#191: Je moet een enorm leuke en afwisselende baan

Sinds enkele weken ben ik weer aan het werk. Niet bij een baas, maar voor mezelf. Niet voor geld en niet voor klanten, maar voor mezelf. Ik ben als app-ontwikkelaar een spel aan het maken. Dat is een hobbyproject, ook van mezelf, maar het begint op werken te lijken (zie ook blog #190).

Ik werk projectmatig en ik houd bij welke taken er nog gedaan moeten worden, waar ik mee bezig ben. Wat er nog niet werkt en wat wel. Belangrijker nog: ik houd mijn pauzes bij, maar dat is best moeilijk.

Samenwerken

Mijn burnout is nu ver genoeg hersteld dat ik niet meer heel erg instort zodra ik dingen ga doen. Ik voel me nog wel ontzettend rottig; heel moe en in mijn hoofd zitten nog steeds angsten, duizelingen, een zwaar gevoel. Maar het wordt allemaal niet erger door het computerwerk. Om de paar dagen moet ik huilen en daarna voel ik me wat rustiger. Dit is het bekende patroon: stress bouwt zich op en wordt weer ontladen. Zo werkt het bij iedereen, maar bij mij is het nog best heftig allemaal.

Het werken aan het spel is heel leuk en ik werk samen met iemand die de geluiden en de muziek maakt. Deze persoon woont in Engeland, dus we zien elkaar niet. We doen alles via FaceTime of Signal. En dat is maar goed ook, want ik kan er nog niet zo goed tegen als er langdurig mensen om mij heen zijn. Mensen zijn namelijk irritant, en collega’s al helemaal. Dat was altijd al zo maar met een burnout is dat enorm uitvergroot.

Van mezelf moet ik elk uur tien minuten pauze nemen. Dit heb ik ooit geleerd van de Pomodoro werkmethode. Hierbij werk je telkens 25 minuten en neem je 5 minuten pauze. De meeste mensen nemen helemaal geen pauzes en werken door. Twee, drie, vier, vijf uur achter elkaar totdat het lunchtijd is. En dan maar op je telefoon kijken met je boterham. Pauzes zijn geen pauzes meer.

Ik probeer dus échte pauzes te nemen waarbij ik niks doe en mijn hersenen tot rust laat komen. Maar dat is moeilijk. Ik pak maar al te gauw mijn telefoon en het gebeurt vaak genoeg dat ik de pauze helemaal oversla. Als ik een appje op mijn computer installeer dat verplichte pauzes inlast en mijn scherm op zwart zet, dan raak ik geïrriteerd dat het scherm steeds zwart wordt. Dit levert stress op.

Ik wil zo graag doorwerken en niet gestoord worden en geen pauzes nemen. Maar dat is mijn oude manier van werken waarvan ik al twee burnouts heb gekregen. Werken voelt lekker, pauzes nemen voelt irritant, een beetje nerveuzig. En als je pauzes neemt is er geen vooruitgang in het werk.

Shit. Ik val weer in de valkuil. De valkuil waarbij ik denk dat pauzes nemen en rustig werken zonder haast eigenlijk maar lui is. Als ik nu betaald zou worden dan zou het voor mij heel onnatuurlijk zijn om zoveel pauzes te nemen. Dat zou toch niet eerlijk zijn tegenover mijn baas?

Ontdekking

Ik ontdek nu, 49 jaar oud, twee burnouts verder, 64% arbeidsongeschikt, alleenstaand, geen kinderen, afbetaald huisje in Friesland, elektrische auto, geen huisdieren, dat ik mijn hele leven veel te hard heb gewerkt. Want doorwerken voelt lekker en pauzes nemen is niet eerlijk want je wordt toch betaald?

Wetend dat heel veel mensen óók op die manier werken, vraag ik me af: waarom? Angst. Angst om niet voldoende te zijn. Angst om je baan kwijt te raken. Angst om beoordeeld te worden. Angst om langzaam of lui te zijn. Angst om fouten te maken. Angst om minder geld te hebben. Angst om trager te leven dan andere mensen. Angst om niet cool te zijn. Angst dat je ouders denken dat je niet goed genoeg bent. Angst dat je vrienden meer geld en spullen hebben. Angst omdat iedereen zo’n sprankelend leven lijkt te hebben behalve jij. Angst om buiten de boot te vallen in het traject van spelen-groeien-school-studie-enormleukeenafwisselendebaan-doodgaan.

Het wordt er al ingeramd als je klein bent: als je niet naar school gaat dan kan je geen enorm leuke en afwisselende baan krijgen en als je geen enorm leuke en afwisselende baan hebt dan kan je niet leven want je moet geld hebben. Wat een rare indoctrinatie is dat toch eigenlijk. Je MOET meedoen met ons kapitalistisch-economische systeem, anders eindig je in de goot. Het lijkt wel religieus: je MOET dit doen anders kom je in de hel.

Nou, ik heb meegedaan. En het was moeilijk. En het was kut, en ik ben er van naar de klote gegaan. Twee keer. En een gigantisch percentage van de werkende bevolking gaat óók naar de klote vanwege burnout. Dat vertellen ze er niet bij als ze op de kleuterschool aan je vragen wat je later wilt worden. Brandweerman, dokter, loodgieter. Oh nee, deejay, YouTuber en TikTokker. En allemaal krijgen ze een burnout.

Ik heb nog een paar jaartjes te gaan op deze wereld. Die enorm leuke en afwisselende baan kan de klere krijgen. Flikker maar op. Ik heb al moeite genoeg met mijn eigen hobby-integratie. Ik ben nu bijna vijf jaar bezig. De meeste burnouters moeten binnen zes weken al beginnen met reïntegreren omdat de maatschappij dat wil. Geleid door financiële afwegingen, wetgeving, druk van andere mensen en angst. Maar niet vanwege gezondheidsaspecten.

En nu pas zie ik in wat een ongezonde onzin dat allemaal is.

Ik ga nu dus gewoon lekker aan mijn spelletje werken en dat is heel leuk. En dan hopen dat mijn herstel zich langzaam voortzet. Voor de rest vergeet ik alles wat mij is aangeleerd, want dat is wel zo gezond. En die enorm leuke en afwisselende baan? Die hoef ik niet meer.

Volgende keer

Volgende keer ontdek ik weer hoe lang de weg nog zal zijn.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.