#216: Ik geef het bijna op maar nog niet helemaal – venlafaxine afbouwen (deel 19/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1). Ook gebruikte ik hier nog niet de juiste methode voor het tellen van korrels (zie deel 6).

Ik heb geleerd dat als ik te veel acitiveiten doe, dat de lichamelijke klachten dan erger worden. Dit gebeurt normaal gesproken altijd bij burnout en is dus niets nieuws. Maar door de afnemende dosis Venlafaxine worden de problemen groter (zie ook blog 215).

Daarbij krijg ik het steeds maar niet voor elkaar om rustig aan te doen. Mijn hoofd gaat steeds beroerder aanvoelen; duizelingen, “dronken” gevoel, schokgolven, ik heb een gevoel dat ik wil huilen en schreeuwen maar dat lukt niet. Ik heb ook een kort lontje en word woedend van letterlijk alles. Dit laatste is in elk geval een bekend verschijnsel bij het afbouwen van antidepressiva dus daar moet ik maar even doorheen.

Als ik rustig aan doe word ik gek van mezelf. Ik kán niet stil zitten of kalm een kopje thee drinken. Ik MOET internetten, een film kijken, klussen aan mijn schuurtje of iets anders doen om mezelf bezig te houden. Waarom, waarom kan ik niet kalm zijn? Omdat kalm zijn zo ontzettend rot voelt in mijn hoofd. Veel mensen met een burnout hebben hier last van, dat het kalmeren niet werkt of helemaal niet lekker aanvoelt.

Gevolg is dat ik mezelf maar blijf overprikkelen en ik word er gestoord van. Ik wil zo graag lekker rustig zijn, geen rothoofd hebben en chillen. Maar het lukt niet. Het kan niet. Hoe kan ik rustig worden?

Averechts gevoel

Alle activiteiten, hoe klein ook, leiden tot nóg meer angsten, rothoofd, duizelingen, dronken zijn, willen huilen en schreeuwen. Doordat de Venlafaxine nu steeds minder invloed krijgt wordt de burnout minder onderdrukt. Dus eigenlijk MOET ik wel niksen, ik MOET mezelf ontprikkelen, Ik MOET extra slapen en rustig ademhalen. Maar het lukt me niet.

Ik zit al meer dan twee weken op dezelfde dosis Venlafaxine (32% van 37,5 mg). Ik sta nu voor de tweede keer op het punt om te stoppen met afbouwen en maar weer gewoon de normale dosis te nemen. Want hoewel ik heel graag wil afbouwen, het geeft een averechts gevoel dat het nu steeds slechter met me gaat in plaats van beter.

Ik had gedacht dat het stoppen met antidepressiva weliswaar zwaar zou zijn maar wel zou leiden tot een beter gevoel. Omdat ik uitbehandeld ben qua burnout (zie ook blog #213) was dit mijn laatste plan, mijn enige hoop nog om te herstellen. Maar het lijkt alleen maar erger te worden.

Oké, Martin, positief denken. Het is op zich wel logisch dat de burnoutverschijnselen erger worden als je de antidepressiva stopt of vermindert. Want deze middelen onderdrukken die verschijnselen. Dus het is te verwachten dat je je slechter gaat voelen.

Ik kom hierdoor wel in een nieuwe spiraal van onzekerheid terecht. Doe ik wel het juiste? Moet ik niet gewoon naar de huisarts gaan en mijn hele verhaal neerleggen? Moet ik niet gewoon hiermee stoppen en weer de normale dosis nemen? Neen. De dokter zal me naar een psycholoog of psychiater sturen. Zij zullen weer dezelfde cognitieve gedragstherapie en / of antidepressiva voorschrijven, al dan niet gecombineerd met yoga, mindfulness, buiten wandelen en fietsen. Heb ik allemaal al vele jaren gedaan. Been there, done that.

Stop, stop, even terug naar het positieve denken: ik zie ook wel in dat deze onzekerheid erbij hoort. Bij burnout is het nooit zeker of maatregelen die je neemt nou goed of slecht voor je zijn. De één kan gaan sporten, de ander moet dat juist niet doen. De één komt tot rust met yoga, de ander wordt daar juist zwaar gespannen van. De één kan gezellig kletsen met een bekende, de ander wil absoluut niemand meer spreken.

Blijven proberen

Het enige wat je kan doen is: iets proberen en dan kijken of het beter of slechter met je gaat. Het allerergste, het allerwanhopigste van burnout is dat als je EINDELIJK iets hebt gevonden waarvan je je lekkerder voelt, het een week later weer verdwenen kan zijn en totaal niet meer werkt. Dat weet ik inmiddels al jaren. Dus het is niets nieuws dat mijn ene klusje ellende opleverde en een ander klusje niet.

Of ik nou Venlafaxine aan het afbouwen ben of niet, deze achtbaan van wel-iets-kunnen-niet-iets-kunnen is onderdeel van mijn leven. Ja, de teleurstellingen elke keer zijn vreselijk, maar ze horen erbij.

Ik besluit om nog een paar weken rustig aan te doen en niets aan de dosis Venlafaxine te veranderen. En weer terug naar af. Ik stop met computeren, ik stop met films kijken. Ik stop met internetten. Ik stop met klusjes. Ik stop met afspreken met mensen. Ik ga weer wandelen, thee drinken en op de bank zitten. Ik moet dat écht even proberen vol te houden. Terug naar het begin van mijn burnout. Opnieuw beginnen. Even een stapje terug.

Dat ik gestoord word van niks doen moet ik dan maar even aanvaarden en er doorheen. Misschien helpt het. Dit is mijn plan voor nu. Als het niet lukt, dan ga ik serieus overwegen om weer de normale dosis Venlafaxine in te nemen en de afbouwpoging te staken.

Volgende keer

Volgende keer een klein stapje de goede kant op.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.