#171: Wisselende belastbaarheid

Het is bijna kerstmis 2020. Het jaar lijkt niet op te houden. Trump is nog steeds niet weg, het coronavirus wordt nog veel erger in heel Europa, en ik probeer nog steeds om te gaan met mijn burnout. Na een aantal flinke terugvallen (zie blog #166) denk ik na over wat ik moet doen als volgende stap.

Ik ben inmiddels gewend aan mijn nieuwe huis en omgeving. Ik begin steeds meer te genieten van Friesland, het Waddenzeegebied, de kwelders, de dorpjes, de natuur. Men zegt dat de natuur op het platte land al lang en breed is verwoest door eeuwenlange landbouw en veeteelt, maar ik zie hier in Friesland veel meer insecten, vogels en andere dieren dan ik ooit in het Westen heb gezien.

Klussen

Ik ben gestopt met klussen in mijn huis. De hoofdslaapkamer beneden moet nog opdrogen, daar is jarenlang lekkage geweest en de betonnen vloer moet zijn vocht kwijt en dat gaat heel langzaam. Het duurt nog wel een paar maanden voordat daar ingericht kan worden. Ik moet er ook nog behangen. Maar ik slaap nu gewoon in de kleine slaapkamer boven, dus dat is prima.

Alles wat noodzakelijk was dat is al gedaan, dus ik hoef niks meer. Hopelijk zorgt dit voor minder druk en dus meer herstel van mijn burnout. In de lente wil ik de buitenkant gaan schilderen. Langzaam, rustig, één kozijn en dan weer een dag uitrusten, etc.

Met mijn hoofd, dat nog steeds enorm rot voelt elke dag (zie blog #170) probeer ik na te denken. Reïntegreren en werken is niet wat ik zal gaan doen, dat heb ik maanden geleden al besloten. Maar wat dan wel? Ik leef nu op bijstandsniveau (zie blog #165) maar wil er wel naar toe dat ik weer een beetje normaal inkomen heb. Maar als ik te veel dingen ga doen dan gaat het fout. Ik moet dus op één of andere manier kunnen kijken wat mijn belastbaarheid is, en waar het mis gaat.

Hoewel ik nog steeds niet zo veel aan kan, kan ik wel degelijk IETS. Mijn belastbaarheid is enorm wisselend. Af en toe computeren, klussen, Netflix of YouTube kijken, bezoek ontvangen, boodschappen doen. Dit lukt soms goed en soms niet. Maar dit zijn de dingen waarmee ik het moet doen, met heel veel rust tussendoor. Ik probeer te bedenken hoe ik met deze vaardigheden nu verder kan.

Want met een bedrijf of organisatie iets afspreken zit er niet in. Ik krijg onmiddellijk stress als ik een verplichting aanga of iets aan iemand beloof. Zo vraagt een buurman mij of ik zijn WiFi problemen wil komen bekijken. Meteen ben ik gespannen, omdat ik “ja” heb gezegd.

Maar jeetje wat een stress. Dagenlang denk ik aan het feit “oh ja, ik moet zijn WiFi nog doen” en dan word ik angstig en gespannen. Het is zo’n ontzettend idioot gevoel. Waarom reageert mijn lichaam zo? Zodra er iets in mijn agenda staat krijg ik gevoelens van aversie en een gevoel dat alles mij te veel is.

Computeren

Nou ik ga dan maar. Ik ben twee uur bezig met de WiFi van mijn buurman. Ik stel alles in en geef hem adviezen. Het is een fijn gevoel om iets te kunnen, en iets voor iemand te betekenen. Als ik weer thuis ben, ben ik kapot en wil ik huilen en slapen. Maar ik ben licht gespannen waardoor ik niet in staat ben om te huilen of te slapen.

Tja dit gevoel, dit gevoel komt altijd nadat ik mezelf belast heb. Nadat ik een activiteit heb gedaan. Het laat mij zien dat ik eigenlijk nog niet zo belastbaar ben. Hoe kan ik nou ooit ergens beginnen met reïntegreren? Ergens met een bedrijf afspreken dat ik elke woensdag een uurtje kom? Ik ben er bang voor en ik wil niet dat ik weer opnieuw instort.

Volgens mij kan ik het beste reïntegreren door zelf, in mijn eentje, als zelfstandige, te gaan “werken” aan hobbyprojecten. Ik heb dit al vaker gedaan maar het loopt steeds verkeerd af omdat ik dan zó enthousiast ben dat ik niet kan stoppen. Ook merk ik dan weinig van mijn lichamelijke signalen maar ga ik aan de koffie, snoep, chips en prikkelingen van Netflix totdat het allemaal weer te veel is.

Dit proces moet ik volgens mij stapje voor stapje gaan aanpakken, en zorgen dat ik weer wat kan gaan doen zónder die fouten te maken. Dat is volgens mij de uitweg, waarbij ik zelf de baas blijf, me niet hoef over te geven aan druk van anderen, en zelf bepaal welke stapjes ik neem.

Mensen vragen mij wel eens waarom ik steeds probeer om te computeren als ik daarvan steeds instort. Maar het is volgens mij de enige uitweg. Het is het enige waarvoor ik talent heb. Ik maak apps, websites en content. Ik kan daarbij doen wat ik wil, het is super leuk en geeft me het gevoel dat ik iets toevoeg aan de wereld.

Dit is mijn plan

Omdat mijn belastbaarheid zo wisselend is, is dat de enige manier waarin ik zelf kan bepalen hoe veel ik doe. Gaat het goed? Dan doe ik wat meer. Gaat het slecht? Dan doe ik wat minder of stop ik weer. Ik ben enorm flexibel als ik dit doe en ik hoef niet steeds iemand te bellen dat ik vandaag niet kom. Ja, het is eenzaam en ik kom niet buiten de deur, maar door corona zijn andere mogelijkheden er verder ook niet.

Het is een rare fase van mijn burnout. Ik merk dat ik een flink stuk hersteld ben (zie blog #162) maar ik kan eigenlijk nog niks concreets en ik weet ook nog steeds niet wanneer ik nou wel eens iets kan of wanneer ik nou wél eens op mijn lichaam kan vertrouwen.

Maar goed, ik heb in elk geval weer een plan nu. Een nieuw plan voor het nieuwe jaar. Eerst nog even de kerstdagen doorkomen en dan oud & nieuw en dan mijn verjaardag en dan kunnen we weer normaal doen. Ik ben blij dat ik een plan heb. Wel bang dat het plan mislukt, maar ja… dat hoort er bij zullen we dan maar weer zeggen.

Volgende keer

Volgende keer krijg ik van de huisarts een ander merk antidepressivum.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.