#159: TV opnames bij Omroep Max

Midden in de hectiek van mijn nieuwe huis (zie blog #157) word ik gebeld door een redacteur van het programma Hollandse Zaken van Omroep Max. Het programma lijkt een beetje op “Rondom 10” van vroeger. De redactie heeft mijn blogs over het UWV gelezen, met name over het ontbreken van de menselijke maat en dat men maar bleef oordelen dat ik fulltime zou moeten kunnen werken, wat ik helemaal niet kan.

Ik spreek met de redacteur af om op zaterdagmiddag naar studio 23 in Hilversum te komen voor de opnames van het programma. Ik twijfel en ik twijfel. Ik ben al doodmoe en nerveus van alle drukte rondom te verhuizing. Maar ja, politicus en kamerlid Pieter Omtzigt is ook aanwezig en dat is een goede kans voor mij om mijn grieven met het UWV bij de politiek onder de aandacht te brengen. Zo’n kans krijg ik nooit meer.

Twijfels en twijfels

Kan ik het wel aan? Temidden van al mijn geklus, mijn nieuwe huis, de indrukken van mijn nieuwe woonplaats en leefsituatie, het wennen aan alles en de nervositeit over alles wat er nog niet klaar is aan mijn huis dan ook nog eens even naar Hilversum heen en weer om op TV te verschijnen?

Word ik daar niet nog nerveuzer van? Is dat niet te spannend? Straks sla ik dicht of krijg ik angstaanvallen midden tijdens de opnames. En het is anderhalf uur rijden naar Hilversum. Waarom ben ik toch ook zo’n pleuriseind weg gaan wonen? Twee dagen lang twijfel ik of ik wel moet gaan. Maar het is wel een super goede kans om aandacht te krijgen voor hoe slecht het UWV met burnout omgaat.

Ik ben niet bang om op TV te komen. Ik ben wel vaker geïnterviewd voor TV toen ik nog een eigen bedrijf had en ook toen ik nog een grote technische nieuwswebsite runde. Maar ik ben wel bang dat ik het niet aan kan. Dat ik zal instorten, dat ik niet uit mijn woorden zal kunnen komen.

Rustig adem halen

Ik arriveer een half uur te laat want mijn auto gaf storingslampjes en ik moest een paar keer stoppen. Maar ik ben er. Ik krijg make-up, wordt voorzien van een microfoontje en krijg uitleg over hoe de uitzending gaat verlopen. Het is een prachtige ervaring. Ik let meer op de techniek, de camera’s (waarvan één op een kraan), de autocue, de technische medewerkers die zorgen dat alle snoeren buiten beeld blijven en de regisseur die zegt wat er moet gebeuren.

Pieter Omtzigt komt naast me zitten en zegt:“Hoi, ik ben Pieter”. Mijn hersenen zijn niet in staat om zich te realiseren dat dit de politicus is waar ik juist mee wilde praten. Het kwartje valt niet dat hij het is. Ik ben fan van hem. Niet dat ik ooit op het CDA zou stemmen (vanwege landbouw/veeteelt standpunten) maar Omtzigt is top. Hij gooit knuppels in hoenderhokken. Hij zegt hardop dat dingen niet kunnen, dat dingen slecht geregeld zijn. Hij durft dingen te zeggen, gewoon zoals ze zijn. Maar op dit moment heb ik niet door dat de meneer die naast me zit Pieter Omtzigt is.

Ik ben zo moe dat ik me niet kan concentreren. Ik wil mijn ogen steeds dicht doen. De opnames beginnen. Ik zie aan de overkant een monitor staan waar ik af en toe mezelf op zie. Ik kom dus af en toe in beeld, ook als ik niet aan het woord ben. Ik probeer rechtop te zitten en mijn ogen wat wijder open te houden. Ik probeer geïnteresseerd te kijken en te luisteren naar de andere gasten, de presentator en naar Pieter. Maar ik volg moeilijk wat er gezegd wordt.

Ik ben slechts drie keer aan het woord, gelukkig maar. Ik moet me enorm inspannen om kalm te praten en me te concentreren. Wat wordt er gevraagd? Moet ik verder uitwijden? Word ik niet afgekapt? Slaat het wel ergens op wat ik zeg? Het lijkt alsof er een glazen wand zit tussen mij en de wereld. Ik ben er niet echt bij. Ik haal rustig adem. Ik let meer op mijn adem dan op het TV programma.

Weer naar huis

Na afloop krijg ik een flesje wijn en ga ik weer naar huis. Ik ga nu vast wel naar de klote, maar ik heb het gedaan. Ik vraag me soms af wat het nut is van mijn blog. Maar dankzij mijn blog ben ik op TV geweest en heb ik in het publieke debat mijn zegje kunnen doen. En ik heb een politicus bereikt die ook nog eens delen van mijn blog over het UWV heeft gelezen.

Ik heb mijn sociaal maatschappelijke rol dus goed ingevuld. Ik heb nut. Ik voeg iets toe aan de wereld. Een klein beetje maar, maar als je een burnout hebt voel je je altijd al zo nutteloos. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, ook al kostte het zo enorm veel energie.

De uitzending kan je hier bekijken.

Volgende keer

Volgende keer: afscheid van Haarlem.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.