#233: Vet lang autorijden en verbouwen in huis

Ik ben nu ruim 3 maanden gestopt met de antidepressiva. Ik mis ze niet tot dusver. Het is volop zomer 2022 en de mussen zouden nu dood van het dak vallen als deze niet vrijwel uitgestorven zouden zijn.

Mijn grootste zorg is nu mijn energierekening. We zitten midden in de energiecrisis en ik heb nu nog 10 maanden een redelijk betaalbaar contract. Daarna ben ik de pineut en kan ik mijn energierekening niet meer betalen. Absoluut niet meer. Ik kan niet eens meer wat geld uit potjes heen en weer schuiven. Hiervan word ik minder blij en voor het eerst sinds twee jaar heb ik nu een probleem in mijn leven dat niet direct een gevolg is van mijn burnout.

Besparen

Ik besluit dan ook om een paar besparende maatregelen te nemen van de €1300 energietoeslag die ik heb gekregen van de overheid omdat ik een laag inkomen heb. Ventilatoren op de radiatoren, radiatorfolie aanbrengen en een waterbesparende douchekop (wat ze beter een gasbesparende douchekop kunnen noemen). Ik plaats ook een boiler in de keuken (want het warme water deed er 2 minuten over om van de ketel naar de keuken te reizen).

Dan vind ik op Marktplaats twee kamer-en-suite deuren. Ik ga mijn open woonkamer dichtmaken door twee schuifdeuren te plaatsen, zodat al mijn warmte niet de hele dag via het trapgat naar de bovenverdieping verdwijnt. Het is een hele klus om schuifdeuren te maken in de woonkamer.

Terwijl ik daar een aantal dagen mee bezig ben merk ik dat ik wat meer belastbaar ben. Telkens als ik het gevoel heb “hier zou ik normaal gesproken van instorten” dan gebeurt er niet zo veel. Ja mijn hoofd voelt rottig en ik ben moe, maar er komen geen terugvallen.

Tijdens het project van de schuifdeuren denk ik na over zonnepanelen. Die wil ik gaan plaatsen, maar mijn geld is uiteraard alweer helemaal op. Maar ik MOET besparen op energie, dit MOET gebeuren. Dus ik bekijk verschillende manieren om aan geld te komen.

Lening

Er zijn heel veel soorten leningen, ook speciaal voor zonnepanelen en milieumaatregelen. Maar ik kan ze allemaal niet krijgen. Ik heb namelijk geen inkomen. Mijn uitkering (WIA-VVU) telt niet als inkomen omdat het namelijk mogelijk is dat ik nog beter word en dan vervalt de uitkering.

Mijn inkomen als ZZP’er (advertentie-inkomsten van een paar apps en websites) telt óók niet als inkomen; de belastingdienst ziet mij niet als ondernemer (want ik heb geen klanten en geen activiteiten) en het UWV telt alleen SV-loon mee. Het is maar een klein beetje per maand maar telt dus niet mee en helpt me niet om een lening te krijgen.

Dan besluit ik maar om mijn verzameling oude computerspellen te verkopen. Ik heb een verzameling Nintendo Game & Watch spellen, die een paar duizend euro waard is. Deze heb ik altijd bewaard voor échte noodgevallen, bijvoorbeeld voor als mijn dak zou instorten. Maar nu is het tijd om deze troef in te zetten. Het is mijn laatste redmiddel.

Zeeland

Ik zet de collectie op Marktplaats en heb binnen een paar uur een bieding van een verzamelaar. Hij vindt het alleen wel een probleem om langs te komen omdat ik in noord-Friesland woon en hij in zuid-Zeeland. Verder weg kan het haast niet in Nederland. Omdat ik niet verwacht dat er iemand anders zal bieden, bied ik aan om de verzameling naar hem toe te brengen voor €100 bezorgkosten.

En dus rijd ik de volgende dag van Marrum naar Sas van Gent. Ver rijden en ik moet zelfs een stukje door België. Het is drie uur rijden, maar ik moet de auto een paar keer opladen dus kom op vier uur enkele reis uit. Dan nog een uur lang met die man die hele verzameling testen en bekijken. Daarna een Geldmaat zoeken in Terneuzen om €4250 in briefjes van €50 te storten.

Ik word af en toe super duizelig maar het valt verder mee. Dan nog lunchen en weer terugrijden en onderweg weer een paar keer de auto opladen. En avondeten “on the road”. Ik reed weg om 05:45, en ben terug om 21:00. Ik heb in totaal 750 kilometer gereden.

Het valt mij opnieuw op dat ik beter belastbaar ben. Ja, ik ben totaal kapot en super moe van deze hele reis, maar er volgt geen terugval. De volgende dag ben ik uitgeput en huilerig en ik voel overduidelijk dat dit wel een behoorlijk zware dag is geweest. Maar ik stort niet in en ik krijg geen extra lichamelijke klachten.

Op de tweede dag na deze reis ben ik weer terug naar “normaal”: een zwaar hoofd en moe, maar verder niet. Het lijkt er dus op dat ik de goede kant op ga. Het lijkt er op dat mijn belastbaarheid écht toeneemt, en dat is mooi.

Klussen

Dus… ik begin met het klussen aan de kamer-en-suite deuren. Er moeten twee muurtjes worden doorbroken. Rails plaatsen, deuren plaatsen, muurtjes weer dicht maken. Behang, schilderen. Het gaat best goed. Maar na een paar dagen merk ik opeens dat ik geen zin meer heb om te klussen. Het voelt echt als tegenzin.

Mijn lichaam wil het niet meer. Dit is goed nieuws. Zoiets als dit heb ik mijn hele leven nog nooit gevoeld. Dat je lichaam aangeeft dat het niet meer kan. Ik moet hier naar luisteren.

Dus in plaats van klussen ga ik maar even autorijden en wandelen op een lekkere plek aan de Waddenzee. Mijn hoofd wordt super zwaar, ik word duizelig. Ik moet flink huilen. Terug in huis drink ik thee en huil ik op de bank. Ik ben zwaar doodop, zo moe. Nee, het gaat niet meer.

Nog maar een stukje autorijden en genieten van het zonnetje. Weer huilen en nog eens huilen. Om 18:00 ga ik totaal uitgeput naar bed. Het is niet echt een terugval zoals normaal, maar “slechts” een totale uitputting. En het besef dat ik nog lang niet zo veel kan als dat ik denk dat ik kan.

Volgende keer

Volgende keer denk ik dat ik neurofatigue heb.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.