#183: De ontlading

Nadat ik een paar dagen bezig ben geweest met alle spanningen omtrent het maken van filmpjes voor TikTok, Instagram en YouTube (zie blog #182) merk ik dat mijn hoofd nergens meer tegen kan. Gedachten voelen als flitsen in mijn hoofd, en als ik schrik van iets (bijvoorbeeld als ik in mijn ooghoek iets onverwachts zie of als ik bijna een kopje laat vallen) dan gaat er een schokgolf door mijn hoofd alsof iemand van bovenaf een harde duw op mijn hoofd geeft naar beneden.

Dit zijn angsten, die zich uiten in mijn kop. Dit is precies de reden waarom ik nog niet kan werken. Het is zó’n ontzettend rotgevoel dat ik bijna niet kan functioneren. Ik heb het gevoel dat het steeds erger wordt. Ik ben doodsbang dat dit steeds erger zal worden en dat ik dan uiteindelijk schreeuwend door de straat ren van angst.

Overprikkeling

Omdat ik het gevoel heb dat dit wordt veroorzaakt doordat ik mijn hersenen te veel prikkel, heb ik mijn filmpjes weer verwijderd. Ik heb ook TikTok en YouTube verwijderd van mijn telefoon, en daarbij de beslissing genomen om even niet meer te gaan werken aan filmpjes. Het was enorm leuk om te doen maar kennelijk kan mijn kop er vooralsnog niet tegen.

Deze beslissing voelt opluchtend. Ik hoef niet meer. Ik hoef geen dingen te doen. Het mág wel, maar als het niet gaat hoeft het niet meer. Goed zo Martin, luister naar je lichaam. Wel jammer, want het is zo leuk om filmpjes te maken. Maar over een poosje probeer ik het nog wel eens een keer.

Als je op het internet zoekt naar “overprikkeling” dan vind je van alles over autistische kinderen. Maar ook volwassenen die niet autistisch zijn kunnen overprikkeld raken. Zeker als je herstellende bent van een burnout. Je hersenen gaan dan met de hielen in het zand staan en ze willen niet meer. Het is dan tijd voor rust. Dus ik neem rust.

Maar de angsten blijven toenemen, ondanks mijn maatregelen. Mijn kop gaat steeds vervelender doen. Ik dacht dat ik goed bezig was maar het blijkt niet echt te helpen. Hiervan word ik een beetje bang en ik raak zelfs bijna in paniek. Ik zit rustig op de bank maar de flitsen blijven maar door mijn hoofd vliegen.

Als dit zo doorgaat moet ik maar weer eens aan de Oxazepam of zo, want het begint echt ondraaglijk te worden. Ik krijg twijfels. Komt dit nou door mijn burnout? Of is dit iets nieuws? Hoort dit erbij? Ja, zelfs ik, die al meer dan vier jaar gewend is dat “JA, ALLE BIZARRE RARE DINGEN DIE JE LICHAAM DOET HOREN ER BIJ” begin nu te twijfelen of dit bij de burnout hoort of niet.

Ik word steeds nerveuzer, dus ik ga maar even schilderen. Ik moet nog een verwarmingsbuis schilderen. Dat is een klein, licht klusje dat mogelijk wat afleiding geeft. Maar het helpt niet. Mijn kop gaat nog meer duizelen en ik krijg nóg meer het gevoel alsof alles te veel voor me is. Zelfs de vogeltjes buiten beginnen irritant te worden met hun gefluit.

Dus ik stop met schilderen en ga met de auto naar de Zeedijk (in Oudebildtzijl, niet in Amsterdam) om een stukje te wandelen. Ik wandel stevig door, met een gevoel alsof ik haast heb. Jeetje wat wandel ik snel. Dit is niet ontspannen. Dit is haasten. Vluchten. Rennen. Vliegen. Als ik terugkom bij de auto moet ik huilen.

Gooi het er uit

Ik moet heel hard huilen. Om niks. Het gaat maar door en de tranen blijven komen. Dit is hem dus. Dit is de ontlading. Ik schreef vorige keer dat ik niks meer heb om om te huilen. Maar gelukkig kan ik het nog. Alle spanningen komen er uit.

Spanningen over filmpjes maken
en toekomst
en corona
en eenzaam zijn
en een burnout hebben
en weinig geld hebben
en niet weten of er ooit nog een einde aan komt
en of ik ooit nog wel eens iets anders kan doen dan op de bank thee drinken
en me zorgen maken over of ik niet te dik word van de Bastognekoeken die ik bij de thee neem
en of ik misschien niet veel te vaak
en veel te hard moet huilen
en of dat misschien nog over gaat.

Na het huilen doet mijn hoofd weer normaal. De angsten zijn bijna helemaal weg en er komt moeheid voor in de plaats. Lekkere moeheid. En een gevoel van “ik hoef niets meer”. Ik mag lekker uithuilen en dan lekker niks doen. En moe zijn, en op de bank liggen, en mijn lichaam ruimte en rust geven. Ja, ik was dus overprikkeld. Ik moet rustiger aan doen. Die avond ga ik naar bed en slaap ik 10 uur achter elkaar. Gelukkig maar.

Mijn burnout is dus nog niet over. Maar het systeem van stress opbouwen en ontladen werkt gelukkig nog, ook al heb ik niet zo veel dingen meer om lekker van te kunnen huilen. Mijn hoofd voelt een stuk beter nu, het is een hele opluchting.

En ook dit is weer een vooruitgang: twee jaar geleden had ik dit soort instortingen ook, maar duurde het twee weken voordat ik weer wat kalmer werd. Nu is een flinke huilbui en even pas op de plaats maken al voldoende. Dit geeft me weer goede moed. Mijn stresssysteem is weliswaar nog overgevoelig, maar herstelt zichzelf wel veel sneller.

Ik schreef al eerder dat dit een soort mini-burnoutjes zijn. Spanning opbouwen… ontladen, weer opbouwen… ontladen. Eigenlijk is dat hoe gezonde mensen ook in elkaar zitten. Alleen bij mij bouwt de spanning heel snel op en is de ontlading heel heftig. Maar als dat langzaam, langzaam steeds normaler wordt, dan ben ik uiteindelijk weer een gezond iemand die automatisch op de juiste manier spanning kan ontladen, zonder het jarenlang op te sparen.

Volgende keer

Volgende keer meer over lichaam, hersenen en belastbaarheid.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.