#229: Mijn hoofd wordt maar niet normaal

Ik ben nu bijna een maand vrij van antidepressiva. Ik heb geen verdere afbouw- of onttrekkingsverschijnselen gekregen en ik heb niet het idee dat ik terug moet of andere medicijnen nodig heb. Mijn stemming is hetzelfde als altijd, ik ben niet meer of minder vrolijk en ook niet meer of minder somber of wat dan ook.

Wel denk ik dat mijn burnoutverschijnselen nu iets makkelijker naar voren komen. Ik ben sneller uitgeput, duizelig, overprikkeld en emotioneel. In wezen gaat het dus iets “slechter” met me want ik lijk minder te kunnen hebben, maar ik bekijk het positief: de antidepressiva blokkeerden deze dingen, en dat kan niet gezond zijn.

Normaal worden

Langzaam gaat mijn lichaam zich weer natuurlijk en normaal voelen. Het voelt niet lekker, maar rationeel gezien is het wel beter voor me. Zoals ik vaker schreef is mijn lichaam vanaf mijn hals naar beneden toe weer helemaal normaal. Armen, benen, buik, organen, spieren, gewrichten: alles voelt lekker kalm en is vrij van spanning, pijn of stress.

Alleen mijn hoofd blijft een ramp. Ik kan nergens tegen, ben 24 uur per dag duizelig, moet vaak huilen, you name it, het bekende burnout liedje. Dit heb ik al vaker geschreven. Ik probeer al een paar jaar de hoop vast te houden dat dit nog beter zal worden. Dat ik ooit nog op vakantie kan gaan, dat ik ooit nog kan gaan daten.

Misschien zelfs part-time werken? Maar als ik een paar dagen achter elkaar wat veel dingen doe dan komt er een terugval en kan ik niks meer behalve huilen. Elke keer weer komen ze terug, deze mini-burnoutjes.

Ik noem het geen terugvallen meer maar mini-burnoutjes. Bij terugvallen denk ik aan achteruitgangen die langzaam minder erg worden. Maar ik krijg in wezen elke keer opnieuw de hele burnout voor mijn kiezen: ik stort in, kan niks meer, moet helemaal tot stilstand komen, en dan herstel ik weer. Het is bij mij in elk geval géén opgaande lijn met golfjes; je weet wel, dat plaatje dat aangeeft hoe een burnout zich zou moeten herstellen.

Nee, dat is het bij mij niet. Het is bij mij een lijn die elke keer weer HELEMAAL NAAR NUL valt en daarna weer wat omhoog gaat. Het enige dat zich verbetert is dat het herstellen steeds sneller gaat. In het begin van de burnout duurde een terugval enkele weken. Nu ben ik binnen enkele dagen weer op het vorige niveau.

Dat zijn dan dagen waarin ik helemaal niks doe. Zoveel mogelijk op de bank zitten of in de tuin, zonder prikkelingen, zonder muziek, zonder telefoon, zonder mensen. Niets doen, behalve voor eten zorgen. Geen TV, geen films, geen computer. En dan even wandelen, en daarna weer langdurig met de ogen half dicht zitten of liggen.

Herstellen

Niets doen, niets doen, niets doen. Klinkt allemaal prima natuurlijk, want ik herstel daarmee van de mini-burnoutjes en het systeem werkt dus. Maar na bijna zes jaar wil je toch wel eens iets anders.

Bovendien herstel ik niet ver genoeg. Met “herstellen” bedoel ik dat ik weer terug ben op het niveau van vóór de terugval. Maar ik ben dus nooit écht beter. Nooit echt vrij van klachten.

Mijn hoofd blijft maar dag en nacht rot aanvoelen. Bonzend, kloppend, duizelend, razend en tierend. Mijn hersenen doen het niet goed, want ik kan slecht nadenken, me slecht concentreren en mijn geheugen is een zeef. Het voelt als een strakke band om je hoofd heen of alsof er iemand met een touw aan trekt.

Dat zou op zich allemaal niet zo erg zijn als er ook perioden zouden zijn waarin die problemen even weg zijn. Maar ze gaan niet weg. Mijn hoofd kan niet normaal doen. Mijn hoofd is een ramp. Mijn hoofd kan nergens tegen en dát is precies de reden waarom ik na bijna zes jaar nog steeds niet kan werken.

Elke belasting zorgt ervoor dat mijn kop steeds raarder gaat doen, en dan daarna komen de mini-burnoutjes. Ook al is het boodschappen doen of koken. Of even stofzuigen. Ik kan dat soort dingen wel prima, maar doe ik het meerdere keren, dan komt die crash weer onherroepelijk.

Werken

Soms lijkt er enige belastbaarheid te zijn, zoals ik bijvoorbeeld schreef in blog #213. Maar die valt ook weer altijd weg na een tijdje van belasting. Ik zie dus niet in hoe ik ooit bijvoorbeeld met een paar uurtjes per week vrijwilligerswerk o.i.d. kan gaan opbouwen naar iets. Naar werken, naar terugkeren.

En dat is zo frustrerend. Ik kan je vertellen dat je de eerste twee tot drie jaar van je burnout nog wel kan blijven hopen en geloven dat het allemaal heus wel goed zal komen. Dat je weer normaal zal worden. Dat het leven wel anders zal zijn maar dat je écht, écht beter zal worden.

Maar ik zit nu in het stadium dat ik echt niet meer kan inzien dat het ooit nog beter wordt.

Ik hoef ook niet per sé meer te werken. Ik heb inmiddels ingezien dat werken eigenlijk maar betaalde uitbuiting is waarbij iemand anders rijk wordt van jouw arbeid waarbij je je lichaam opoffert. Prima, leuk voor andere mensen maar niet meer voor mij. Ik kan wel rondkomen met mijn WIA-VVU uitkering op bijstandsniveau.

Maar slechts 200 euro per maand extra zou écht zo veel handiger zijn. Ik heb nu 1000 euro netto, maar al kon ik maar zelf 1200 per maand verdienen, dat zou toch zo mooi zijn. Dan kon ik gewoon op vakantie en meer sparen en hoefde ik niet elke cent om te keren alvorens het uit te geven. En nu komt de energiecrisis er bovenop en de inflatie.

Maar ja, wat moet je met geld als je hoofd het niet doet? De enige houvast die ik heb is dat ik nog maar pas een maandje ben gestopt met antidepressiva en dat mijn lichaam daaraan nog moet wennen. En aangezien ik 15 jaar lang antidepressiva heb gebruikt zal dat nog wel een paar maandjes gaan kosten.

Dat is mijn hoop, dát is mijn houvast. Iets anders kan ik niet meer bedenken.

Volgende keer

Volgende keer: heb ik een chronische burnout?

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.