#247: De slechtste nacht sinds twee en een half jaar

Op een ochtend begin november 2022 sta ik zeer vrolijk op uit bed. Ik heb een uitstekende nacht gehad en ben heerlijk kalm. Ik heb wel 10 uur geslapen, misschien wel meer (zie blog #246). Ik ben écht zo blij en tevreden dat ik gisteravond zo lekker in slaap ben gevallen, en nadat ik in de nacht wakker werd kreeg ik niet eens de bekende recente angstaanvallen. Echt super goed!

Het was een goede, fijne nacht, en die heb ik al een hele tijd niet gehad. Ik ga uit bed, gooi wat dingen in de wasmand en concludeer dat ik meteen maar even een wasje in de machine zal doen. Ik druk op start… en de wasmachine doet niets.

Wasmachine

Hij geeft alleen een dubbel pliepje maar begint niet met het programma. Geen probleem; dit heeft hij al eens eerder gedaan, een half jaar geleden ongeveer. De stekker er uit trekken, even wachten, en dan doet hij het weer.

Ik probeer dat een paar keer, maar hij gaat het niet meer doen. Dan opeens word ik woedend. Ik begin te schreeuwen en te huilen. “Klote ding! Hij moet het doen! Hij moet het doen. Dit mag niet gebeuren nu! Ik heb geen geld. Ik kan geen nieuwe wasmachine betalen!”

Ik tril van binnen. “Rustig maar, rustig maar. Eerst even kalm opstaan, douchen en ontbijten,” denk ik bij mezelf. Ik douche en ontbijt, maar ik word niet meer kalm. Ik ben aan het huilen. Ik heb onlangs zonnepanelen geïnstalleerd, waarvoor ik al geld moest lenen, en daarna ontdekte ik een lek in de auto waardoor er water naar binnen kwam. De rekening van de auto was bijna 800 euro. Dat schraapte ik bij elkaar uit mijn laatste spaarpotjes. Kleedgeld, vakantiegeld, noodpotje, alles was nu bijna leeg.

Ik KAN GEEN wasmachine betalen. Ik ga wanhopig op mijn stoel zitten huilen. Wat een boosheid, wat een frustratie. Ik ben wel duidelijk overspannen, want normaal gesproken zou ik niet huilen en niet zo woedend worden bij zoiets. Pfoeh!

Ik ben technisch, dus ik klooi nog een uur lang met de wasmachine. Je kan hem resetten, herkalibreren en wat dies meer zij, maar hij blijft het niet doen. Godver. Kutding.

Ondertussen ben ik wat gekalmeerd. Oké, oké, ik kan vast wel geld lenen van iemand, maar je kan tegenwoordig ook een lease wasmachine nemen. Voor 25 euro per maand heb je dan een nieuwe. Maar ja, dat is uiteindelijk wel duurder natuurlijk. Ik ben nu wel wat meer gerustgesteld. Ik kan heus wel een nieuwe wasmachine regelen.

Hoe oud is mijn wasmachine eigenlijk? Ik kijk online in mijn account bij CoolBlue en zie dat hij zes en een half jaar oud is. Oh ja, da’s waar ook. Ik kocht mijn wasmachine vlak voor mijn burnout. Mijn burnout duurt nu langer dan een wasmachine meegaat.

Geld sprokkelen

Ik kijk in mijn behoorlijk lege administratie. Ik heb nog 320 euro in een energiepotje zitten. Dit heb ik er in zitten omdat ik mijn maandbedrag voor energie heb verlaagd, en het verschil hou ik apart in een potje. Vanwege de zonnepanelen kon ik mijn maandbedrag verlagen, maar superverstandige Martin bewaart dat geld natuurlijk want energie is schijtduur.

Dan is er nog 50 euro in de “are you kidding yourself?” vakantiepot (alsof ik ooit nog op vakantie kan), 45 in de kledingpot (nog genoeg sokken), 80 in de algemene calamiteitenpot (die lang leeg was geweest en nu opnieuw leeg gaat) en 45 in de algemene spaarpot (die eigenlijk altijd leeg is). Als ik ongeveer 250 euro rood ga staan in mijn algemene spaarpot dan heb ik 750 euro bij elkaar, genoeg voor een was-droogcombinatie, ongeveer dezelfde als ik nu heb.

