#253: Een angstaanval waarbij ik bijna 112 bel

Ik ben begonnen met regelmatig liggend rusten. Dit naar aanleiding van het boek “Je vermoeidheid te lijf” van Annemarieke Fleming. Alles wat niet plat liggend gebeurt, is volgens het boek een activiteit. Dus ook lekker in de tuin zitten of ongeïnteresseerd door een krantje bladeren telt als actief zijn. Alleen met líggende rustmomenten kunnen het lichaam en de hersenen zich herstellen.

Op vaste momenten moet er 15-20 minuten liggend worden gerust, met de ogen dicht en in stilte. Deze momenten móeten worden aangehouden, ongeacht wat op dat moment je klachten zijn. Als je je goed voelt of niet helemaal moe bent dan mogen de ligmomenten dus NIET worden overgeslagen.

Ik volg deze methode niet exact (zie ook blog #252) maar ga na elke activiteit in elk geval wel liggend rusten.

Liggend rusten

De laatste tijd voel ik me nooit moe of kalm en dat wil ik zo graag. Dat ik gewoon eens lekker kalm ben als ik niks doe, en dat ik dan eens écht goed kan aanvoelen hoe moe ik ben. De chronische stressrespons zorgt er bij mij namelijk voor dat ik altijd licht onrustig ben en geen vermoeidheid voel.

Na de eerste dag heb ik een goede nachtrust. Ik word wel om 02:00 wakker maar val snel weer in slaap. Ik slaap lekker en droom veel. Het is voor het eerst sinds lange tijd dat ik best een goede nacht heb gehad.

Ik heb onlangs een reeks rotnachten gehad omdat ik in een flinke terugval zit. Ik doe nu al drie weken rustig aan en probeer zoveel mogelijk te ontprikkelen, maar het is lastig. In de ochtend fiets ik een half uur in de natuur en in de middag wandel ik 10 minuten. De rest van de dag blijf ik steeds maar licht onrustig en “aan staan” omdat ik me kapot verveel en dan toch steeds weer een boek pak, de telefoon pak, en mezelf prikkel ook al weet ik dat dat niet zo goed voor me is.

De tweede dag

Op de tweede dag van mijn nieuwe rustplan ga ik na het fietsen even bij de buurvrouw langs en klets een uurtje. Ik vertel haar hoe enthousiast ik ben over het boek van Fleming en dat ik nu veel vaker liggend ga rusten. Ik heb echt zo’n goede hoop dat dit me gaat helpen.

Ik leg ook emotioneel aan de buurvrouw uit dat ik in mijn zes jaar burnout natuurlijk al van alles heb geprobeerd. En dat ik weliswaar een flink eind hersteld ben maar nog steeds niet kan werken en soms zo wanhopig ben dat er geen behandeling meer voor me lijkt te zijn. Ik wil niet te veel hoop vestigen op mijn nieuwe plan want dat kan tot teleurstellingen leiden, maar ik wil zo graag, zo graag herstellen, gewoon eens lekker kalm zijn en weer goed kunnen slapen.

Ik pak weer telkens na elke activiteit een liggende rustpauze. Op de bank. Ik val nooit in slaap maar dat hoeft ook niet. Ik zet ook geen wekker want na 15-20 minuten voel ik vanzelf meestal wel aan dat de tijd voorbij is. Één keer lig ik 35 minuten maar dat voelt wel lekker. Het is de bedoeling om niet langer dan 20 minuten te liggen, want anders komt de gewone nachtrust in gevaar, maar ik zal ook niet te streng zijn voor mezelf.

Bonken, flitsen en huilen

Elke keer als ik mijn ogen dicht doe bonkt en bonst mijn hartslag in mijn hoofd. Dat verandert dan na vijf tot zeven minuten. Soms voelt het als een steen in mijn hoofd, een zwaar blok. Soms komt er wat kalmte, daarna weer gebons.

Mijn hersenen komen vervolgens elke keer in een soort roes/droom stand terecht. Hierbij zie ik verschillende witte vlakken flitsen voor mijn ogen en er komen plaatjes en liedjes voorbij. Dit herken ik van enkele jaren geleden aan het begin van mijn burnout. Ik denk dat dit heel goed is en dat de hersenen dan van alles gaan verwerken.

