#224: Ik kabbel verder – venlafaxine afbouwen (deel 25/28)

Let op: mijn afbouwtraject voor Venlafaxine is geen medisch advies. Raadpleeg altijd een arts als je iets aan je gebruik van antidepressiva wil veranderen. (Om dit blog het beste te begrijpen begin je bij deel 1).

Na een dag of twee ben ik hersteld van de totale oververmoeiheid en instorting die mij ten deel viel omdat ik na een weekje klussen een avondje naar een kookworkshop ging (zie blog #223). Dat is mooi, mijn hersteltijd na overbelasting wordt steeds korter. Het is mooie weer is voorbij en het schilderen van de achterkant van mijn huis is klaar, dus ik heb weer “niks te doen”.

Steeds als ik niks te doen heb dan voel ik me opgelucht omdat ik niks meer hoef, maar ook leeg en nutteloos omdat ik bang ben dat ik de dagen niet doorkom en me dan rot voel. Het balanceren tussen “wel iets doen” en “niet iets doen” lukt me na vijf en een half jaar burnout nog steeds niet goed. Als ik wel iets doe liggen terugvallen op de loer. Als ik niets doe kan ik niet meer inzien wat het nut van het leven is: nog 30 jaar op de bank zitten en wachten tot het einde?

Werken

Ook voel ik me schuldig want door het kluswerk aan de achterkant van mijn huis sta ik nu rood in mijn eigen spaarpot. Ik heb mijn auto-potje opgemaakt waar 400 euro in zat. Mijn huis is weer prachtig hersteld en geverfd en dat is mooi en maakt het huis meer waard, maar ik ben wel bang om iets met de auto te krijgen waar ik dan geen geld voor heb. Ik had dus in plaats van klussen en een kookworkshop misschien beter niets kunnen doen.

Twijfels twijfels. Op zich kan ik wel rondkomen maar als ik iets extra’s doe dan gaat mijn spaarpotje eraan. Het leven van 1000 euro netto per maand is niet makkelijk. Ik voel me niet arm maar ik moet wel echt elke euro in de gaten houden anders kom ik niet uit. Wat zou het toch fijn zijn als ik weer een beetje zou kunnen werken. Al krijg ik maar 1200 euro per maand netto dan zou ik al veel makkelijker kunnen leven.

Maar de instorting na het klussen en de kookworkshop heeft mij laten zien dat belasting nog steeds wordt gevolgd door terugvallen. Een weekje aan de slag gaan is niet mogelijk. Na ongeveer zeven halve dagen actief zijn ben ik weer terug bij af en kan ik alleen nog maar huilen en trillen. Ik herstel weliswaar na een paar dagen, maar dit is geen basis waarop ik bijvoorbeeld eens kan beginnen met vrijwilligerswerk of wat dan ook. Mijn lichaam is nog steeds niet te vertrouwen.

Maar ter vergelijking: drie jaar geleden kreeg ik dergelijke instortingen al na EEN UUR actief zijn en duurde het herstel TWEE WEKEN. Het gaat dus eigenlijk verrekte goed met me.

Als er ergens meerdere mensen aanwezig zijn (zoals bij de kookworkshop) dan raak ik meteen overprikkeld en gaat mijn hoofd raar doen en duizelen. Dus collega’s? Een kantoor? Kletsen en overleggen? Ik kan er nog niet aan denken.

Vanwege het slechte weer ga ik maar weer eens achter de computer zitten. Ik begin te werken aan een nieuwe app. Gewoon voor de lol en het regent dagen achter elkaar dus iets anders zit er niet in. Opnieuw merk ik dat apps maken en creatief bezig zijn heel erg leuk is. Het is mijn ding. Ik hou er van. Ik ben er blij mee. Mijn hoofd voelt niet fijn maar in elk geval kan ik mezelf nuttig voelen, bezig zijn en enthousiast zijn.

Verlagingen

Zo gaan de dagen voorbij. Ik ga ondertussen met wekelijkse stappen van 25 naar 23 naar 21 korrels Venlafaxine. De stapjes van 2 korrels verlaging per keer geven wel wat problemen, maar deze zijn mild vergeleken met wat ik tot nu toe allemaal heb moeten doorstaan.

Mijn hoofd gonst en bonst niet meer, ik ben niet meer in de hel. Ik krijg af en toe een elektrisch flitsje in mijn hersenen, maar dat is één keer per dag of zo. Ik heb wel vaak een gevoel dat ik moet huilen, maar ik huil niet. Ook heb ik een constant gevoel dat alles mij te veel is en dat ik urenlang in het gras moet gaan liggen en naar de wolken staren, maar dat zelfs de wolken en de grassprietjes te lawaaiig voor me zijn.

In de ochtenden bij het wakker worden heb ik nog steeds rare dromen maar deze zijn niet meer zo heftig als voorheen. Zodra ik wakker ben, ben ik meteen vergeten waar de droom over ging. Af en toe ben ik nerveus, vooral als ik niks te doen heb. Ik ga dan Netflix kijken maar ik let niet op en volg niet waar het over gaat. Ik zet het dan maar weer uit en ga op mijn iPad kijken. Dat is dan te veel prikkels dus zet ik een kalmerend muziekje aan en ga voor me uit staren. Maar dan voel ik me nóg nerveuzer.

Het is al met al een heel geklooi en ik voel me niet echt gezond of goed, maar ik realiseer me maar al te goed dat ik nog steeds de Venlafaxine aan het afbouwen ben en wat dat betreft nu dus slechts milde verschijnselen heb.

Zou dit het einde zijn? Nog 21 korrels te gaan. Dat is bijna niks. Zou ik vanaf nu vrijwel geen ernstige ontrekkingsverschijnselen meer krijgen? Met twee korrels per week ben ik over 10 weken van de Venlafaxine af. Maar eigenlijk wil ik van 10 tot 0 nog maar met 1 korrel per keer afbouwen. Dus, nog een half jaar te gaan ongeveer?

En dan daarna hopelijk verder herstellen. Gezond zijn, zonder medicatie. Mijn lichaam en behoeften goed aan kunnen voelen, mijn energie hopelijk terugkrijgen. Nou ja, ik heb geen haast, ik kabbel verder.

Volgende keer

Volgende keer: de belangrijkste oorzaak van burnout die niemand noemt.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.