#203: Overal bang voor – venlafaxine afbouwen (deel 8/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1). Ook gebruikte ik hier nog niet de juiste methode voor het tellen van korrels (zie deel 6).

Nadat ik een week op -50 korrels Venlafaxine heb gezeten worden de klachten erger. Tot nu toe heb ik bij elke verlaging steeds na twee of drie dagen klachten gekregen, die na één tot drie weken weer weggingen. De meest opvallende klachten zijn nachtzweten en zeer heftige dromen in de ochtenden, angstflitsen en elektrische schokken in de hersenen, en toegenomen angsten.

Als ik iets op TV zie dat over operaties, doodgaan of medische aandoeningen gaat, dan trek ik het niet meer. Ik ben dan meteen bang om het zelf te krijgen en ik ga me zó rot voelen dat ik echt lichamelijke angstverschijnselen krijg. Trillen, hartkloppingen, en een gevoel dat ik wil wegrennen en schreeuwen. Dit heb ik vroeger nooit gehad, dus ik hoop maar dat dit tijdelijk is en komt door het afbouwen van de Venlafaxine.

Trombose

Ik krijg de laatste dagen ook weer pijn in een ader in mijn rechterbeen. Een paar jaar geleden had ik daar al last van en er verscheen een bobbel op mijn been (zie blog #51). Dit bleek trombose te zijn en de ader bleek vrijwel dood te zijn. Verder nooit meer last gehad maar het komt weer terug. Niet dat dit iets met Venlafaxine te maken heeft, maar ik krijg wel angsten over bloedproppen die in mijn longen of hersenen terecht komen en dat ik dan dood ga. Bah, wat een klote angsten.

Af en toe krijg ik ook een gedachte waarbij ik denk aan mijn eigen laatste adem. Het moment dat ik dood zal gaan. Ik schrik hier dan zo van dat ik éénmalig heel diep inadem en de adem stokt dan in mijn keel. Ik ben dan écht zo bang om dood te gaan. Na een minuut ben ik dan weer normaal.

Ik weet mij te herinneren dat ik precies dit soort angsten ook tijdens mijn eerste burnout kreeg, ongeveer vijftien jaar geleden, nadat ik begon met Venlafaxine. Zou het iets met het middel te maken hebben? Ik weet het niet. Bij antidepressiva kunnen angsten toenemen zowel tijdens het opbouwen als het afbouwen, dus zo vreemd is het niet.

Concluderend: mijn angsten zijn aan het toenemen. Bij het afbouwen van antidepressiva weet je maar nooit of de oorspronkelijke angsten terugkeren of dat het tijdelijke effecten zijn die daarna weer weggaan. Afwachten dus maar. Ik besluit in elk geval om nog een week langer op de -50 korrels te blijven.

Dit leidt wel meteen weer tot twijfel. Mijn hoofd voelt zó rot, vooral in de ochtenden, dat ik echt meerdere malen denk: ik stop er mee. Ik stop met afbouwen. Ik ga weer terug naar de normale dosis. Een paar dagen lang moet ik meerdere malen hardop tegen mezelf zeggen:“Martin, even volhouden, de klachten gaan na enkele dagen tot vier weken vanzelf weg! Je kan het!”. Soms moet ik huilen.

In ben dan verdrietig omdat ik niet weet of mijn problemen door mijn burnout komen, door het gebruik van Venlafaxine, of juist door het afbouwen van de Venlafaxine. Het voelt zo radeloos en machteloos om niets te weten. En artsen en wetenschappers weten het ook niet. Je kan het nergens opzoeken.

Het komt ook voor dat mijn hoofd zó ontzettend rot gaat voelen dat het net lijkt of ik weer bij het begin van mijn burnout ben, vijf jaar geleden. Ik ga dan een rondje rijden met de auto en na een half uur tot een uur moet ik dan ontzettend hard huilen. Huilen om mijn ouders, die niet meer leven. Huilen om afscheid, huilen om een oude jeugdherinnering, vaak zelfs huilen om hele leuke dingen. Keihard, keihard huilen.

Onderdrukking

Mijn burnoutverschijnselen lijken dus allemaal wat terug te komen. Maar komt dit door het afbouwen van de Venlafaxine waardoor de hormoonhuishouding in de war geschopt wordt? Komt het doordat de Venlafaxine heel veel spanningen en emoties heeft tegengehouden, die er nu uitkomen omdat het middel aan het verdwijnen is? Of komt het juist doordat de Venlafaxine mijn burnout al die tijd getemperd heeft en nu zijn werking verliest en de deksel als het ware nu van de snelkookpan af gaat?

Offffff…. komt het gewoon doordat ik te veel TV kijk, afspreek met mensen, internet, op de computer werk, en eigenlijk dus gewoon weer veel te veel doe? Ik weet het niet, ik weet het niet.

Ik heb wel eens gelezen dat mensen die stoppen met antidepressiva zeggen dat “je eindelijk weer wat gaat voelen”. Ik kan me dus voorstellen dat allerlei lichamelijke reacties nu heftiger worden doordat ik minder van het middel inneem. God, wat een ramp, ik heb me in tijden niet zo rot gevoeld.

En dan twijfel ik wéér. Kan ik me niet beter gewoon neerleggen bij de situatie, gewoon weer Venlafaxine nemen of misschien naar een psychiater gaan voor hulp? Wanneer ga ik me ooit weer eens goed voelen? En net zoals de vorige keer merk ik opnieuw op: als ik zeg dat ik me rot voel, dan bedoel ik qua lichamelijke klachten, en dus niet qua emoties.

Ik heb geen negatieve emoties. Ik kan lachen en genieten van dingen en voel me emotioneel prima. Alleen ik heb 24 uur per dag last van een rothoofd, angsten, uitputting, duizelingen, oorsuizen, en wat dies meer zij.

Volhouden Martin, volhouden. Ik maak de vier weken vol. De onttrekkingsverschijnselen kunnen tot vier weken aanhouden, en dat wil ik zeker uitproberen. Als ik dan straks bij een psychiater zit dan kan ik precies vertellen wat er allemaal gebeurd is, en dat ik écht een goede afbouwpoging heb gedaan zonder te snel op te geven.

En daarom schrijf ik dit ook allemaal op. Er zijn namelijk nog steeds huisartsen en psychiaters die niet geloven dat je rare klachten kan krijgen van het afbouwen van antidepressiva. Ik weet ook inmiddels dat behandelaars mijn blogs lezen en soms ook aanbevelen aan patiënten. Dus hierbij voor jullie, in naam der wetenschap, voor Hippocrates.

Volgende keer

Volgende keer adviseer ik om pas af te bouwen als ook je leven goed op orde is.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.