#188: Mijn burnout tijdlijn lijkt te kloppen

Ik ga de goede kant op de laatste tijd (zie ook blog #186). Ik hoef steeds minder vaak te huilen en ik kan steeds meer belasting aan. Of ik nou iets met mijn hersenen doe of juist iets lichamelijks, ik krijg steeds meer voor elkaar zonder dat ik een terugval krijg of een complete instorting.

Als ik de hele dag bezig ben dan gaat het best goed maar ik moet wel zorgen dat ik genoeg pauzes neem en niet te hard of te gehaast bezig ben. Haast staat gelijk aan stress (zie ook blog #187) en dus ik probeer te leven als een pensionado. Boodschapje doen, klusje aan het huis, computeren, praatje maken met de buren.

Patroon

Soms val ik terug in mijn oude patroon van toen ik nog werkte. Dan ben ik niet kalm en erger ik me aan mensen die wel kalm zijn. Bijvoorbeeld in het verkeer. Ik woon nu bijna een jaar in Friesland en daar zijn hoofdzakelijk 80 km/u wegen. Het rijdt allemaal wat rustiger. Soms rijdt er iemand 70 of er is een landbouwvoertuig dat maar 50 gaat. Ik merk meestal dat dit lekker relaxt is, maar de laatste weken ga ik me daar aan ergeren.

Dat was de oude ik, die altijd snel wil zijn en zich ergert aan ander verkeer dat sloom is. Ik moet dan weer even pas op de plaats maken en mezelf eraan herinneren dat ik nu een kalm leven leid zonder haast en zonder stress.

Ook kan ik nu weer op redelijk normaal niveau TV kijken; dat wil zeggen Netflix of YouTube en dan alleen dingen die ik prettig vind. Tegen reclames kan ik nog steeds niet en tegen geklets zoals op de radio ook niet. Maar dat hoeft ook niet, dat vind ik mijn hele leven al irritant.

Wat wel heel rottig aanvoelt is de toenoemende angst en vermoeidheid. Mijn hoofd is nog steeds een ramp als het gaat om angsten. Schokgolfjes, duizelingen en oorsuizingen zijn eigenlijk wel de hele dag aanwezig. Af en toe komen daar hartkloppingen bij of nervositeit die steeds ongeveer 30 tot 60 seconden duren.

Samen met dat rothoofd heb ik ook een constant gevoel dat ik moet huilen. Klinkt wel logisch want ik huil minder vaak maar toch bouw ik nog spannigen op die er eigenlijk uitgehuild moeten worden. Het is wel echt een ontzettend rotgevoel dat alleen weggaat als ik mezelf prikkel door te eten (of snoepen) of TV te kijken.

Als ik met mijn ogen dicht ga liggen of zitten en diep ga ademen, dan komt er een soort rust over mijn lichaam maar mijn hoofd voelt dan nóg rotter aan. En dan komt opeens de flinke vermoeidheid. Deze angst en vermoeidheid zijn de laatste weken wat meer geworden.

Omgekeerd

Het lijkt een nieuwe fase te zijn in mijn burnout. De terugvallen zijn langzaam aan het verdwijnen maar de angstverschijnselen en vermoeidheid nemen toe.

Als ik er over nadenk is dit eigenlijk best normaal. Het ontstaan van de burnout is zich nu in de omgekeerde volgorde aan het afspelen. Je begint als je nog géén burnout hebt met vermoeidheid. Dan krijg je steeds vaker hartkloppingen of andere angstverschijnselen. Dan volgt totale instorting en heb je een burnout. Daarbij is het een lange tijd een puinhoop met terugvallen en willekeurige lichamelijke klachten.

Daarna gaat het herstel beginnen; de lichamelijke klachten nemen af, de terugvallen nemen af, maar de spanning is nog niet helemaal gezakt. Je komt daarna weer in de fase van vermoeidheid en angstverschijnselen, terwijl je belastbaarheid toeneemt.

Als dit verhaal zich doorzet, dan zullen ook de angsten en de vermoeidheid weer langzaam gaan afnemen. Volgens mij ben ik dus nog steeds op de goede weg. Het is een herkenbare weg, en dat geeft een goed gevoel. Ik heb al meerdere keren gelezen dat het herstel van een burnout ongeveer net zo lang duurt als de opbouw ervan. Ik ben nu bijna vijf jaar bezig, en de opbouw van mijn burnout duurde ook wel vijf jaar.

Tijdlijn

Omdat er in de eerste twee jaar van mijn burnout nog heel veel stressfactoren aanwezig waren en ik me eigenlijk steeds slechter ging voelen ga ik er maar vanuit dat die niet meetellen met het herstel. Ik merk nu duidelijke verbeteringen, maar ik ben er nog niet. Ik zal er ook maar rekening mee houden dat ik nog wel een jaar of twee bezig zal zijn.

Gelukkig vind ik dat niet erg meer. Ik heb al lang en breed aanvaard dat ik een langdurige burnout heb. Een jaar of twee korter of langer…? Het is nou eenmaal zo. Ik ben gelukkig niet meer verdrietig of wanhopig dat het zo lang duurt.

De tijdlijn van mijn burnout lijkt te kloppen, en dat is goed nieuws. Ik zit dus nog steeds op het goede spoor! Ik zal nog wel een poosje met pensioen blijven, maar dat is niet erg.

Ik heb ook al meerdere keren gelezen (en geschreven) dat een burnout zijn eigen tijd neemt, en dat je daar niks aan kan doen. “Snel herstellen” is een mythe; je lichaam neemt net zo lang de tijd om te herstellen als het zelf nodig heeft. Als dat snel blijkt te zijn, dan heb je mazzel. Het is dus ook goed nieuws dat mijn lichaam aan deze regels voldoet. Het betekent dat ik normaal ben.

Volgende keer

Volgende keer neemt mijn belastbaarheid weer toe.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.