#206: Een bonkend hoofd – venlafaxine afbouwen (deel 10/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1). Ook gebruikte ik hier nog niet de juiste methode voor het tellen van korrels (zie deel 6).

In de week dat ik van -55 naar -60 korrels ga merk ik weinig verschil. Er is één namiddag waarin mijn hoofd enorm gaat bonken en bonzen. In het begin van mijn burnout gonste en bonste mijn kop vierentwintig uur per dag en dat hield pas op na een jaar of twee. Ik denk dat het gebonk nu komt doordat ik nogal druk bezig ben geweest met het maken van een YouTube filmpje.

Ik maak voor de lol af en toe een YouTube filmpje over een technisch onderwerp zoals het maken van apps, wat mijn beroep was (of is, ware het niet dat ik niet werk). Maar ik maak nog wel af en toe apps, want dat is leuk en houdt me bezig. Zolang er geen druk op staat (het hoeft niet af, er is geen klant, er is geen baas, het hoeft niet goed te zijn) dan gaat het best okee om er regelmatig een uurtje of twee tot vier aan te werken.

Twijfelen

En na een tijdje gaat het dan weer mis, mijn hoofd wil het niet neer, ik krijg angstaanvallen, moet huilen, en moet weer een paar dagen rust nemen. Mijn bonkende hoofd van vandaag is misschien gevolg van het werken aan mijn apps of filmpjes, of misschien komt het door de verlaagde dosis Venlafaxine. Wie zal het zeggen?

Mijn kop gaat in de avond na het eten zo erg bonken, dat ik weer twijfel aan alles. Moet ik wel verder gaan met afbouwen? Moet ik niet gewoon stoppen met afbouwen, gewoon weer de volledige dosis nemen, en dan maar doormodderen met mijn rare klachten en verschijnselen? Moet ik niet gewoon stoppen met apps maken, met filmpjes maken, en weer gaan zwelgen in verveling, niets doen, een inhoudsloos leven leiden in de hoop dat ik me beter ga voelen?

Nee, ik blijf bij mijn plan. Mijn plan is om de antidepressiva af te bouwen tot nul. Daarna kan ik altijd nog kijken wat ik ga doen. Eventueel opnieuw beginnen met een ander medicijn, maar eerst hier vanaf. Elke dosisverlaging kan leiden tot verschrikkelijke lichamelijke klachten, maar die zouden na maximaal vier weken voorbij moeten zijn. Bij elke stap probeer ik dus om het vier weken vol te houden.

Tot nu toe is elke stap behoorlijk zwaar geweest, soms zelfs een hel. Een aantal keer heb ik het afbouwen al bijna opgegeven. Maar ik wil volhouden. Ik wil weten wat er gebeurt en ik wil ervaring hebben als ik ooit weer naar een arts of psychiater ga. Want dan kan ik duidelijk mijn verhaal vertellen.

Pammetjes

In de avond neem ik 2 mg Diazepam om mijn bonkende hoofd rustig te krijgen. Ik heb al bijna een jaar geen pammetjes meer gebruikt; in het begin van mijn burnout heb ik er heel veel Oxazepam en Diazepam doorheen gejaagd. Ik mag het van mezelf. Het is niet erg.

De Diazepam helpt niet echt en ik kan niet slapen. Maar om een uurtje of 4 in de nacht kijk ik voor het laatst op de klok en daarna slaap ik. In het begin van mijn burnout heb ik zes maanden full time wakker gelegen, dus af en toe een slapeloze nacht is zo erg nog niet.

Na een aantal dagen wordt mijn hoofd weer wat normaler. Op de eerstvolgende maandag ga ik van -60 naar -65 korrels. Omdat er ±110 korrels in mijn merk Venlafaxine zitten kom ik op (110 – 65) / 110 x 100% = 41%. Ik zit nu ver onder de helft van de dosis en ik ben denk ik een maand of drie bezig. Ik heb stom genoeg niet onthouden wanneer ik begonnen ben met afbouwen.

Ik krijg net zoals elke keer wat flitsen in mijn hoofd en heftige dromen in de ochtenden. Maar het lijkt allemaal wat minder erg te worden. Zou de dosis nu eindelijk zó laag zijn geworden dat het allemaal niet zo veel meer uitmaakt? Is de hoeveelheid actieve stof in mijn hersenen nu zodanig gezakt dat het middel nog maar weinig goed of kwaad kan doen?

41% van 37,5 milligram Venlafaxine is nog steeds ongeveer 15 milligram die ik elke dag inneem. Dat is niet nul. Het voelt als “veel”. Het voelt nog steeds alsof ik een onzichtbare vijand in mijn lichaam stop. “Nee Martin,” zeg ik tegen mezelf, “jaren geleden nam je 225 mg per dag. Je zit nu op bijna niks… bijna niks…”

Dit geeft mij moed en kracht om het vol te houden. Ik ga naar de nul. Ik ga naar de nul!

Volgende keer

Volgende keer kom ik opnieuw in de problemen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.