#144: Puzzelen met notarissen en timmermannen

Mijn huis is verkocht (zie blog #143) en ik heb een nieuw huis gekocht in Friesland. Het is eind juni 2020. De tijd vliegt en ik ben blij dat ik op tijd ben begonnen met mijn financiele plan; in oktober kom ik waarschijnlijk in de bijstand terecht en dan moet de verhuizing achter de rug zijn.

Ik merk dat mijn hersenen nog steeds niet goed werken. Nadenken gaat gewoon erg slecht. Ik moet een puzzel oplossen maar het lukt niet: ik kan pas de sleuteloverdracht in Friesland gaan doen als mijn huis in Haarlem is overgedragen, want anders heb ik geen geld om het huis in Friesland te betalen. Ik krijg dat geld pas als mijn huis in Haarlem leeg is. Ik heb dan dus minstens één dag geen huis. Ik kan vast wel wat eerder de sleutel krijgen in Friesland, maar dan moet ik binnen een paar dagen dus naar twee notarissen en ook nog een verhuisbedrijf zo ver krijgen dat zij precies op de goede dag mijn spullen verhuizen.

Puzzelen

Mijn hersenen kunnen deze puzzel niet aan. Telkens als ik er over nadenk voel ik me als een tiener die voor het eerst een vergelijking met twee onbekenden probeert op te lossen. Het kán gewoon niet. Het is onmogelijk. Telkens als ik een ideetje heb ben ik meteen weer vergeten wat dan de vervolgstap moet zijn en moet ik opnieuw beginnen met nadenken.

Eerst de overdracht in Haarlem plannen. Dan: een dag ervoor moet mijn huis leeg zijn. Dus dáárvoor moet ik in Marrum het huis in kunnen en dan verhuizen en daarná de overdracht in Marrum doen. Nee wacht… ehm… ik kan niet verhuizen als ik niet het huis in Marrum bezit. Even opnieuw…

Kozijnen

Ik raak telkens mijn gedachten kwijt, raak van mijn apropos. Ik krijg het simpelweg NIET voor elkaar om de stappen voor de overdracht van de huizen en de verhuizing op een rijtje te krijgen. Dan komt mijn Italiaanse bovenbuurman aanbellen. Hij wil nieuwe kozijnen in zijn dakkapellen voordat ik verhuisd ben. We hebben een Vereniging Van Eigenaren en hij spreekt nauwelijks Nederlands, dus wie mag die kozijnen gaan regelen? Ik natuurlijk. Fuck, shit, nee dat kan ik er echt niet bij hebben. Mijn hoofd kan dit niet aan.

Maar ja, mijn lieve bovenburen staan al jaren voor mij klaar. Ze zijn mijn tweede ouders geworden. Ik mag altijd bij ze eten en ik handel vaak papierwerk voor ze af. Ik kán gewoon geen nee zeggen tegen dit verzoek. Yep, dit is de reden dat ik in een burnout ben gekomen, al twee keer. Hoe kan ik nee zeggen? Ik kan het niet. Het is onmogelijk. Als ik “nee” zeg dan ben ik een klootzak. En ik gun hem zijn nieuwe raamkozijnen.

De puzzel van de huizen en de notarissen wordt nu nog eens uitgebreid met de puzzel van de kozijnen. Nou dat doe ik nog wel snel nog even. Oh nee, “snel nog even” dat is de duivel, zie blog #140. Shit, nu doe ik weer “snel nog even” iets.

Te veel hooi

Ik heb al te veel hooi op mijn vork nu, en ik wil de schade beperken. Ik besluit om een half uur lang offertes op te vragen voor de kozijnen. Als daar niets uitkomt, dan stop ik er mee en moet de buurman het maar met iemand anders regelen. Die kans is groot, want het gemiddelde timmerbedrijf neemt simpelweg de telefoon niet op, beantwoordt geen e-mail en als je ze al wel te spreken krijgt dan geef je alle maten door en krijg je vervolgens nooit een offerte.

Ik bel acht bedrijven, slechts drie nemen op. Twee vragen om foto’s van de situatie. Oh jezus, het is bijna niet te doen om andere partijen aan te sturen en aan het werk te zetten als je een burnout hebt. Leiding geven en organiseren is NIET TE DOEN.

In de dagen erna is er één timmerbedrijf dat daadwerkelijk wil langskomen om alles op te meten. Ze werken echter alleen via e-mail en nemen verder bijna nooit de telefoon op. Hoewel ik in de e-mail duidelijk het adres heb gezet en wat we willen, word ik gebeld door hem en hij vraagt wat het adres is en wat we willen. Ik hóór gewoon aan de telefoon dat hij een hoekje van een krant afscheurt om het op te schrijven. Dit komt natuurlijk nooit goed.

Uiteraard horen we niks meer en ik bel hem na een week nog maar eens op omdat hij niet reageert op diverse mailtjes. Er wordt zowaar opgenomen en hij is zijn papiertje weer kwijt. Wat een zak hooi. Hij zegt dat het druk is. “Ja, zeg dan gewoon dat je géén extra klanten kan aannemen maar doe niet net of je me gaat helpen!” denk ik. Maar ja, de overige zeven timmermannen reageren nergens (meer) op dus dit is degene die nog de meeste hoop biedt.

Kutkozijnen. Ondertussen ben ik al hele dagen duizelig. Mijn hoofd voelt als een blok beton gevuld met klotsende Brinta. Ik kan bijna niet lopen van dronkenheid. Als ik 10 seconden tóch ga lopen gaat het weer een beetje weg. Ik heb steeds het gevoel dat ik moet huilen, maar er komt niks uit.

Kozijnen, timmermannen. Oh ja, notarissen, daar was ik ook nog mee bezig. De puzzel. Met een kopje thee ga ik wat internetten om te kijken hoe je moet omgaan met stress tijdens een verhuizing. Ik vind allerlei tips. Okee gelukkig. Ik kan het. En als ik het niet kan, dan stort ik in, maar dan ga ik huilen en veel slapen en dan komt het na een paar dagen ook wel weer goed.

Laat ik maar eens beginnen met één notaris regelen. Dan komt de rest vast ook wel in orde. Ik hoop het maar, want vertrouwen op mijn hersenen kan ik niet.

Volgende keer

Volgende keer de enige drie dingen waarvan je burnout echt geneest.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.