#254: Mijn burnout begint inderdaad opnieuw

Ondanks rustig aan doen merk ik dat ik niet meer kalm kan zijn. Het lukt niet meer. Zelfs bij liggend rusten op de bank blijft mijn hoofd maar dronken en bonkend aanvoelen. Hoe kan dat nou toch? Ik doe nu al een week of vier rustig aan. In de nachten heb ik zo nu en dan angstaanvallen.

Doe ik te weinig? Ga ik te vroeg naar bed? Doe ik te veel dutjes? Fiets ik te lang in de ochtenden? Waarom kan ik nou niet rustig worden? Het voelt allemaal heel leeg en eenzaam maar ik voel me niet echt beter van al dit rusten en liggen. Aanvankelijk ging het met extra rust wel wat beter, maar het lijkt alsof mijn burnout nu weer opnieuw begint.

Onrust

Mijn hoofd blijft maar actief en ik voel me nooit moe of kalm worden; een teken dat mijn stressrespons gewoon aan blijft staan. Ik ben permanent nerveuzig maar ik weet niet waarom. Ik probeer me er bij neer te leggen want soms weet je ook gewoon niet hoe iets komt. Het is gewoon zo en dat is het.

Kalmeringsoefeningen, ademhalings- en rustmeditaties werken niet meer. Waarom niet? Hoe kan het dat deze dingen totaal niets meer lijken te doen? Gaat mijn lichaam in protest? Ben ik al te ver heen om nog terug te kunnen? Dit lijkt wel op het begin van mijn burnout toen écht NIETS een beter gevoel gaf.

Vooral na het avondeten ben ik onrustig. Ik weet niet meer hoe ik moet liggen of zitten. Ik durf geen TV aan te zetten want dat is te veel prikkels. Ik durf geen boek meer te lezen want dat zijn ook te veel prikkels. Ik durf niet meer met de auto naar de Waddenzee te rijden want ik word niet meer kalm van een autoritje. Ik durf geen iPad of iPhone te pakken want dat zijn helemáál te veel prikkels.

Hierdoor gaat de tijd heel langzaam. Drie uur, vier uur, vijf over vier. Half vijf. Zes uur, zeven uur, half acht. Twee over half acht. Pfoeh ik ga maar naar bed nu.

In bed durf ik alleen nog maar plat op mijn rug te liggen. Ik ben onrustig. Ik dommel een beetje weg en vlák voordat ik in slaap valt knalt er iets in mijn hoofd. Bam! Een keiharde angstflits. Jeetje wat een rotgevoel. Waarom gebeurt dit altijd in bed? Ik doe toch rustig aan? De angstaanval duurt vijf minuten en daarna krijg ik ongeveer elke minuut een spierschok in een arm of been, die ik tegelijkertijd als flits in mijn hoofd voel.

Deze schokken blijven uren, urenlang aanhouden en daardoor slaap ik niet. De hele nacht lig ik wakker, afgezien van een paar korte slaapmomentjes. Ik begin te huilen en ik begin het op te geven. De schokken en flitsen gaan maar door. Dit voelt zo eng en zo rot. Ik MOET geholpen worden.

Twee dagen eerder had ik al bijna 112 gebeld (zie blog #253) vanwege heftige angstaanvallen. Het is nu gelukkig niet zó erg, maar het is nog steeds NIET TE DOEN.

“Als het ochtend is dan bel ik de dokter en laat ik me opnemen in een GGZ instelling”, bedenk ik in mijn bonzende kop. “Ik moet gewoon volledig onderzocht worden en volgepompt worden met medicatie. Dit kan niet meer, ik kan zo niet langer doorgaan.”

Huisarts

Ik moet meerdere keren huilen. Om 08:00 lig ik nog steeds wakker en bel ik de huisarts dat ik met spoed wil langskomen. Ik kan terecht om 9:40. Ik wacht en ik wacht en ik wacht tot het zover is. De praktijk is gelukkig bij mij om de hoek. In de wachtkamer is een heel klein meisje met haar vader. Ze is heel schattig en vraagt of ik naar de dokter ga. Ik zeg “ja” en ze zegt vrolijk:“Ik ook!”. Ik moet bijna huilen omdat ze zo schattig is maar ik hou me in.

