#248: Niets doen helpt écht / ik ben een eikel

Mijn burnout lijkt een beetje opnieuw te beginnen. Ik moet even voor mezelf op een rijtje zetten hoe dit nou toch kan. Het is namelijk heel verklaarbaar maar toch elke keer, elke keer weer word ik zo boos en wanhopig en vraag ik me af waarom het zo slecht met me gaat.

Dus daar gaat ie: Martin, jij grote eikel, je hebt nog steeds niet door hoe zwaar je jezelf belast en hoe ongelooflijk weinig rust je neemt. Je bent in een enorme terugval terechtgekomen die zo klote is dat het lijkt of je weer helemaal opnieuw kan beginnen. En dat komt door de volgende zaken:

1) mijn lichaam komt niet snel tot rust. Na elke activiteit moet ik véél langer rusten dan ik denk.
2) wanneer ik geactiveerd ben houd ik dit in stand door mezelf te prikkelen met internet, TV of snoepen.
3) ik word dus NOOIT ECHT KALM.
4) deze onrust / nervositeit / het “aan staan” zorgt ervoor dat ik geen moeheid voel en het lijkt daardoor alsof alles wel meevalt. Maar zo rust ik niet uit en slaap ik slecht.

Kalmeren

Het is dus een lichamelijk probleem: ik kom niet op een normale manier tot rust na een activiteit. Maar ik houd dit ZELF IN STAND doordat ik gewend ben aan deze onrustige stand; ik weet niet beter. Hierdoor neem ik te weinig tijd voor rust en ontprikkeling.

Omdat ik qua energie wel een beetje belastbaar ben kan ik best een paar uurtjes wat doen, zowel hersenwerk als lichamelijk werk. Ik word dus niet meer tegengehouden. Ik lig niet meer half dood op de bank dus het lijkt hierdoor alsof ik een hoop aan kan.

Tot slot zijn prikkeling en activiteit heel prettig, en niets doen voelt ONTZETTEND rot. Maar ik merk duidelijk dat als ik daadwerkelijk niets ga doen, maar dan ook écht NIETS, dat ik dan wel tot rust kom. Uiteindelijk, na LANGDURIG niets doen na ELKE activiteit. Niets doen helpt écht!

Maar in plaats van rustig aan doen… wat heb ik de afgelopen maanden allemaal gedaan? Voor mijn gevoel niet zo veel. Voor mijn gevoel heb ik een leeg leven; ik werk niet, heb geen vrouw, geen kinderen, en klets af en toe met de buren en doe boodschappen, maar meer ook niet.

Maar mijn gevoel klopt niet. Er klopt geen zak van! Ik onthoud bijna niks (want mijn hersenen zijn van Brinta gemaakt) en moet dus mijn eigen blog gaan teruglezen om me vervolgens kapot te schrikken. Jezus, wat heb ik veel gedaan! Dat kan gewoon niet! Zo gaat je burnout nooit meer weg, Martin! Het is nu november, ik maak hier maar even een lijstje van zo ongeveer augustus, september en oktober 2022:

– op bezoek geweest bij vrienden ver weg (twee maal een hele dag)
– schuifdeuren maken in de woonkamer (zeven halve dagen)
– naar Zeeland op en neer binnen één dag (700 km) om mijn historische collectie games te verkopen
– een radio interview gegeven (anderhalf uur en ook NA mijn bedtijd)
– onderzoek naar alle ins en outs van zonnepanelen (zes dagen maal 3 uur, nu ben ik expert)
– onderzoek naar leveranciers van zonnepanelen, bestelling plaatsen, panelen op het dak aanleggen plus omvormer, de bekabeling (alle plafonds open) én aanpassingen in de meterkast (zeven halve dagen)
– bezoek ontvangen (halve dag)
– gesprek met het UWV (een uur lang gezeur over “mogelijkheden om weer iets te gaan doen”)
– buurvrouw geholpen met de deur repareren, kozijnen en dakgoot schilderen (drie halve dagen)
– buurman geholpen met zijn zonnepanelen (een halve dag, was ik nou maar geen expert geworden)
– andere buurman geholpen die onwel was geworden (een halve avond)
– radiatorfolie aangebracht in heel het huis (fucking irritant klotewerkje, paar uur)
– gedoe met geld regelen, stress over energiekosten
– nog wat gewerkt aan apps (enkele halve ochtenden, omdat ik “aan” stond en niet kon stoppen)
– nog wat gewerkt aan YouTube video’s (enkele ochtenden, kalm en prettig)
– een compleet nieuwe website gemaakt (10 halve dagen)
– lekkage in de auto opsporen (een hele dag)
– stress omdat mijn wasmachine stuk ging, geld zien te regelen, nieuwe bestellen (halve dag)
– stress over of ik nog wel kan rondkomen
– gewoon huishouden, boodschappen, koken, wassen
– op vrijwel elk “leeg” moment steeds op de iPad / iPhone of YouTube / Netflix kijken
– me ook nog steeds afvragen waarom ik nooit beter word en me zo rot voel
– eikel