Nadat ik nog met veel moeite uitgezocht heb of het euvel misschien te repareren is (helaas neen) bestel ik de nieuwe machine. Gerustgesteld ga ik verder met mijn dag. Wel een beetje eng, want er mag nu NIETS onverwachts meer gebeuren. Mijn geld is HELEMAAL op, inclusief mijn superverstandige energiepotje, en ik sta rood op mijn algemene spaarpot.

Onrust

De rest van de dag blijf ik onrustig. Ik doe mijn vaste wandelingetjes en kopjes thee, maar ik tril een beetje en ik merk dat ik niet echt kalm ben. Na het wandelen valt er wel een soort lekkere moeheid over me heen. Die wil ik erin houden want moeheid en gapen zijn goed, dat betekent namelijk dat ik kalm ben.

Maar deze moeheid verdwijnt na drie minuten alweer. Het lijkt wel of de adrenaline weer “aan” gaat staan en niet meer uit gaat. Wat ik ook probeer, ik blijf onrustig. Dutjes, meditaties, ontspanningsoefeningen, niets helpt. Kutwasmachine.

Na het eten kijk ik even TV en dan ga ik om acht uur naar bed want ik ben best moe. Ik voel meteen dat ik absoluut niet kan slapen. Mijn kop is nerveus, mijn hartslag bonkt in mijn hersenen. Het is maar een klein beetje, maar precies genoeg om niet in slaap te kunnen vallen.

Om elf uur neem ik 2 mg Diazepam want ik raak steeds gefrustreerder dat ik nog steeds niet kan slapen. Godver, komt dit nou allemaal door die wasmachine? Ik had zo’n heerlijk, heerlijk begin van de dag!? En toen ging ik “aan” en ik kan niet meer “uit”. Urenlang probeer ik van alles. Even uit bed, mediteren, ademhalingsoefening, warme melk, kopje thee, maar zonder succes.

Af en toe word ik woedend en begin ik te schreeuwen dat ik dit niet meer wil. Ik wil beter zijn. Ik wil gewoon slapen! Niets helpt, geen enkel trucje. Ik voel dat mijn lichaam wat slapper wordt van de Diazepam, maar mijn kop blijft doorbonken en ik val niet in slaap. Dit doet me denken aan het begin van mijn burnout toen ik maandenlang niet kon slapen. Wat een ramp. Zou mijn burnout opnieuw beginnen? Zo voelt het wel.

Slechtste nacht

Nadat ik zes uur lang heb liggen klooien, herinner ik me dit gevoel opeens. Dit is PRECIES hoe ik me voelde in mijn hotelkamer in Zwitserland, nu twee en een half jaar geleden. Ik was toen verschrikkelijk overprikkeld door een treinreis van 12 uur lang en kon daardoor dagenlang niet slapen en alleen maar huilen.

Dit is mijn slechtste nacht sinds twee en een half jaar. Komt dat nou alleen door die wasmachine? Echt waar? Maar ik had het wasmachineprobleem toch eigenlijk best goed opgelost? Gaat mijn lichaam dan zo keihard in de stress staan dat ik niet meer kan slapen?

Of zou het door iets anders komen? Ik weet het ondertussen niet meer. Het is mega frustrerend. Als het wel aan de wasmachine lag dan heb ik tenminste een verklaring. Maar hoe kan ik meer dan 12 uur later nog steeds gespannen zijn door een probleem dat al lang is opgelost?

Als het niet aan de wasmachine ligt, waar ligt het dan aan? Is mijn lichaam gewoon willekeurig gestresst? Dat zou een ramp zijn, als blijkt dat de hoeveelheid stress niets te maken heeft met de activiteiten en gebeurtenissen van de dag. Er is dan namelijk totaal geen grip op en geen chocola van te maken.

Binnenkort maar weer naar de huisarts om te bespreken wat nu verder te doen.

Volgende keer

Volgende keer wordt alles mij opeens heel duidelijk.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.