Als het meisje en haar vader weg zijn en ik alleen in de wachtkamer zit, begin ik te huilen. Zo ongecontroleerd, ik kan het niet inhouden. Dat hoeft ook niet, ik ben gewend aan huilen. Maar als ik het zou wíllen inhouden, dan zou ik het niet kunnen. De tranen blijven doorstromen als een waterval, maar zonder geluid. Ik herken deze manier van huilen; het is precies wat er gebeurde, zes jaar geleden, toen ik voor het eerst bij de huisarts kwam met mijn burnout.

Dit is hem dan weer, dit is de ECHTE instorting. Na een maand of drie mezelf veel te zwaar te hebben belast (zie blog #248), heb ik ongeveer een maand lang geprobeerd heel rustig aan te doen. Maar het mocht niet baten. De uitputting is nu compleet. Mijn burnout begint inderdaad opnieuw.

Ik ben blij dat ik op zijn minst heb aangevoeld dat het niet goed ging, en dat ik maatregelen heb genomen, zoals meer bewegen, minder mijn hersenen prikkelen, meer rusten en ook op een betere manier rusten. Maar de maatregelen kwamen te laat en waren niet voldoende, het kwaad was al geschied.

Dit is precies hoe het zes jaar geleden ook gebeurde: op mijn vakantie in Duitsland voelde ik me onwel en angstig en ben ik naar huis gegaan, daarna ging het wel weer een beetje en heb ik nog een aantal weken vrij rustig aan gedaan. Maar daarna pas kwam opeens de échte klap, terwijl ik dacht dat ik best goed bezig was. Dit is de manier waarop het bij veel andere mensen ook gaat: als je rust neemt gaat het eerst slechter, dan komt de échte klap, en dan daarna pas begint het herstel.

In de spreekkamer kan ik niet meer stoppen met huilen. Ik krijg Lorazepam om te kunnen slapen, en dan over een paar dagen gaan we verder kijken voor doorverwijzing naar eventueel GGZ of een psychosomatisch fysiotherapeut, of allebei.

Crisis

Ik ben weer in crisis; ik herken weer precies wat er met me gebeurde tijdens het begin van mijn burnout en dat herhaalt zich nu. Ik ben de afgelopen jaren weliswaar flink vooruit gegaan, mijn burnout leek zelfs bijna voorbij te zijn. Maar ik moet nu opnieuw beginnen.

Ik ga er maar vanuit dat het nu niet zo lang zal duren. Zes jaar geleden had ik namelijk EINDELOZE stressfactoren in mijn leven; gezeur met de werkgever, baan kwijt raken, vriendin kwijt raken, minder geld hebben, oorlog met het UWV, mijn spaargeld raakte op, ik kon mijn huis niet meer betalen en mijn vader werd dement en overleed.

Nu zit ik lekker in Friesland, het is rustig, ik heb geen stress van werk, relaties of familie. Ik kan rondkomen (sort of), mijn huis is afbetaald en ik mag doen wat ik wil. Ik heb lieve, leuke buren die mij helpen. Alle klussen in mijn huis die écht moesten zijn klaar. Mijn auto is nu 100% goed en mijn wasmachine is nieuw. Er kán nu haast niks meer misgaan. Alles is onder controle. Ik eet gezond, ben zelfs gestopt met snoepen en chips vreten. Ik gebruik geen nicotine, drank of drugs, en ga op tijd naar bed.

Maar ik begin opnieuw met mijn burnout. Ik ben weer terug bij af. Ik ga het nu hopelijk allemaal goed doen. Ik was al een flink eind genezen dus er is nog maar een klein stukje te gaan… hoop ik. Het is nu precies twee jaar geleden dat ik een soortgelijke instorting had; er zit dus steeds meer tijd tussen de terugvallen.

Ik ben dit keer niet wanhopig maar wel teleurgesteld. Het voelt zo rot. Ik moet weer huilen.

Volgende keer

Volgende keer: ik had het eigenlijk al zien aankomen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.