Ik begrijp mezelf niet

Terwijl ik al die dingen deed, gonste en bonste mijn kop. Ik was duizelig en moe. Het voelde rot. Soms trilde ik. Maar ik ging maar door. Waarom kan ik niet stoppen? Waarom kan ik mijn hele leven al niet stoppen? Waarom voelt niets doen zo rot?

Ik begrijp mezelf niet. Het lijkt wel of ik zelf-destructief ben. Het lijkt wel of ik niet WIL beter worden. Alsof ik niet wil deugen, geen rust WIL nemen. Ik krijg alleen maar elke keer weer MEER SPANNING, en om dat te overwinnen ga ik MEER doen in plaats van minder.

Ja natuurlijk, de meeste dingen die ik gedaan heb waren leuk of nuttig en gaven me een goed gevoel. Ik ben ook echt super blij met mijn nieuwe schuifdeuren en zonnepanelen, apps en video’s en al die andere meuk. Ook heb ik een gevoel van controle: ik doe écht goeie dingen om geld en energie te besparen. Mijn huis wordt er beter van en ik word er blij van. En dit alles geeft me het gevoel dat ik ondanks mijn burnout tóch nog wel wat kan.

Het ligt overigens ook aan mijn opvoeding; mijn vader was zijn hele leven lang permanent gespannen en mijn moeder was licht neurotisch en alles moest vlug, vlug, vlug. Niemand heeft mij ooit geleerd dat ontspanning bestaat en hoe je het moet doen. Ook als student en in mijn werkende leven kon ik nooit stoppen.

Ik krijg dit nu als ouwe lul nog steeds niet in balans. Ik krijg het niet goed. Ik kan nooit op tijd stoppen en ik kan niet niksen. Dat is de oplossing, Martin, eikel. De oplossing ligt hier voor je neus. Je moet op tijd stoppen en je moet genoeg niksen. Structureel, en langdurig.

Ga dat nou eens doen. En blijf het doen, óók als je voelt dat je wat meer energie hebt. Óók als je onder druk staat omdat bepaalde dingen af moeten. Óók als je je verveelt, en óók als je straks helemaal geen burnout meer hebt. Misschien moet ik ook maar eens de OR-Methode van Fleming gaan proberen.

Ik heb natuurlijk geen partner of collega’s die dit soort dingen tegen me zeggen. Ik moet het allemaal zelf doen. Ik ben alleen, en moet alles altijd maar alleen op zien te lossen. Niemand houdt me tegen, niemand houdt me een spiegel voor. Ik ben alleen met mijn burnout.

Het viel de buren wel eens op dat ik zoveel aan het doen was. Dan zeiden ze dat het “goed met je gaat”. Maar ik zou beter moeten weten: zó veel doen is juist NIET goed. Ik had hun opmerkingen kunnen zien als rode vlag dat ik minder moest gaan doen en meer rust moest gaan nemen. Maar dat heb ik niet gedaan.

Ik lees gelukkig regelmatig een reactie op Instagram van iemand die zegt dat ik misschien wel te hard ga of te veel doe. Die mensen hebben gelijk. Ik moet die reacties serieuzer gaan nemen. Dank jullie wel lieve mensen. Ik ga het nu eindelijk inzien.

Volgende keer

Volgende keer herstel ik weer wat.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.