar verhuizen is eng en spannend en zal veel stress opleveren. Tegelijkertijd ben ik aan het afscheid nemen van mijn oude huis en ben ik aan het wennen dat ik weg ga.

Toekomst

Dat levert spanning op en verdriet. Op één of andere manier ben ik heel blij dat ik nu de drukke stad uit kan en een huis kan kopen waarvoor ik geen hypotheek nodig heb. Aan de andere kant ben ik bang dat er een nieuwe fase in mijn leven zal ingaan die niets oplevert. Misschien kan ik nooit meer werken, word ik nooit meer beter, vind ik nooit meer een vrouw, en zal ik alleen en eenzaam sterven in Friesland. Nou ja, mijn nieuwe huis staat op 25 meter afstand van de kerk met begraafplaats, dus dat is dan wel weer handig. Ik kan zonder enige moeite uiteindelijk naar mijn eigen graf lopen, dat dan weer wel.

Het is eng. Mijn gevoelens vliegen heen en weer van “ik heb er zin in” naar “ik kan maar beter alles afblazen en hier blijven”. Maar in het laatste geval kan ik mijn huis straks niet meer betalen als ik de in bijstand kom. Dus ik MOET wel iets doen, er MOET iets veranderen. En ik wilde sowieso al de stad uit. Ja, de stad uit gaan is goed. Oké, mijn huis staat te koop. Voorwaarts.

Bezichtigingen

Er zijn nu al bijna 30 bezichtigingen geweest in mijn huis maar niemand doet een bod. Mensen vinden de indeling raar en de huiskamer te donker. Daar had ik mijn makelaar al twee keer op gewezen maar hij vond dat geen reden om mij zorgen te maken. Volgens hem zouden mensen makkelijk boven de vraagprijs gaan bieden en tegen elkaar op gaan bieden, “want Haarlem-Centrum is hot en huizen worden bijna altijd binnen twee weken verkocht.”

We zijn nu een week verder. Ik word steeds mijn huis uitgestuurd omdat er weer kijkers zijn. Dat is een aanslag op mijn rust. Hoewel het best goed lijkt te gaan raak ik steeds meer gespannen. Nog steeds geen bod. Sommige mensen vinden het best leuk maar laten niets meer van zich horen. De gouden bergen die de makelaar mij heeft voorgeschoteld blijken niet zo hoog te zijn. “Estate agents: if you talk to them, you vomit” denk ik dan maar weer.

De angst slaat weer toe. Na een lange nacht waarin ik 9 uur non-stop heb geslapen volgt een nerveuze dag. Er komt iemand voor de tweede keer kijken. Hij doet een bod van €25.000 onder de vraagprijs. Godver, wat een teleurstelling. Ik kan de vernieuwingen in de keuken van mijn nieuwe huis in Marrum wel vergeten. Een andere meneer, die super geïnteresseerd is, biedt nog minder.

Ik ga met de auto naar het strand in Zandvoort om over alles na te denken. Teleurgesteld, angstig. Ik moet af en toe huilen maar weet niet waarom. Het zal wel de stress zijn die gewoon hoort bij het verkopen van je huis. Ik krijg twijfels over alles.

“Wat moet ik in Marrum? Ik heb er niks aan! Als ik daar woon kan ik wel rondkomen maar kan ik geen onderhoud aan het huis betalen. Als ik voor de rest van mijn leven in de bijstand zit kan ik het huis nooit onderhouden en dan wordt het steeds slechter totdat ik écht lekkage krijg of zo. Dan heb ik geen geld om er iets aan te laten doen. Het heeft geen zin. De hele verhuizing heeft geen zin. Ik word nooit meer beter, ik voel me angstig en duizelig, ik kan nooit meer werken en het slaat allemaal nergens op!”

