#207: De tweede hel – venlafaxine afbouwen (deel 11/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1). Ook gebruikte ik hier nog niet de juiste methode voor het tellen van korrels (zie deel 6).

Ik zit nu een week op min vijfenzestig korrels. Dat betekent dus dat ik elke ochtend 65 korrels Venlafaxine uit de capsule haal voordat ik hem inneem. Het komt neer op 40% van de dosis, minder dan de helft van de 37,5 mg die er in zit.

Hoewel ik eerst niet zo veel verschil merkte ten opzichte van de vorige stap (-60 korrels) krijg ik nu af en toe gigantische angsten, Mijn hoofd voelt onzettend rot, bijna ondraaglijk. Het is nu niet meer uit te leggen of te beschrijven hoe het voelt, het lijkt op niets dat ik ooit heb ervaren. Soms lijkt het op bonken, gonzen op het ritme van mijn hartslag. Soms lijkt het op dronken zijn of duizelig zijn. Soms voelt het alsof seconden lang mijn hersenen heen- en weer schudden, ook al houd ik mijn hoofd stil.

Regelmatig heb ik het gevoel dat ik wil gaan huilen en schreeuwen. Als dat ook echt gebeurt ben ik daarna een tijd lang kalm en normaal. Als ik mijn ogen dicht doe en langzaam, diep ga ademhalen voel ik dat mijn lichaam kalmeert bij elke uitademing, maar mijn hoofd gaat dan alleen maar moelijker doen.

De hel

Ik heb al vaak gelezen dat je bij het stoppen met antidepressiva in een hel terecht kan komen. Ik denk dat ik daar nu voor de tweede keer ben. Vooral bij half slapen, ontwaken en dromen ontploft mijn hoofd bijna. Het voelt zo rot, zo rot. Dat zijn de momenten dat ik niet meer inzie wat het nut is van afbouwen. Dat zijn de momenten dat ik mezelf vol wil pompen met medicijnen om maar van het kutgevoel af te zijn.

Dan wil ik huilen, huilen, huilen maar het lukt niet. Als het wel lukt dan gaat het gevoel gelukkig weer een tijdje weg. Maar ja, ik heb niks meer om te huilen. Ik heb alles uit mijn leven zo’n beetje wel verwerkt. Ik kan alleen nog maar huilen om hoe kut ik me voel en waarom ik nu al vijf jaar thuis zit en waarom dit mij allemaal overkomt, waar ik dit aan heb verdiend.

Ik voel me soms als een drugsverslaafde die van de heroïne af probeert te komen. Niet dat ik daar ervaring mee heb, maar als tiener hoorde ik de verhalen over “afkicken” en alle problemen die daarbij horen mede dankzij boeken als “Verslag van een junkie” van Christiane F. Nu zijn antidepressiva niet verslavend en problemen met heroïne zijn duizend maal erger, maar ik kan me nu voorstellen hoe ongelooflijk kapot je kan gaan als je een bepaalde stof, waaraan je gewend bent, uit je lichaam haalt.

Soms heb ik opeens een uurtje dat mijn hoofd vrij normaal doet. Ik ben dan een beetje opgelucht, drink een kopje thee op de bank, en hoop dat het zo blijft. Maar het blijft nooit zo. De angsten, het gonzen en het bonzen, ze komen gegarandeerd weer terug.

Het valt me op dat als ik ga koken, eten en opruimen, ik daarna UITGEPUT ben en de angsten weer komen. Dit gebeurt nu elke avond. Zou het toch te maken hebben met activiteiten doen, bezig zijn? Of is dit gewoon toeval? Ik weet wel dat je lichaam na het eten energie gebruikt voor de spijsvertering. Hierdoor kunnen sommige mensen in slaap vallen na het eten. Misschien is mijn energie dan weer even helemaal op en komen mijn klachten weer?

Ik ga nog steeds elke dag om 20:00 naar bed. Ik kijk dan iets op Netflix en val meestal makkelijk in slaap. Maar als ik om drie of vier uur weer wakker word, dan kan ik vaak niet meer slapen tot het zes uur is. Af en toe slaap ik daarna door tot negen of tien uur, maar meestal ben ik wakker of half wakker, heftig dromend, duizelig, angstig, katerig, naar de klote,

De hel

Ja, ik denk dat ik weer in de hel ben. De hel van de Venlafaxine onttrekking. Maar dan opeens gaat het weer een uurtje wat beter. Ik wil dat vaker maar ik krijg het niet voor elkaar. Ik kan bijna niets doen om het gevoel te verbeteren of te veranderen. Snoepen, chips en koekjes vreten, dat voelt goed, de rest voelt kut.

Lekker met een theetje zitten en dan een vuurtje maken in de houtkachel. Heel gezellig. Soms helpt dat, soms word ik er nerveus van. Godver, dit lijkt wel weer het begin van mijn burnout waarbij niets dat lekker zou moeten zijn nog lekker is. Waarin niets helpt om te kalmeren of van het rotgevoel af te komen.

Misschien dat de lage dosis Venlafaxine er nu voor zorgt dat mijn burnout weer wat kan opbloeien. Antidepressiva onderdrukken burnoutverschijnselen zoals angsten en nervositeit. Dus het is best wel logisch dat dit nu toeneemt omdat ik aan het afbouwen ben. Misschien wordt de sluier nu van mijn burnout afgenomen en was hij nog veel erger dan ik dacht. Misschien ben ik weer normaal aan het worden en voel ik nu pas écht hoe erg ik er aan toe ben.

Oké, Martin, stick to the plan. Het plan is dat ik bij elke verlaging vier weken ga volhouden. De eerste week van -65 korrels is nu voorbij, nog drie te gaan. Hopelijk zijn de klachten daarna weer gezakt.

Ik had gehoopt dat slechts 40% (±15 mg) Venlafaxine weinig genoeg zou zijn om geen roteffecten meer te geven. Maar ik ben er nog niet, ik ben er nog lang niet. Ik krijg via Instagram een berichtje van iemand die pas onder de 15 korrels ernstige klachten kreeg. Ik zit nu op 45 korrels…. Pfoeh, nog een lange weg te gaan dus, naar de nul korrels.

Ik ben bang, doodsbang. En ik ben boos. Boos op dit medicijn. Wat een ramp dat mij dit ooit is voorgeschreven. Maar ik hou vol.

Volgende keer

Volgende keer merk ik voor het eerst wat positieve effecten van het afbouwen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.