#143: Dag lieve bovenburen

Het is half juni 2020. De eerste Coronagolf gaat een beetje weg, onweersbuien vliegen over het land. Mijn huis staat te koop want ik ga naar Friesland verhuizen. Ik zit naast mijn burnout nu ook in een midlife crisis (zie blog #142) en ik twijfel aan alles. Het hele leven. Wat heb je er aan? Het hele leven is zwaar en doet niet wat ik wil dat het doet.

Ik word wakker met een ENORM rotgevoel in mijn hoofd. Hoe kan ik dat eens uitleggen; het is geen hoofdpijn, geen duizeligheid, geen flitsen of zwarte vlekken. Het is alsof mijn hoofd loodzwaar is. Ik wil alleen maar mijn ogen dicht houden en niet bewegen. Ik wil niet staan of lopen, want mijn hoofd is een blok beton dat lijkt te slingeren op een slap nekje. Ik ga uit bed om te douchen. Elk half uur moet ik spontaan huilen zonder duidelijke reden.

Verkocht

Mijn huis staat te koop en één of andere eikel heeft 25.000 euro onder mijn vraagprijs geboden. Een andere eikel heeft nóg minder geboden. Maar voor de rest lijkt alles best goed te gaan. Ik stap in de auto om naar de duinen te rijden. Even wandelen. Maar in de auto moet ik weer hard huilen.

Terwijl ik aan het huilen ben belt de makelaar dat meneer de eikel zijn bod heeft verhoogd. Hij zit nu nog maar 10.000 euro onder de vraagprijs. Dat is precies wat ik wilde hebben voor mijn huis (ik had de vraagprijs op 10.000 euro boven mijn gewenste prijs gezet). Ik zeg ja en de deal is rond. Mijn huis is verkocht. De makelaar feliciteert mij maar ik ben niet blij. Ik ben leeg en doodmoe en twijfel aan alles.

Ik hang de telefoon op en ga verder met huilen. Heel hard huilen. Zo hard, dat heb ik al zes maanden niet meer gedaan. Alle stress en spanning van de verkoop van mijn huis komt er nu uit. Opeens is het realiteit geworden dat ik nu écht weg ga, naar Friesland. Ik huil maar door.

De buren

Ik zit nog steeds in mijn auto, die op het parkeerterrein van de Kennemerduinen staat, en bel met vrienden, vriendinnen en mijn zus. Ik word weer een beetje rustig. Ik ga verhuizen. Mijn huis is verkocht. Ik heb een ander huis gekocht. Wat moet ik in vredesnaam in Friesland? Oh ja, ik ging daar heen voor de rust, de natuur, de Wadden, en financiële stabiliteit. Ik bekijk mijn nieuwe huisje nog even op Funda. Oh ja! Het is leuk! Ja, hier wil ik wel wonen!

In alle verkoop-stress was ik alweer vergeten hoe leuk het in Friesland is. Ik spreek een vriend en ik merk dat ik hem super enthousiast vertel over het nieuwe huis. En wat ik daar ga doen, en dat ik er veel zin in heb. Gelukkig maar, ik was even bang dat ik helemaal niet meer wilde.

Na twee uur bellen ga ik maar weer terug naar huis zonder te hebben gewandeld. Ik moet weer huilen in de auto. Ik ga mijn bovenburen informeren dat mijn huis nu verkocht is. De bovenburen zijn een ouder Italiaans echtpaar en ze zijn sinds mijn eigen ouders overleden een beetje mijn nieuwe ouders geworden. Ze geven me eten en ik mag altijd langskomen.

Ik kom binnen en zeg niks, maar begin te huilen. De buurvrouw begint ook te huilen. Ze weten het. Het is definitief. Ik ga weg. Ik heb 13 jaar onder ze gewoond. Ik heb niet alleen verhuisstress en een burnout en een midlifecrisis, maar ik ben nu ook nog eens aan het afscheid nemen.

Afscheid

Ik huil samen met de buurvrouw. We omhelsen elkaar. Fuck Corona. Fuck social distancing. Overal snot en tranen. Ik ga weg. Ik ga naar Friesland. Ik hoor in de straat een motorrijder die keihard gas geeft met een enorme hoop lawaai. Oh ja, die teringherrie, dat was ook een reden dat ik de stad uit wil.

Ik hoop dat mijn opvolger een leuke meneer is. Mijn bovenburen verdienen een leuke onderbuurman. Ik ben verdrietig als ik ze vertel dat ik de koper niet ken. Ik ben ook verdrietig om ze te moeten meedelen dat hun eigen neef, die ook een bod op mijn huis had gedaan, niet hoog genoeg kon bieden. Hij bleek de tweede eikel te zijn. Ik huil weer. Ik kan bijna niet meer stoppen met huilen.

Na mijn lunch ga ik nog maar weer eens met de auto naar de duinen. Opnieuw ga ik niet wandelen want ik zit te WhatsAppen met allerlei mensen. De verhuizing begint werkelijkheid te worden. Ik moet weer regelmatig huilen. Hoe meer ik huil, hoe minder loodzwaar mijn hoofd wordt. Het huilen is elke keer weer heerlijk opluchtend. Zie je wel, dat zware hoofd is gewoon opgebouwde spanning. Komt vanzelf goed, als ik maar geduld heb en lekker uithuil.

In de avond eet ik pizza bij de bovenburen. Zij maken eten zoals normale, traditionele Italianen eten maken. Het is heerlijk. Ze vertellen mij dat je als je in Nederland naar een Italiaans restaurant gaat, ook al zijn de eigenaren en koks échte Italianen, dat je dan helemaal geen echt Italiaans eten krijgt, maar “vernederlandst” eten. (Datzelfde fenomeen is al lang bekend bij Chinese restaurants.) In Italië eet niemand een “Quattro Stagione” en ook geen nep-bolognesesaus zonder pancetta erin. En op de eettafel moet altijd verplicht een mandje met broodjes staan ook al eet niemand ze. Daarom staan er in veel restaurants in Italië mandjes met broodjes die oud zijn en niet te vreten. En cappucino is een OCHTENDkoffie en die drink je natuurlijk niet in de middag of avond, dat is zondig. Het woord “espresso” gebruikt men vrijwel niet. Nou ja, enzovoort.

Na het eten, met veel gesprekken, nervositeit en prikkels, ga ik opnieuw een rondje rijden in de auto. Ik ben bijna weer helemaal rustig geworden. De laatste snikjes huil ik er even uit. Dan volgt er rust. Ik ga laat naar bed, het is een lange rare dag geweest met veel huilen.

Te midden van alle emoties merk ik dat ik weer sneller kalm word. Mijn hersenen proberen als een gek alles te verwerken, maar het werkt in elk geval wel. Ik begin steeds beter te herstellen van spanningen en emoties. In het begin van mijn burnout duurde het weken om weer wat normaal te worden. Nu kan ik al met een dagje flink huilen weer tot rust komen. Dus ondanks alle spanning en sensatie werkt het herstellen gelukkig nog steeds door.

Mijn emoties flabberen heen en weer van “jippie ik ga verhuizen” naar “shit ik wil niet verhuizen”. Maar ja, dat schijnt iedereen te hebben die gaat verhuizen. Het hoort er bij en daar leg ik mij maar bij neer. Pfoeh!

Volgende keer

Volgende keer worden mijn hersenen nog eens extra belast.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.