#215: Nieuwe hoop – venlafaxine afbouwen (deel 18/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1). Ook gebruikte ik hier nog niet de juiste methode voor het tellen van korrels (zie deel 6).

Na mijn grote terugval met de meest verschrikkelijke burnout klachten ga ik een tijdlang niks doen / rustig aan doen. Alleen een beetje op de bank hangen, soms TV kijken. Wel elke dag minstens 20 minuten wandelen of fietsen in de buitenlucht.

Twee weken later zakken mijn klachten weer enigszins. Mijn hoofd voelt weer rot zoals normaal, maar de uitputting is weg, de totale instorting lijkt weer wat opgeknapt te zijn. Ik voel me enorm kak maar de terugval is in elk geval hersteld.

Vanwege deze terugval had ik de dosis Venlafaxine wat opgehoogd van -80 naar -70 korrels. Voor mijn gevoel ben ik nu klaar voor de volgende verlaging, alhoewel je dat nooit zeker weet natuurlijk. Ik gooi er op een maandag voor de laatste keer 5 korrels vanaf en ga weer naar -75 korrels. Het percentage van mijn dosis is nu (110 – 75) / 110 x 100% = 32%. De laatste keer, want vanaf nu ga ik langzamer omlaag, eerst met 3 korrels, dan 2, en dan 1 korrel per keer.

Weken geleden zat ik al op deze dosis maar toen kwam ik in de hel terecht. Toch wil ik het opnieuw proberen want strict genomen kan ik niet aantonen dat de klachten van toen direct werden veroorzaakt door de dosisverlaging. Het kan ook gekomen zijn door de drukke feestdagen, overprikkeling, en andere dingen die ik toen deed. Ook is het mogelijk dat mijn hersenen nu wat meer gewend zijn aan de lagere dosis, waardoor een nieuwe stap makkelijker is geworden. Je weet het maar nooit.

Lichamelijke klachten

Dat is ook het moelijke van het hele verhaal. Je kán simpelweg niet objectief aantonen dat allerlei rare klachten die je krijgt direct gevolg zijn van het al dan niet innemen van een geneesmiddel. Dat kunnen alleen wetenschappers. Ik let er dus ook altijd goed op dat ik op mijn blog niet alleen maar de schuld geef aan de Venlafaxine.

Waarschijnlijk is het een combinatie. De verlaagde dosis leidt inderdaad steeds tot problemen maar deze problemen kunnen versterkt worden door burnout, uitputting, overprikkeling, en andere omstandigheden. Ik lees vaak dat er bij het afbouwen van antidepressiva flink rust moet worden genomen omdat het een aanslag is op het lichaam. Mensen die in een echtscheiding, verhuizing, ontslagprocedure, mantelzorg, geldproblemen, ruzies of andere heftige zaken verwikkeld zijn kunnen beter even wachten met antidepressiva afbouwen..

Het kan natuurlijk ook zo zijn dat de burnout wat meer naar voren komt omdat de Venlafaxine deze niet meer onderdrukt. Mijn klachten zijn dan dus weliswaar meer zichtbaar door de verlaagde dosis, maar het zijn geen onttrekkingsverschijnselen. Het zijn dan gewoon burnoutklachten die ik eerst niet merkte maar nu wel.

Hoe dan ook, ik ben weer een stapje verder op weg. Na twee weken op -75 korrels concludeer ik dat het best goed gaat. Dat wil zeggen: ik ben moe, heb een zwaar hoofd, en ben slecht belastbaar. Maar ik heb geen angstaanvallen, geen elektrische schokken in mijn hoofd en dat soort verschijnselen die wél overduidelijk door ontrekking van Venlafaxine worden veroorzaakt.

Ik doe heel rustig aan en het gaat best goed naar omstandigheden. Toen ik een paar weken geleden op -75 zat was het echt een hel. Nu niet, dus dat is mooi. Ik besluit om even te testen wat er gebeurt als ik weer wat activiteiten ga doen, want ja, het is één groot experiment aangezien niemand weet hoe het afbouwen werkt of wat ik kan verwachten. Dus ik moet ook niet te bang zijn om dingen te doen of te experimenteren met wat mogelijk is.

