#236: Zes jaar burnout: mijn burnout is bijna voorbij

Het is september 2022, mijn burnout begon zo ongeveer zes jaar geleden. Wat een tijd, wat een lange periode. Ik heb nu al zes jaar niet kunnen werken. (Let wel: de eerste twee jaar herstelde ik totaal niet en werd het alleen maar erger, dus eigenlijk ben ik nu pas vier jaar bezig.)

Als ik een burnout test invul dan komt er als resultaat uit dat ik in de gevarenzone zit om een burnout te krijgen. Er komt uit dat mijn emoties nog overheersen, ik te weinig energie heb, en dat ik heel veel rust moet nemen. Volgens de gemiddelde test heb ik dus géén burnout meer, maar ik zit wel in de buurt.

De 4DKL test geeft bij mij:
• distress: matig verhoogd (17)
• depressie: matig verhoogd (3)
• angst: matig verhoogd (8)
• somatisatie: laag (7)

Allemaal dus niet ernstig. Dat is mooi, en dat klopt ook wel. Mijn hele lichaam van nek tot beneden is helemaal weer normaal. Dit heb ik al enkele malen genoteerd; het is 100% genezen. Alleen mijn hoofd doet het nog niet. Ik kan me slecht concentreren, kan slecht tegen prikkels, ben emotioneel en heel moe, ben altijd duizelig en heb allerlei angstverschijnselen in mijn hoofd.

Hoe kan dat toch, na zes jaar?

Volgens een onderzoek uit 2016 houdt ongeveer een kwart van de burnout patiënten chronische klachten over nadat de burnout voorbij is. Het gaat dan vooral om cognitieve klachten en vermoeidheid.

Ik ben nu een maand of zes gestopt met antidepressiva die ik 15 jaar lang heb gebruikt. Ik kan mij zo voorstellen dat ik hierdoor extra angstverschijnselen heb. Ik hoop dat deze nog weg gaan na verloop van tijd.

Als ik teruglees in mijn dagboekje dan zie ik dat ik twee jaar geleden voor het laatst echt zeer ernstige burnoutverschijnselen had: totale uitputting, extreme wanhoop, dagelijks zeer veel huilen en schreeuwen van ellende, en soms zelfs een suïcidale gedachte.

De afgelopen twee jaar is alles in een veel rustiger vaarwater gekomen, alhoewel ik me nog steeds af en toe rampzalig voel en bang ben dat het nooit meer over gaat. Tijdens het afbouwen van de antidepressiva ben ik drie keer in de hel geweest, maar dat was verklaarbaar en kwam dus niet door de burnout.

Qua belastbaarheid ben ik omhoog gegaan het afgelopen jaar. Ik heb enorme klussen aan het huis gedaan, ben actief geweest op YouTube en heb een paar apps en games gemaakt. Wel is het nog steeds zo dat ik eigenlijk niet goed tegen zulke belasting kan. Na vier of vijf halve dagen werken lig ik er weer af en kan ik weer een paar dagen lang alleen maar huilen.

Met “werken” bedoel ik actief ergens mee bezig zijn, zoals klussen of op de computer werken. Het maakt dus niet uit of het lichamelijk werk is of hersenwerk: de problemen zijn hetzelfde. Ik ga dus gemakkelijk steeds over mijn grenzen heen. Ja, het is beter dan een jaar geleden maar er lijkt geen verder stijgende lijn te zijn.

Actief zijn

Ik kan best wat aan, zoals incidenteel een flink eind autorijden, maar op vakantie gaan zie ik nog niet zitten. Ik zal op mijn bestemming zo overprikkeld en moe zijn dat ik absoluut niet zal kunnen genieten.

Hetzelfde geldt voor een baan zoeken. Ik kan het me niet voorstellen. Als ik bijvoorbeeld een buurman een paar dagen achter elkaar een uurtje help met een klusje, dan wordt het te veel voor me en wil ik afbellen en zeggen dat het niet gaat. De verantwoordelijkheid trekt te veel aan mijn kop. Ik wil met rust gelaten worden. Ga ik dan toch nog, dan volgt na een dag of vier of vijf een terugval en kan ik niks meer.

Zo werkt het ook met sociale afspraken. Het is erg leuk en gezellig maar ik ben totaal kapot na twee of drie uurtjes. De dagen erna ben ik compleet van slag. Ik zie niet in hoe ik ooit kan gaan daten of bijvoorbeeld afspreken met nieuwe mensen, vrienden of buren. Of bijvoorbeeld evenementen in het dorp bezoeken.

Dus, is mijn burnout voorbij? Bijna.

Het einde?

Ja, ik voldoe niet meer aan de eisen van een gemiddelde burnout test. Ik heb dus geen burnout meer. Maar nee, ik kamp wel met zo goed als chronische restverschijnselen en kan nog steeds niet werken. Ik ben nog “gewoon” overspannen.

Wat betekent dit voor de toekomst? Zal er nog verbetering komen? Zal ik ooit nog volledig genezen? Moet ik verder gaan met bloggen als ik elke keer hetzelfde vertel: “mijn lichaam is genezen maar mijn hoofd niet”?

Nou ja, ik zal nog niet stoppen met bloggen. Maar ik zal misschien wel wat minder vaak gaan bloggen. Alleen als er nog verbeteringen, veranderingen of verslechteringen zijn. Of grote mijlpalen, zoals wanneer ik weer ga daten, op vakantie of ga werken. Of als mijn hoofd weer eens normaal gaat worden. Ik denk niet dat die dingen snel gaan gebeuren, áls ze nog gaan gebeuren. Maar ik zal er in elk geval over bloggen als het gebeurt.

Ik ben in elk geval erg blij dat ik niet écht meer een burnout heb. Er is in de afgelopen jaren veel heftigs gebeurd, maar er is dus ook veel herstel geweest!

Volgende keer

Volgende keer: oorsuizingen en angsten.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.