Berekeningen

Terwijl ik in het zonnetje op de boulevard zit pak ik mijn berekeningen er nog eens bij. Shit, fuck, ik ben vergeten dat de makelaar vierduizend euro kost. Die hele kostenpost ben ik vergeten mee te nemen in mijn spreadsheet. Kut burnout, waarom doen mijn hersenen het niet? Een tegenvaller. Ik maak nieuwe berekeningen. Wat moet ik doen als ik veel minder krijg voor mijn huis dan de vraagprijs? Heb ik nu écht alle kosten meegenomen? Ik schrap 10.000 euro aan kosten voor een nieuwe keuken. Ik doe het dan wel met de oude keuken.

Ik heb sommige kosten ruim gerekend, gelukkig. Mijn hersenen zijn dus af en toe wél nuttig. Ik kan inmiddels ook wat minder ruim rekenen. Ik had 2500 euro gerekend voor het verhuisbedrijf maar ik krijg nu offertes binnen van 800 euro. Dus dat scheelt. Ik schuif met de getallen. Ik heb ook méér spaargeld dan ik dacht. Het komt wel goed.

Maar mijn gespannen gevoel gaat niet weg. Mijn huis is echt goed geprijsd maar niemand doet een acceptabel bod. Ik kan best verkopen onder de vraagprijs, maar het doet pijn en is verwarrend. Bij het verkopen van je huis ga je sowieso al door allerlei emoties en fases heen. Verschillen van tienduizenden euro’s vliegen door je hoofd en verschijnen en verdwijnen weer. De ene keer valt het mee en voel je je rijk, de andere keer lijkt het niets te worden. Eigenlijk weet je totaal niet waar je aan toe bent, ook al maak je veel goede plannen en lult de makelaar maar raak dat het allemaal prima te doen is.

Ik kan er niet tegen. Mijn kop begint weer te duizelen, te bonzen en te gonzen. Ja, het gaat de laatste tijd veel beter met me, maar nee, ik kan écht nog nergens tegen.

Angst en stress

Ik voel me weer zoals op mijn vakantie in Zwitserland (zie blog #123): uitgeput en gespannen. Mijn kop gonst en bonst weer zo hard dat ik weer herinnerd word aan het feit dat ik verdomme in een burnout zit en oh ja inderdaad, die is nog niet over. Ik ben bang voor de toekomst, ik ben bang voor wat er met mijn huis gaat gebeuren en ik ben bang voor wat er met mijzelf gaat gebeuren.

Opeens voel ik me alleen. Ik heb geen vrouw om dit alles mee te bespreken. Ik heb geen kinderen om plat te knuffelen. Ik ben eenzaam aan het verhuizen en zal daarna eenzaam blijven. Daar zit ik dan, straks in Friesland, nog steeds eenzaam, nog steeds met een halve burnout, zonder overgebleven geld, met een bijstandsuitkering.

Alles waarvan ik dacht dat het steeds beter zou gaan, lijkt niet te gaan gebeuren. Het is één grote gok. Ik ben zo bang dat ik het verkeerde doe. Dat het allemaal niks wordt. Ik ben 48 en ik voel me opeens oud. Alsof het leven over is. Als tiener had ik lol. Toen ging ik studeren en had ik ook lol. Toen ging ik werken en had ik ook lol. Maar toen kwamen er jaren van oververmoeidheid. En daarna kreeg ik mijn eerste burnout. Vanaf dat moment blijkt het leven anders te lopen dan ik dacht. ik deed wat ik kon en kreeg 10 jaar later mijn tweede burnout.

En nu opeens ben ik afgerond 50. Is dit het nou? Heeft het leven niet meer te bieden? Bijna al mijn vrienden hebben huisje, boompje, beestje. Ik heb een klotebod op mijn huis. En ik denk dat ik naast de burnout, die al bijna vier jaar duurt, nu ook nog eens een midlifecrisis heb. Kut, ik heb een midlifecrisis.

Volgende keer

Volgende keer neem ik afscheid van mijn bovenburen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.