#239: Verschrikkelijke angstaanvallen

Een paar dagen geleden had ik besloten om alles wat rustiger aan te gaan doen. Weer het oude dagschema te hanteren, want ik voelde dat alles mij een beetje te veel werd. Stoppen met allerlei activiteiten, meer rust, minder prikkels.

Ik doe twee dagen rustig aan en merk duidelijk dat ik van activiteiten in de ochtend “aan” ga staan en dan nauwelijks nog “uit” ga. Dit schreef ik al eerder in blog #214. Ik vermoed dat mijn stressrespons dan gaat staan te pompen en ook al zit ik daarna met een theetje op de bank, het gaat niet meer weg.

Overspanning

Ik moet dan uren wachten en even rustig gaan autorijden en hopelijk ga ik dan heel hard huilen. Na het huilen gaat het meteen een stuk beter en kan ik wat rustiger worden. Dit zijn duidelijk symptomen van overspanning.

Al eerder gaf ik aan dat mijn burnout wel redelijk voorbij is, maar dat ik nog steeds restklachten heb en nog steeds ENORM snel weer in de overspannen stand schiet. Als ik mezelf een beetje belast komen de symptomen meteen weer terug: duizelingen, huilen, een gevoel hebben dat alles veel te veel is, willen ontsnappen.

Ik begrijp niet zo goed waarom ik zo enorm gespannen ben na een kleine inspanning. Ik kan er ook steeds minder aan doen. Ademhalen, proberen te dutten, op de bank zitten, wandelen; het helpt allemaal niet meer zo.

Maar gelukkig zijn er enkele momenten op deze eerste twee “rustig aan” dagen dat ik tot rust kom. Ik voel dan kalmte over mijn hele lichaam en mijn hoofd voelt dan moe in plaats van gespannen. Dat is vooruitgang.

Ik ga op de tweede dag dan ook redelijk tevreden naar bed en val rond 21:00 in slaap. Maar om twaalf uur word ik wakker met een ENORM bonzend rothoofd en enge dromen. En vanaf dat moment kan ik NIET MEER SLAPEN.

Angst

Mijn hoofd bonst en gonst van de angstverschijnselen. Brainzaps. Het lijkt wel of er elektrische flitsen door mijn hersenen gaan. Soms voelt het alsof mijn hersenen heen- en weer schudden. Ik krijg hartkloppingen die zo heftig zijn dat ik het gevoel heb dat ik een hartaanval heb.

Af en toe hoor ik een knal in mijn hoofd. Een beetje zoals een slaapstuip maar zo eng, zo eng, ik ben heel erg bang dat ik een hersenbloeding krijg. Wat voelt dat eng.

Urenlang lig ik wakker met dit verschrikkelijke vuurwerk. Mijn kop wil niet meer normaal doen. Dit is mijn straf. Dit is mijn straf omdat ik de laatste tijd mezelf te veel heb belast (voordat ik met mijn rustplan begon).

Ik neem een paracetamol (ik weet ook niet waarom) en 2 mg Diazepam. Een uur later ben ik nog steeds in de hel. Ik zet de VGZ Mindfulness app aan. Ik luister niet echt naar de oefening maar het leidt wel een beetje af, zo’n stem op de achtergrond.

Ik ga een half uur lang diep inademen door de neus en uitademen door de mond. Pufffffff pufffffff puffffff. Ik word een heel klein pietsje rustiger. De hele nacht door slaap ik maar half. Ik heb super enge dromen en mijn kop komt niet meer tot stilstand.

Wat nu gedaan?

Ja, ik heb de laatste tijd mezelf te veel belast, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Zoveel angstverschijnselen, het is niet normaal. Dit is nieuw, dit is iets heel anders dan de terugvallen die ik normaal beschrijf. En ik was juist begonnen met een nieuw, rustig dagschema. Hoe kan dit nou?

Ik wil naar de dokter gaan. Dit is niet meer aanvaardbaar. Er moet iets gebeuren. Ik wil uit deze hel. Een paar angstjes hier en daar dat ben ik wel gewend, maar dit gaat verder dan ooit tevoren.

Maar ik ben bang dat de dokter gaat zeggen: “je bent toch 5 maanden geleden gestopt met antidepressiva? Nou dan moet je nu weer beginnen. Want je had nooit mogen stoppen zonder overleg.” En ik ben ook bang dat ie gaat zeggen: “je kan naar een psycholoog en naar yoga. En mindfulness gaan doen”. Been there, done that, Ik wil zo graag een échte oplossing. Een oplossing die me uit deze hel haalt.

Ik word weer wanhopig. Wat moet ik nou toch doen? Hoe kom ik hier vanaf?

Temidden van alle ellende merk ik gelukkig wel duidelijk dat mijn armen, benen, romp en ingewanden allemaal prima rustig en slap zijn. Ik ben dus niet écht super overspannen; alleen mijn hoofd is dat.

Zou het komen doordat ik mezelf toch te veel prikkel? Te veel op de iPad, te veel Netflix? Te veel kletsen met mensen, te veel even op mijn telefoon kijken? Moet ik weer terug naar het leven van een zombie waarbij niks kan en niks mag? Oh ja shit, ik was een dagschema aan het doen waarbij de prikkels per dag niet langer mogen duren dan mijn concentratietijd.

Shit shit shit, Martin, hou je nou toch eens aan je eigen rustplan.

Volgende keer

Volgende keer: boekrecensie “Je vermoeidheid te lijf” van Annemarieke Fleming.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.