#182: Er is niks meer om te huilen

Ik krijg belastinggeld terug. In 2020 had ik nog zes maanden hypotheekrenteaftrek en ik had bijzondere zorgkosten, dus ik kon nog flink wat aftrekposten opvoeren op de inkomstenbelasting. Ik krijg 800 euro terug. Het voelt alsof dit voor het laatst in mijn leven is dat ik belastinggeld terugkrijg. Ik heb in mijn nieuwe huis geen hypotheek meer en ik heb geen bijzondere zorgkosten meer. Mijn inkomen bestaat nu uit een WIA-VVU uitkering op bijstandsniveau.

Met die 800 euro kan ik een ondervloer en vloerbedekking kopen voor in de “master bedroom” beneden. Ook nog verf en kwasten voor de hele buitenkant en mijn huis is dan zo goed als klaar. Ik heb maanden geleden een bord laten maken met de naam van het huis er op. Dat bord ga ik ophangen tijdens een housewarming- / openingsparty. Maar dat gaat pas gebeuren als corona voorbij is en er weer feestjes mogen zijn.

Angsten

Ik ben zelf ook wel zo’n beetje klaar. Mijn behandeling bij de psycholoog is afgerond (zie blog #173) en ik ben helemaal gewend aan mijn nieuwe huis en omgeving. Ik heb nu rust en geen stressfactoren meer. Ik ben de laatste tijd minder moe (zie blog #180) en kan wat meer doen. Zo ga ik naar een barbecue van vrienden op twee uur rijden afstand en ik krijg twee dagen achter elkaar bezoek.

Die dingen zijn best vermoeiend maar ik stort niet in. Wel merk ik dat ik steeds vaker angsten krijg. Binnen een dag of zeven wordt dit langzaam steeds meer. Mijn kop voelt zo belabberd, duizelig, en af en toe voelt het alsof ik geen adem meer krijg. Het blijft een rotgevoel.

In mijn hoofd ben ik nogal bezig geweest met het maken van YouTube filmpjes. Ik heb allerlei ideeën om leuke dingen te maken maar ik hik er tegenaan. Ik merk dat ik mezelf niet durf te filmen. Als ik dat wel doe zie ik er stom uit en klinkt mijn stem belachelijk. Ik durf het eigenlijk niet terwijl ik weet dat ik gewoon even over die drempel heen moet.

Het lijkt me zó leuk om filmpjes te maken. Ik heb het wel vaker gedaan, een beetje monteren. Praten en presenteren kan ik ook wel, want ik heb ooit zelf een podcast gehad. Ik ben er écht heel enthousiast over en wil er heel graag mee beginnen, maar mijn angsten zeggen “nee”.

Ik maak drie filmpjes van 15 seconden waarin ik niet in beeld ben maar alleen iets uitleg. Dat lijkt heel kort, maar op een platform zoals TikTok is 15 seconden een normale lengte. Ook YouTube en Instagram werken (o.a.) met filmpjes van minder dan 1 minuut. Ik zet de drie filmpjes op alle drie deze platforms.

Drie dagen later zijn de filmpjes op Tik Tok en Instagram door bijna 9.000 mensen bekeken. Op YouTube maar door 15 mensen. Dit is leerzaam voor me. Misschien is YouTube niet het juiste platform? Nou ja, ik heb wat om over na te denken.

Gedachten

En nadenken doe ik…. helaas. Mijn hersenen komen niet meer tot stilstand. In bed denk ik alleen maar aan mijn filmpjes en wat ik er mee kan doen. Mijn kop wordt niet meer stil. Ik krijg mijn gedachten niet meer weg. Ik word er een beetje door overweldigd en ik krijg angsten en hartkloppingen. Een dag later verwijder ik de filmpjes weer van alle platforms. Ik wil er niet meer over nadenken, ik wil zo graag rust in mijn hoofd.

Min hersenen kunnen er niet meer tegen. Ik heb weer het gevoel alsof alles te veel voor me is. Ik wil heel graag huilen en schreeuwen om die angsten en spanningen weg te krijgen, maar ik heb niks meer om te huilen en te schreeuwen. Al mijn trauma’s zijn verwerkt, ik heb geen stress meer. Ik ben juist zo lekker bezig met nieuwe ideeën.

Het is nu veel moeilijker voor me geworden om te huilen. Ik krijg steeds angst en spanning in mijn hoofd, maar ik kan het er niet uithuilen. Rustig ademhalen en mediteren helpt wel een beetje, maar huilen is zo veel kalmerender en opluchtender.

Normaal gesproken kon ik even denken aan mijn ouders, die niet meer leven. Of aan een oude ruzie of mislukte liefde. Normaal gesproken kon ik even een zielig muziekje opzetten of een filmpje waarvan ik gegarandeerd kon huilen. Maar die dingen werken allemaal niet meer zo goed. Ik voel er nog wel wat bij, maar ik hoef niet meer te huilen.

Huilen

Het huilen is altijd zo lekker. Ik doe het al sinds het begin van mijn burnout, behalve in de eerste maanden toen ik nog op slot zat. Daarna begon alles er uit te komen en huilde ik elke dag keihard. Huilen, huilen, huilen. In de auto op een parkeerplaatsje, want als ik het thuis deed hoorde de hele buurt het.

Langzaam stabiliseerde ik en nu heb ik bijna niks meer te huilen. Maar toch bouwt de spanning op in mijn kop. Dat voelt zó rottig. Ik ben de hele dag duizelig, kan niet meer tegen geluiden, en gedachten voelen als elektrische flitsen in mijn hoofd. Even huilen helpt daar écht zo goed tegen.

Nou ja, ik heb mijn filmpjes weggegooid. Het was een test. Een test om te kijken hoe het zou zijn om filmpjes te maken. Maar ik kan er niet tegen, het is te veel voor me.

Het filmpjes maken komt nog wel. Een jaar geleden zou ik niet eens filmpjes hebben kúnnen maken, want mijn kop kon toen niet eens tegen een beetje TV kijken. Het is dus vooruitgang dat ik nu al zoveel heb kunnen doen. Het was wel heel erg leuk om te doen, en ik weet zeker dat ik het in de toekomst nog wel een keer zal proberen.

Ik ga maar weer terug naar rustig aandoen en de kleine klusjes in mijn huis. Ik heb al veel voorpret voor de housewarming.

Volgende keer

Volgende keer: de ontlading.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.