#189: Mijn belastbaarheid neemt toe

De zomer komt er aan. Het is juli 2021 en het wordt steeds lekkerder weer. Wel hier en daar gigantische regenbuien, en Limburg staat onder water. In Marrum, waar ik nu bijna een jaar woon, is het mooi. En ik woon op een terp: ik zit op 6 meter boven zeeniveau dus ik ben niet bang voor overstromingen.

Omdat ik als beroep heel lang ontwikkelaar van apps ben geweest zitten er altijd wel ideeën in mijn hoofd voor nieuwe apps. Maar ideeën zijn gevaarlijk want ideeën leiden tot dingen doen en dingen doen is een belasting en daar kan ik niet tegen. Maar ja, je kan niet je hele leven alle ideeën maar negeren, want dan word je gek.

Computerspel

Dus soms geef ik toe aan een idee en dan wordt het werkelijkheid. Ik heb onlangs een heel oud computerspelletje uit 1988 nagemaakt. Dat spel was zo simpel dat ik het makkelijk kon namaken voor op de iPhone en iPad. Het was ongeveer vier dagen werk in totaal, maar ik mag van mezelf maar ongeveer twee uur per dag op de computer werken, dus hele doorlooptijd was 16 dagen.

Maar het was fijn, leuk om te doen, ik stortte er niet van in, en het ging dus best goed. Achteraf ben ik trots dat het gelukt is, en ik zie dus dat ik ondanks mijn rare klachten (moe, duizelig, rothoofd) best wel dingen voor elkaar kan krijgen.

Toen het spel klaar was, heb ik een aantal dagen niet meer op de computer gewerkt. Ik heb buiten gewandeld en verder niet zo veel gedaan. Boodschappen, auto wassen, kleine klusjes aan het huis. En af en toe overgooien of lummelen met de kinderen van de buren.

Enige tijd later verschijnen er weer nieuwe ideeën in mijn hoofd. Het mooie van niet werken en veel niks doen is dat de hersenen veel vaker tot rust kunnen komen. Hierdoor neemt creativiteit toe en ontspringen er nieuwe plannen en ideeën. Het is fijn dat dit gebeurt; als je in de malle molen van hard werken / gezin / etc. zit dan krijgen je hersenen hier bijna nooit de tijd voor. En dat is niet alleen ongezond, maar ook killing voor groei en zelfontplooiing.

Het is fijn om te merken dat dit systeem bij mij nog werkt. Mijn hersenen zijn dus niet helemaal gefrituurd door mijn burnout. Ik kan me nog steeds slecht concentreren, slecht nadenken, slecht dingen herinneren, maar sommige hersenfuncties doen het gelukkig nog wel, wat goed nieuws is.

In mijn halfbakken hersenen ontstaat opeens het plan om het oude computerspel te gaan verbeteren. In 1988 konden computers niet zo veel, dus het spel was enorm simpel en eigenlijk niet eens leuk om te spelen. Ik krijg natuurlijk allemaal ideetjes om het spel leuker en speelbaarder te maken. Een 2021-versie van het 1988-game.

Gevaar

Maar zoals ik al zei, ideeën zijn gevaarlijk. Ik heb er zoveel van dat ik nu al weet dat ik niet lang genoeg leef om ze allemaal uit te voeren. Hierdoor wil ik elk idee super snel uitvoeren om maar zo snel mogelijk verder te gaan met het volgende idee. En daar krijg je burnouts van.

Mijn nieuwste inzicht (dat haast hebben zeer ongezond is, zie blog #187) moet ik nog in de praktijk gaan toepassen. Oh ja, de duizend ideeën kunnen (en hoeven) natuurlijk niet allemaal worden uitgevoerd! Okee, rustig maar Martin, noteer de leuke ideeën en ga er mee aan de slag, maar wel LANGZAAM, en RUSTIG, en fouten maken is toegestaan.

Ik begin te werken aan het vernieuwde spel. Dit is mijn reïntegratie, dit is mijn manier om belastbaarheid op te bouwen. Langzaam, met kleine stapjes, iets doen wat je ontzettend leuk vindt. Iets dat niet af hoeft, iets dat niet snel hoeft. Iets dat fout mag gaan en iets dat ook weer de prullenbak in mag als ik geen zin meer heb.

Het lukt. Elke dag werk ik een beetje aan dit project. Niet te veel, in het begin. Langzaam opbouwen. Na twee weken merk ik dat het nog steeds niet slechter met me gaat. Ik geloof het bijna niet. Ik heb nog steeds dezelfde klachten, maar die worden niet erger. Alles blijft hetzelfde, terwijl ik best veel aan het spel werk.

Volgens mij ben ik nu écht langzaam maar zeker uit mijn burnout aan het komen. Mijn belastbaarheid neemt toe. Dit geeft een goed gevoel. Een gevoel dat ik nog iets kan toevoegen aan de wereld, iets kan doen wat echt leuk is. Dat ik niet alleen maar een uitkeringstrekker ben die op de bank zit. Dat het leven zin heeft, en dat óók een zeer ernstige, zware burnout uiteindelijk kan genezen.

Volgende keer

Volgende keer begin ik met “reïntegreren”.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.