Wat me ook opvalt is dat ik na een aantal minuten bijna altijd ga huilen. Zonder enige aanleiding (er zijn ook geen gedachten of emoties die het veroorzaken) begin ik te huilen. Soms een beetje, soms heel hard. Ik denk dat dit ook heel goed is. Ik denk dat mijn hersenen daar nu pas aan toekomen doordat ik rust neem. Dit wijst er wel op dat ik behoorlijk overspannen ben. Pfoeh wat een heftigheid.

Na elk rustmoment voelt mijn hoofd wel wat raar. Duizelig, maar niet met vlekken voor de ogen. Dronken, onstabiel, alsof ik op een boot heen een weer aan het lopen ben en bijna omval. Ik weet niet of dit door de rustmomenten komt of dat ik gewoon gespannen ben door het geklets met de buurvrouw.

Na het avondeten ben ik onrustig en voelt mijn hoofd nóg meer dronken aan. Wat een rotgevoel. Het zullen wel angsten zijn maar wat moet ik er aan doen?

Om 20:00 ga ik naar bed. Ik heb wel veel op de iPad zitten lezen en een spelletje gespeeld, omdat mijn dronken hoofd maar niet wegging en ik steeds zo onrustig ben. Ik denk dat ik dat niet had moeten doen. Om 21:00 ben ik rustig en val ik bijna in slaap, maar dan opeens ontploft mijn hoofd.

Angstaanval

Ik krijg een enorme angstaanval; het voelt alsof mijn hersenen en mijn hoofd heel hard heen en weer schudden, terwijl ik gewoon stil lig. Dit duurt wel een half uur. Het lijkt maar niet weg te gaan. Daarna wordt het milder. Het voelt VERSCHRIKKELIJK en mijn hart gaat ook nog eens bonzen. Als ik na een uurtje weer wat kalmer word krijg ik vlak voordat ik in slaap val opnieuw een keiharde elektrische schok in mijn hoofd. Ik ben meteen weer klaarwakker.

Het lijkt een beetje op de onttrekkingsverschijnselen van Venlafaxine, die ik meer dan een half jaar geleden heb afgebouwd. Het komt voor dat ex-gebruikers van dit middel soms nog dit soort effecten krijgen, soms wel tot een jaar later.

Deze angstaanvallen blijven daarna twee uur lang doorgaan. Dat is opvallend want meestal duren ze maar een minuutje of twintig. Ik neem van ellende dan maar 2 mg diazepam. En warme anijsmelk. Ik ga weer in bed. De angsten blijven nog steeds doorgaan. Het is ondraaglijk. Ik krijg nu ook opeens benauwdheid en ademhalingsproblemen. Ik was onlangs al bij de huisarts geweest en heb een afspraak staan voor longonderzoek, want het voelt al enige tijd alsof er iets in mijn longen zit.

Ik word nu zó bang om geen adem meer te kunnen halen, dat ik mijn telefoon pak. Ik houd hem in mijn hand, want ik ga 112 bellen. Ik ga een ambulance laten komen. Dit voelt zo verschrikkelijk rot, dit is vast geen gewone angstaanval. Dit móet haast wel iets anders zijn. Het voelt alsof ik dood ga.

Het is 01:00 uur, ik kijk even uit het raam of er nog lichten branden bij verschillende buren. Zwart, bij iedereen. Ik zal dit alleen moeten doen. Zal ik 112 bellen of niet? Ik voel me verschrikkelijk. Ik heb me wel eens vaker zo rot gevoeld, en ik weet rationeel gezien dat het “gewoon” een angstaanval is. Maar jezus, wat is dit erg.

Ik probeer rustig en diep adem te halen. Een uur later gaat het wat beter. Ik moet opeens huilen, huilen, huilen, ik ben boos dat ik me zo rot moet voelen. Ik ben toch zo goed bezig met rust nemen? Had ik misschien niet met de buurvrouw moeten kletsen? Misschien niet op de iPad moeten zitten klooien?

Wanneer geeft mijn hoofd mij nou eens verbetering? Het houdt niet meer op zo. Het heeft geen zin meer voor mij op deze manier. Ik ben zo bang. Ik ben zo bang. Ik ben heus wel wat pittige ellende gewend, maar dit is te erg. Zo kan ik niet doorgaan.

Ten einde raad val ik uiteindelijk in slaap. Morgen maar weer verder kijken.

Volgende keer

Volgende keer bel ik de huisarts.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.