#150: Zo moe dat ik niet kan nadenken

Ik heb alle spullen die ik niet zo vaak gebruik inmiddels ingepakt in verhuisdozen. Ik heb twee kasten en mijn berging leeggehaald. Het enige dat nog niet ingepakt is gebruik ik elke dag, en dat pak ik dus pas in op de laatste dag voor de verhuizing. Ik ben er klaar voor.

Vrienden en familie vragen mij of ik hulp nodig heb bij het verhuizen. Of daarna, bij het klussen of schilderen. Maar ik weet het niet. Of nee, ik weet het wel, ja, ik heb hulp nodig. Maar ik weet niet wanneer of wie of hoe veel. Ik weet niet welke klussen ik wil gaan doen. Ik weet niet wanneer ik wil gaan klussen. Of ik weet het wel want ik heb een lijstje in mijn telefoon. Of nee, ik weet het niet, want ik weet niet of het lijstje wel klopt en ik zie het pas als ik in het nieuwe huis ben. Oh… ik weet het wel. Een beetje. Maar toch weet ik het niet. En op deze manier werken mijn hersenen momenteel nog steeds; niet kunnen nadenken en niet kunnen concentreren.

Ga je nog klussen?

Als iemand mij vraagt wat ik in mijn nieuwe huis wil gaan klussen of schilderen, dan sla ik dicht. Ik ben niet in staat om dit te beantwoorden. Ik vermijd vragen of gesprekken hierover. “Als ik nou eerst maar eens in dat nieuwe huis zit, dat weet ik het misschien wel,” denk ik. Hoop ik. Ik ben onzeker. Als ik er over nadenk word ik een beetje bang.

Ik spreek elke dag wel iemand over mijn aanstaande verhuizing. Over wat ik in Friesland wil. Wat ik niet wil, waar ik bang voor ben. “Ga je nog klussen?” vraagt men. Maar ik ben niet goed in staat om dit alles te beantwoorden. Mijn hersenen kunnen het niet. Het is te veel voor me. Ik ben alleen maar dood- en doodmoe en heb geen zin om over moeilijke dingen na te denken. Mijn hoofd voelt rot, duizelig en een beetje angstig, 24 uur per dag.

Hoewel het na drie-en-een-half jaar burnout wel flink beter met me gaat kan ik nog steeds niet normaal functioneren. Ik kan wel boodschappen doen, autorijden, wat Netflix kijken en wat computeren. Ik slaap ook weer normaal, alhoewel ik wel heel vroeg naar bed ga. De dagen en nachten gaan dus wel snel voorbij nu. Dat is mooi.

Maar het lijkt alsof ik niet de goede kant op ga. Ik ben nu zo doodmoe dat ik in de ochtenden niet meer wandel of fiets. Ik heb er geen puf meer voor. Ik baal ervan, want ik beweeg niet meer en ik wil elke dag wel bewegen. Ik heb een pijnlijke linkerarm, al drie weken. Het lijkt op spierpijn maar het gaat maar niet weg. “Ga je nog klussen?” lees ik weer in een een berichtje dat ik van iemand krijg. Ik weet het antwoord niet echt.

In de avonden kijk ik wat Netflix. Als ik snoep, koek of chips in huis heb, vreet ik dit achter elkaar op. Als ik géén snoep, koek, of chips in huis heb, maak ik een pak hagelslag of een pot Nutella open een eet ik hem leeg met een lepeltje. Dit klopt niet, ik ben aan het vreten als een gek. Dit is wat ik deed vlak voor mijn burnout begon. Het is niet goed.

Ik beweeg niet en ik snoep vaak. Ik kan niet nadenken over mijn verhuizing of over de klussen in het nieuwe huis. Ik ben er bang voor maar ik heb er tegelijkertijd wel veel zin in. Mijn hoofd voelt rot en ik wil graag huilen, maar er komt niks. Ik ben niet echt gespannen of nerveus, maar ik voel me verlept, moe en miserabel.

Vermijding

Het snoepen is vermijdingsgedrag. Als ik snoep dan hoef ik niet na te denken. Het nadenken is te veel voor me. Ik wil niet nadenken over klussen. Ik wil niet nadenken over welke mensen ik wil inschakelen voor hulp. Ik kan familie en vrienden geen antwoorden geven over wat er moet gebeuren en wie er wanneer moet komen. Ik weet het simpelweg niet. De vragen zijn te moeilijk voor mijn hersenen.

Het Netflix kijken is ook vermijdingsgedrag. Ik kijk alle seizoenen van Fargo nog maar eens. En alles van Breaking Bad. Elke dag twee afleveringen, en dan naar bed. Ik geniet er van, dat wel. Het is heel leuk maar ik weet dat het vermijding is. Vermijding van de angsten en onzekerheid over mijn verhuizing. Vermijding van de vragen over klussen en schilderen.

Ik vermijd dit allemaal omdat ik zo moe ben. Ik ben zo moe dat ik niet kan nadenken. Twee vrienden bieden mij aan om langs te komen na de verhuizing om te helpen met klussen. Dat is lief. Ik weet niet wat ik ze wil laten doen. Ik vind het moeilijk. Ik kan het niet overzien. Waarom werken mijn hersenen niet? Ik wil naar bed. Ik wil slapen. Ik wil geen vragen antwoorden over klussen. Ik kan het niet.

Ik ontdek filmpjes op YouTube van een meneer in Duitsland die een verlaten vakantiehuisje koopt en opknapt. De man doet alles rustig en kalm. Hij praat ook heel rustig en kalm. Ik wil ook zó graag rustig en kalm zijn. Hij klust netjes en lijkt niet gestresst te zijn. Heel langzaam, stapje voor stapje, verandert hij de puinhopen in iets moois. Ik wil ook langzaam en stapje voor stapje gaan maar het voelt alsof ik haast heb.

De man spreekt Engels met een vet Duits accent en hij is duidelijk een amateur op het gebied van filmpjes maken. Maar dat is niet erg. Hij is zichzelf. Hij is natuurlijk. Hij is perfect. Het is gewoon een gewone meneer die gewoon zijn eigen ding aan het doen is. Soms maait hij minutenlang het gras. Dat is saai maar saai is goed (zie blog #149). Het is heerlijk om naar te kijken. Ik wil dat ook. Ik wil ook zo graag gewoon een gewone meneer zijn die rustig en kalm is, en niet moe en niet angstig. En dan gewoon mijn ding doen.

Fucking kut burnout. Drie en een half jaar verder. Ik twijfel aan de verhuizing. Ik ben een beetje bang. Nou ja, we zien wel. De verhuisdatum komt vanzelf, en ik zie wel hoe ik er doorheen kom. Zoals ik al eerder schreef: dingen lossen zichzelf wel op (zie blog #147).

Volgende keer

Volgende keer ontdek ik wat omgevingslawaai met je doet.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.