#176: Lekker klussen in de zon

De lente komt er aan! Nou ja, lente… het is eind februari 2021 en dus eigenlijk winter. Maar opeens is het 16 graden en zonnig terwijl we vorige week nog konden schaatsen en sneeuwballen gooien. Ik voel me op zich wel oké, de verschrikkelijke burnoutklachten van vorige week (zie blog #175) zijn weer wat gezakt dus daar ben ik echt heel erg blij mee. Ik heb wel een gekneusde rib. Ik maakte een rare beweging en ik hoorde “krak” ergens bij een rib, en die doet nu erg pijn.

Een gekneusde rib, daarmee kan je niet naar de dokter. Je moet gewoon wachten tot het over is. Het lijkt wel een burnout. Je mag lekker rondstrompelen en elke keer weer geconfronteerd worden met de ellende, net zo lang tot het voorbij is. De meeste pijn heb ik in bed. Als ik stil lig voel ik de rib niet, maar als ik beweeg doet het enorm pijn. En ik draai me nogal vaak om.

Klussen

Ik heb een aantal slechte nachten vanwege mijn rib. Paracetamol helpt niet. Misschien maar eens wat sterkere pijnstillers halen. Overdag gaat het wel; als ik zit of loop is de rib wel oké. Het is meer liggen en draaien wat niet goed gaat.

De zonnige dagen blijven aanhouden en de rib gaat wat minder pijn doen. Dus ik besluit om de schoorsteen te gaan voegen. Ik wil zo graag iets doen maar niet steeds op de computer bezig zijn. En ik heb al weer een tijd lang niet geklust, en met het mooie weer durf ik wel op het dak te zitten. Ik heb de voegmortel en de voegspijker al in huis, dus ik kan meteen beginnen. Ik klim op het dak en langzaam begin ik de voegen te herstellen.

Het gaat lekker, klussen in de zon. Ik zit op het dak. De schoorsteen is bijna honderd jaar oud en de oude voegen zijn er bijna helemaal uitgesleten door weer en wind. Ik voel me net zo oud als de schoorsteen. Ik ben zelf ook versleten door weer en wind, door mijn rib en door mijn burnout. Er komen buurkinderen kijken wat ik op het dak aan het doen ben, en een meisje uit het dorp loopt voorbij met het ezeltje van de kinderboerderij.

De kinderen zijn lief en ik praat met ze. Ze vertellen me wat Annemaria Koekoek is. Ik voel me eenzaam. Eenzaam met een gekneusde rib. Voorbijgangers zeggen gedag. Misschien zijn ze blij dat dit oude huis nu eindelijk opgeknapt wordt. Het klussen is wel lekker en gaat vlot. Zodra mijn voegmortel op is ga ik van het dak af. Ik heb mijn rib bijna niet gevoeld.

Als ik vervolgens op de bank ga zitten voelt het lekker. Ik voel dat ik lichamelijk moe ben en doe mijn ogen dicht. Ik ben rustig en het lijkt alsof ik zó in slaap kan vallen. De duizelingen die ik kreeg toen ik van de ladder afstapte is na vijf minuten weg. Lichamelijk werk doen is lekker. Misschien moet ik meer gaan klussen en minder mijn hersenen prikkelen met internet of Netflix.

Hoge druk

Een buurman is bezig om zijn straatje te reinigen met een hogedrukreiniger. Het knapt zienderogen op. Ik pak mijn eigen hogedrukreiniger ook en ga mijn eigen bestrating schoonmaken aan de voorkant van het huis. Het lijkt makkelijk, maar het is zwaar werk, vooral het opscheppen van alle smurrie die er vanaf komt. Jarenlang dikke lagen mos en modder vliegen in het rond.

We zijn twee uur bezig. We maken praatjes met andere buren en voorbijgangers. Ik sta steeds te hijgen. Oh, ja, ik heb eigenlijk helemaal geen energie. Auw! Mijn rib laat weer van zich horen. Ondanks het zware werk en de drukte voel ik me wel goed. Ik heb geen duizelingen of moe gevoel. Zou het beter met me gaan? “Morgen maar even een rustdag nemen,” denk ik bij mezelf.

De volgende dag neem ik geen rustdag. Ik veeg samen met de buurman alle stoepen en een deel van de klinkers. Alle modder en zand is nu opgedroogd en we kunnen het wegvegen. We zijn weer een uur lang bezig. We hebben allebei nog spierpijn van de vorige dag. De buurkinderen komen weer kijken. Ze hebben bezems meegenomen en gaan ons helpen. Wat lief. Ik wil ze knuffelen maar zó goed ken ik ze nou ook weer niet, dus ik doe het maar niet.

Daarna ga ik weer verder met het voegen van de schoorsteen. De spierpijn en mijn rib laten van zich horen, maar ik ben niet moe of gespannen. Lekker hoor. Fijn, lekker zo bezig zijn en even geen burnout meer hebben. Na het klussen, op de bank, heb ik weliswaar overal pijn maar een rustig, moe gevoel, Heerlijk.

Spanning

Als ik ‘s avonds naar bed ga, gaat het fout Ik krijg een heel raar gevoel in mijn hoofd. Spanning. Alsof ik dronken ben, maar mijn hoofd tolt niet. Alsof ik moet huilen, maar ik huil niet. Alsof iemand mijn hoofd naar beneden wil drukken. Mijn rib doet weer pijn. Ik voel op de pijnlijke plek en er zit een bobbel op mijn rib.

Dan krijg ik opeens een enorme angstaanval. Mijn hoofd begint de gonzen en mijn hart begint te bonzen. ik begin te trillen en ik word bang. “Ik heb een bobbel op mijn rib. Ik heb kanker. Ik heb veel te hard gewerkt, een gekneusde rib en ik heb kanker! Ik woon alleen in Friesland. Ik ga dood en dan heb ik niks meer. Mijn hele verhuizing is voor niks geweest! Het klussen is voor niks geweest. De buurkinderen zijn lief, en ik ga dood. Arme buurkinderen, gaat de leuke buurman dood!” Heb ik wel tegen ze gezegd dat ze lief zijn? Anders ben ik straks dood en dan weten ze niet dat ze lief zijn.”

Deze angstgedachten gaan na vijf minuten weg, maar de spanning blijft. Ik kan niet meer slapen. Ik ben trillerig, uitgeput en mijn hoofd voelt als een blok beton. Kak, ik heb een burnout, da’s waar ook. Het is dus allemaal te veel voor me geweest. Lichamelijk werk doen voelt wel lekker. Je bent bezig, maakt een praatje, en je ziet resultaten.

Maar voor de burnout is dit hetzelfde als computeren, Netflix kijken, boodschappen doen of een spelletje doen op de iPad: ik kan het eigenlijk niet en moet het maar héél weinig doen. Als ik het wél doe, moet ik rustmomenten inbouwen. Dus niet de schoorsteen voegen en daarna de straat gaan schoonmaken en dan ook nog veel kletsen en de volgende dag nog een keer hetzelfde.

Nou ja, ik heb in elk geval lekker geklust in de zon.

Volgende keer

Volgende keer voel ik me ziek vanwege angststoornissen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.