#156: Muggen en bezoek

Tien dagen na mijn verhuizing (zie blog #155) word ik wakker met enorme spanningen in mijn hoofd. Mijn hoofd voelt zo ontzettend rot, het is haast niet te doen. Gedachten vliegen door mijn hersenen, maar die vóel ik ook echt als fysieke sensaties in mijn hoofd. Een soort elektrische storm in mijn brein. Het voelt mega-rot, overbelast. Ik herken het een beetje van drukke dagen op mijn oude werk, maar dan tien keer erger.

Het is wel logisch natuurlijk, dat ik gespannen ben. Ik ben net verhuisd en zit nog in de troep. Ook ben ik zenuwachtig want er is een hittegolf gaande, slapen is super moeilijk en ondanks mijn nieuwe horren-deltaplan heb ik nog steeds muggen in de slaapkamer.

Muggen

Dat ze mij steken vind ik niet zo erg, maar dat gezoem in je oren. Zoem zoem zoem. Ik word er steeds een beetje wakker van maar toch ook weer niet. Ik mep met mijn handen in de richting van het geluid. Ik sla mezelf voor mijn kop. Ik heb al vier muggen geplet, maar nog steeds is er één die ik maar niet kan vinden.

Dit doet me denken aan het eerste jaar van mijn burnout. Ik was UITGEPUT maar kon totaal niet slapen. Wakker liggen, wakker liggen, wakker liggen. En dan bang worden om naar bed te gaan, omdat naar bed gaan betekent dat je weer in een lange hel van wakker liggen terecht komt. Kutmuggen.

Mijn nieuwe blauwe vliegen- en muggenlamp doet niets. Er is nu na drie dagen GEEN ENKELE vlieg of mug in gevlogen. Ze zitten allemaal rondom de lamp te chillen en te genieten van het blauwe licht. Als ik eindelijk in slaap val ben ik na een uur weer wakker. Door de warmte en de muggen en de spanningen van het verhuizen slaap ik niet diep genoeg. Hier kan ik niet tegen.

Meer spanningen

Ik lig in bed en ben wakker. Ik probeer weer te slapen maar mijn hoofd gonst en het voelt alsof ik moet huilen. Zou de verhuizing mij nu toch te veel worden? Eigenlijk moet ik even in de auto een eindje gaan rijden en dan lekker huilen en schreeuwen. In de eerste jaren van mijn burnout deed ik dat elke dag. Het is dus wel overduidelijk dat ik al een heel eind hersteld ben, want ik hoef bijna nooit meer zo hard te huilen en te schreeuwen.

Dan krijg ik een berichtje van de vriend die mijn keuken zou komen plaatsen. Hij is behoorlijk ziek geworden. Mijn nieuwe keuken komt pas over tien dagen maar ik denk dat hij dan nog niet beter is. Shit, nou moet ik zelf de keuken plaatsen of iemand anders zoeken, dat gaat zwaar worden. Wat moet ik doen? Ach ik blijf gewoon nog een paar weken langer met de oude, uitgerookte, kleverige prutkeuken zitten. Het is niet anders. Oh, ja ik kon beter accepteren dat dingen niet gaan zoals ze zouden moeten gaan.

Morgen zijn er TV-opnames bij Omroep Max. Men heeft mij gevraagd om daar als gast te komen om te vertellen over mijn ervaringen met het UWV. Maar de redacteur draait om de hete soep heen. Hij vertelt mij niet definitef dat ik op een bepaald tijdstip ergens moet verschijnen. Er komt niet echt een duidelijke afspraak uit. De opnames zijn in Hilversum, anderhalf uur rijden verderop. Ik hoop dat ik het overleef. Misschien moet ik wel huilen als ik daar mijn verhaal vertel.

Na enkele heen- en weer mailtjes en telefoontjes gaat het toch door. Ja, ik ga morgen naar Hilversum. Hoe zie ik er eigenlijk uit? Best wel goed. Dat is het kutte van een burnout: je kan er best prima uitzien en niemand ziet dan hoe naar de klote je bent. Mensen verwachten iemand te zien met enorme wallen onder de ogen, haar door de war en kreukelige kleren, doffe ogen, nergens zin in. Maar ik douche elke dag, kam mijn haren en doe de was. Ik heb zin in dingen en ik maak vaak grapjes.

Oh shit, als ik op TV kom dat weet iedereen mijn echte naam. Is dat erg? Moet ik vragen om mijn achternaam weg te laten? Dat staat wel stom, in een praatprogramma. Alsof ik een crimineel ben of een verslaafde die zijn achternaam niet in beeld wil hebben. Zouden ze “kakikhebeenburnout.nl” in beeld durven zetten? Ik denk het niet. Ik hoor wel vaker dat mensen de naam van mijn blog niet durven doorsturen of publiceren. Misschien moet ik het maar veranderen naar “kakikhebeenburnout.nl”.

Nerveus

Vanmiddag komt er een vriend langs, die ook blijft eten. Het wordt 32°C dus afzien. Misschien moet ik 0.0% biertjes halen als verfrissing. Is zo’n lange afspraak niet te veel voor me? Ik ben zenuwachtig. Ik wil zo graag ontspannen en rustig zijn, maar het gebeurt niet.

Ik ga uit bed en hang wat nieuwe lampen op in de WC en de zolderkamer. De lampen zijn veel te fel. Ik haal ze er weer af en ga naar de Gamma om andere te halen. Daar koop ik ook een koelbox zodat ik met de auto naar de kust kan rijden waar het wat koeler is. Dan neem ik drinken mee en kan ik daar lekker zitten op een dijkje in plaats van in mijn eigen tuin kapot te bakken.

De lampen die ik wil hebben zijn op, dus ik rijd naar een andere Gamma, in Dokkum. Uiteindelijk vind ik alles en kan ik thuis weer verder met de nieuwe lampen ophangen. Pff een hoop gedoe. Als de lampen hangen ben ik opeens wat minder nerveus. Het lijkt er op dat het klusje van de lampen toch onbewust een bepaalde nervositeit veroorzaakt. Het voelt niet zo, maar als de lampen hangen ben ik tóch opeens wat minder nerveus.

Misschien is het allemaal te veel. Bezoek, klusjes, TV-opnames, hittegolf, muggen. Ik moet vanaf nu maar weer even wat minder gaan doen. Bijvoorbeeld geen klusjes op een dag dat ik ook bezoek krijg. Of bezoek afzeggen als ik wegens muggenterreur slecht geslapen heb.

Het blijft een eeuwige puzzel, herstellen van een burnout.

Volgende keer

Volgende keer doe ik veel te veel, en ontdek ik opnieuw dat ik nog lang niet beter ben.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.