Laadpaal

Zoals ik al eerder schreef staat mijn schuurtje op instorten. In mijn schuurtje zit een stopcontact waarmee ik mijn elektrische auto oplaad. Ik besluit om dit stopcontact te verplaatsen en daarna een echte laadpaal voor de auto te gaan aanschaffen. Als het stopcontact weg is, dan kan alle stroom van het schuurtje af en kan het afgebroken worden. Het is een klein klusje met wat lichamelijk werk.

Ik begin met het ingraven van een dikke stroomkabel vanuit de meterkast naar buiten en dan naar de plek waar de auto staat. Daar hang ik een buitenstopcontact aan de muur en ik sluit alles aan. Het is nogal een stressvol geklooi omdat de dikke kabel super stug is en de draden bijna niet in het stopcontact passen. Ik sta te schelden en te klooien, maar uiteindelijk lukt alles.

Die avond krijg ik verschrikkelijke zweetaanvallen in bed en de volgende dag moet ik flink huilen en heb ik nergens meer zin in. Dit lijkt me een logisch gevolg van het klussen en dan met name het frustrerende deel waarbij ik écht stress had omdat het niet lukte. Als ik boos of gefrustreerd raak dan is het natuurlijk logisch dat er veel energie wordt verbruikt en dat het stresssysteem weer “aan” gaat en dan niet meer “uit” wil (zie ook blog #214).

Na enkele dagen rust ben ik weer “normaal”. Dus ik ga op onderzoek uit op het internet: welke laadpaal moet ik kopen en wat is er voor nodig om deze aan te sluiten? Hier ga ik weer de fout in: als ik lekker bezig ben met een uitzoekklusje dan kan ik niet meer stoppen en ben ik pas klaar als ik alles weet. Het is zó moeilijk om te stoppen. Dit heb ik al mijn hele leven en verklaart ook wel waarom ik een burnout heb. Ik moet écht mezelf tegenhouden.

Maar als ik stop met zoeken en naar bed ga, gaan mijn hersenen op eigen houtje door. Allerlei vragen en onzekerheden over laadpalen vliegen door mijn hoofd. Ik wíl het weten! Ik móet het weten! Stoppen met het uitzoekklusje helpt niet, in mijn hoofd gaat het gewoon door.

De volgende dag moet ik huilen, huilen en nog eens huilen. Ik krijg opeens een bepaald liedje in mijn hoofd en ik moet daar zo hard om huilen dat ik bijna denk dat ik niet meer kan stoppen met huilen. Hee! Dit herken ik! Zo veel huilen deed ik aan het begin van mijn burnout ook.

Ik ben overduidelijk weer overprikkeld van het internetten en het vergelijken en uitzoeken van alle voor- en nadelen van allerlei laadpalen. Ik ben nu weliswaar bijna een laadpaal-expert, maar erg gezond is het niet. Ik heb met deze activiteiten wel aangetoond dat de meeste klachten wel degelijk komen door te veel activiteiten te doen en niet per sé doordat ik minder Venlafaxine inneem. Ik neem immers al een paar weken dezelfde dosis in.

Maar de klachten zijn wel sneller aanwezig dan voorheen. Na twee uur een rotklusje of anderhalf uur internetten schiet ik meteen weer in de overprikkelde stand waarbij ik alleen nog maar kan huilen.

Dit bevestigt voor mij dat de burnoutklachten nu makkelijker naar voren komen doordat ik minder Venlafaxine inneem. Dat lijkt echt super vervelend maar het is in wezen óók heel erg goed nieuws: ik kan nu dus beter merken wat er te veel voor me is en daarop dus beter handelen. Zou dit dan daadwerkelijk de weg naar succes zijn? Ik krijg nieuwe hoop!

Volgende keer

Volgende keer nieuwe worstelingen met Venlafaxine.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.