#157: Oh ja, ik heb nog steeds een burnout

Het is nu twaalf dagen na mijn verhuizing (zie blog #155). Ik heb geklust, visite gehad en ben (kort) uit eten geweest. Op een dag daarna ga ik in de namiddag naar Hilversum om te verschijnen in een TV-programma van Omroep Max. (Hierover later een aparte blogpost.) Weer een dag later komt er opnieuw visite en ga ik wéér (kort) uit eten.

Het lijkt haast niet op te kunnen. Tijdens al deze activiteiten heb ik wel een zwaar hoofd maar het gaat eigenijk best wel. Ik voel me niet goed en merk dat ik nog steeds een burnout heb, maar het lukt in elk geval wel. En het is leuk en gezellig.

Nog meer activiteiten

De maandag daarna moet de auto naar de garage omdat er tijdens de rit naar Hilversum allerlei lampjes aan gingen op mijn dashboard. Ik moet een uur wachten want ze kunnen het meteen repareren en dan hoef ik niet nog een keer terug te komen. In dat uur loop ik rond op een industrieterrein in Leeuwarden. Ik tref een sanitairwinkel. Dat is mooi want ik moet nog een nieuw douchewandje kopen. Ik bestel een douchewand en loop weer terug naar de garage waar mijn auto staat.

Thuis aangekomen moet ik snel even lunchen want daarna moet ik alweer naar de huisarts. Ik stap over naar een nieuwe huisarts omdat ik verhuisd ben, en dit is het kennismakingsgesprek. Het gesprek duurt een half uur en de nieuwe dokter is heel aardig. Tijdens deze activiteit voel ik me opnieuw wel okee.

Over tien dagen komt mijn nieuwe keuken. Dat geeft me wat stress want het is veel werk om een keuken te plaatsen, ik heb geen geld meer om het te laten doen, en de vriend die het voor me zou doen laat het afweten. Nou ja, ik ga dan gewoon elke dag één kastje in elkaar zetten en dan net zo lang magnetronmaaltijden eten tot het klaar is. Wel verse maaltijden, van de groentewinkel of slager.

Over twintig dagen komt er een klusbedrijf om mijn vochtprobleem op te lossen. Er is flinke waterschade in de slaapkamer beneden. Hij gaat de buitenmuur waterdicht maken, een afvoergoot maken in de tuin, en alle wanden herstellen. Ik realiseer me opeens dat er meer dan twee weken lang iemand komt, elke dag om 07:00. Ik kan dan wel vergeten dat het rustig is. Opeens word ik een beetje onwel.

Ik stap in de auto en ga een rondje willekeurig rijden. In de eerste jaren van mijn burnout deed ik dit bijna elke dag, een ritje maken. En dan in de auto ging ik spontaan heel hard huilen. Het was een ontlading, even in de veilige cocon van mijn auto lekker huilen en de spanningen er uit laten komen. Ik kan dat inmiddels goed aanvoelen nu. Mijn hele leven lang heb ik spanningen niet kunnen aanvoelen. Nu, op mijn oude dag (48) leer ik dit pas. Dit is één van de reden voor mijn jarenlange oververmoeidheid (zie ook blog #146).

Het is weer tijd om te ontladen. Ik moet weer ontspannen. De spanningen van de verhuizing, de visite, het uit eten gaan, het klussen, de nieuwe huisarts, de autoproblemen. Die komen er pas uit als ik niets doe. Rustig rondrijden in de auto zonder ergens heen te hoeven. Zonder op een bepaalde tijd terug te hoeven zijn. Dat is hoe het bij mij werkt. Pas dán komen alle spanningen er uit. Dit is op zich niet bijzonder: veel mensen die hard werken en geen rust nemen in hun leven krijgen ook pas spanningen of lichamelijke klachten zodra ze rust nemen. Men wordt pas ziek of stort in zodra het vakantie is.

Mijn ritje werkt. De spanningen komen er nu allemaal uit. Ik rijd langs lieve Friese dorpjes, koetjes, schaapjes, paardjes. En ik moet huilen, ik moet verschrikkelijk huilen.

Huilen en bang zijn

Opeens moet ik weer huilen om een relatie die twintig jaar geleden uit ging. Ik moet weer huilen dat papa en mama er niet meer zijn. Ik moet huilen dat ik niet meer in Haarlem woon. Ik voel me opeens eenzaam en leeg. Ik voel me een vreemde in Friesland ondanks dat ik een vakantiegevoel heb en allemaal super leuke buren heb.

Ik huil heel hard in de auto terwijl ik over mooie landweggetjes rijd. Ik ben verward. Wat doe ik hier? Waarom rijd ik niet langs Bloemendaal en Zandvoort, wat ik altijd deed? Het is vreemd om opeens in Friesland te rijden. “Mama, lieve mama, help me alsjeblieft!” zeg ik hardop huilend. “Help me nou, mama!” Ik weet niet waarom ik dit zeg. Ik weet niet waar ik hulp bij nodig heb.

Door alle spanningen voel ik me weer even klein jongetje dat hulp nodig heeft. Ik wil bij iemand op schoot zitten die zegt dat het allemaal goed komt. Rationeel weet ik het wel, dat het goed komt, maar ik wil zo graag dat iemand het tegen me zegt.

Oh ja, ik heb nog steeds een burnout. Mijn hoofd voelt super gespannen en ik ben doodop. Over twee maanden kom ik in de bijstand terecht want dan eindigt mijn WIA-uitkering. Ik ben opeens bang. Bang dat ik niet kan rondkomen, ook al heb ik van te voren alles al uitgerekend.

Ik ben ook opeens bang dat ik de komende klusperioden met keuken en slaapkamer niet door zal komen. Dat ik niet genoeg rust kan krijgen. Dat als het af is en als alles mooi is, mijn kop nog steeds zwaar is, ik nog steeds gespannen zal zijn, en me nog steeds klote voel.

Vooruitgang

De presentator in het TV programma zei dat ik er goed uit zag en vroeg of ik écht niet kan werken. Dat is het kloterige van een burnout. Je kan er best prima uit zien. Je kan ook lachen en een gesprek voeren. Maar niemand ziet of weet hoe kut je je van binnen voelt. Hoe kapot je bent, zodra je wakker wordt.

Maar ik moet het positief zien. Ik heb echt super veel activiteiten kunnen doen. Mijn burnout laat nog steeds van zich horen, en ik voel me verrot en moet weer huilen. Nee, ik ben nog niet beter. Maar het is wel ongelooflijk hoe veel zware en spannende activiteiten ik allemaal heb gedaan. Dat zou een jaar geleden onmogelijk zijn geweest, en het is dus vooruitgang.

Volgende keer

Volgende keer: koffie en energiedrankjes zorgen voor uitputting.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.