#255: Ik had het eigenlijk al zien aankomen

Mijn burnout is opnieuw begonnen. Ik noem het geen terugval, want bij een terugval denk ik altijd dat je een klein beetje terugvalt en dus niet helemaal naar nul en dan opnieuw begint. Maar ik begin écht helemaal opnieuw. Op een vrijdagochtend eind november 2022 zit ik huilend bij de huisarts (zie blog #254). Ik krijg Lorazepam om rustig te worden en weer te kunnen slapen.

Ik neem meteen een halve pil en de buurvrouw komt even langs. Ik vertel haar huilend dat ik weer terug bij af ben. Ik kan nergens meer tegen. Kletsen is eigenlijk te veel voor me. Als ze weer weg is moet ik steeds weer huilen. Muziekje aanzetten is te veel voor me. Bedenken wat ik ga doen is te veel voor me. Een boterham smeren is te veel voor me. Alles is te veel voor me.

Terug naar af

Mijn kop kan nergens meer tegen. Het is het standaard burnout verhaal. Alleen maar huilen, duizelig zijn en elke prikkel is te heftig voor me. Ik probeer te begrijpen hoe het toch zo ver heeft kunnen komen, hoewel ik dat eigenlijk al weet.

Ik weet dat ik mezelf drie maanden lang heb overbelast met klussen, zowel verwachte als onverwachte activiteiten en diverse stressvolle situaties (zie blog #248). Ook ben ik ongeveer een half jaar geleden gestopt met het nemen van antidepressiva. Misschien dat het daaraan ligt? Ik lees mijn blog terug om meer te weten te komen. Ik onthoud nooit wat (want mijn hersenen zijn gemaakt van knakworstjesvlees) maar gelukkig heb ik mijn blog om te kijken wat er allemaal is gebeurd.

Ik ontdek ten eerste dat ik de nachtelijke angstaanvallen al maanden lang heb. Ik schreef laatst dat ik angsten in de nacht had zodra ik overdag te veel activiteiten deed. Maar ik ontdek ook dat ik ditzelfde maanden geleden ook al opschreef. Toch heb ik in die tijd geen maatregelen genomen om dit te verbeteren. Ook traden deze nachtelijke angstaanvallen dus al op toen ik nog wél antidepressiva gebruikte. Dat ik dit nu niet meer gebruik lijkt dus geen verschil te maken. Gelukkig maar.

Het is natuurlijk logisch dat als ik elke nacht wakker word om 02:00 en dan alleen maar onrustig lig te woelen, dat ik dan in wezen elke nacht maar 5 of 6 uur geslapen heb. Ik heb daarbij geen extra dutjes genomen overdag. Kortom: een slaaptekort terwijl ik mezelf overdag aan het overbelasten en overprikkelen was. Dat is het beste recept voor uitputting.

Ik begin nu wel te begrijpen dat mijn burnout maar niet voorbij ging en nu dus helemaal opnieuw begonnen is. Neem daarbij nog eens het feit dat ik niet goed kan kalmeren: ik kom niet echt tot rust als ik pauzes neem. Mijn lichaam krijgt dus nooit enige hersteltijd.

Ik had het zien aankomen

Ik had het dus allemaal kunnen zien aan komen. En ik héb het ook zien aankomen. Toen ik op bezoek ging bij vrienden ver weg dacht ik:“jeetje dit is wel ver rijden, dat kan ik eigenlijk niet hebben”. Toen ik een radiointerview gaf in de avond dacht ik:“ik had nu eigenlijk in bed moeten liggen, ik ben nu helemaal duizelig”. Toen ik aan het klussen was viel ik bijna om van vermoeidheid.

En zo waren er honderd dingen waarvan ik dacht:“hmmm dat is niet zo goed, of een beetje veel” en dan ging ik vervolgens gewoon door. En dan elke keer maar weer om 20:00 naar bed, en om 02:00 wakker worden met de meest onrustige dromen, duizeligheid en angsten. Maanden achter elkaar. En maar gewoon op dezelfde voet doorgaan, doorgaan, doorgaan.

Waarom kan ik dit niet? Waarom doe ik het altijd fout? Waarom kan ik niet stoppen? Waarom ga ik maar door? Ik heb ook ooit ergens in een blog geschreven dat ik niet meer zo op mijn klachten zou gaan letten, maar gewoon zou gaan doen wat ik wil. Ik weet niet meer welk blog dat is, maar dat was in elk geval dus ook niet de oplossing.

De volgende dagen

In de avond neem ik 1 mg Lorazepam. Ik heb een goede nacht en slaap in één keer door tot half zeven. De volgende dag neem ik overdag géén Lorazepam, maar alleen ‘s avonds één bij het naar bed gaan. Ik slaap wat minder goed, op een gegeven moment voel ik een korte angstaanval die door het pammetje heen knalt. Op de derde dag neem ik overdag ook niks, en slaap ik ‘s avonds goed met de Lorazepam.

Ik ben uiteraard meteen weer bang dat ik verslaafd raak en nooit meer zonder Lorazepam kan. Maar ik ga met de huisarts bespreken hoe we nu verder gaan.

Overdag doe ik bijna niks. Ik fiets in de ochtend 20 minuten, dan uitrusten, eventueel boodschappen, lunch en dan naar bed. Twee uur later weer uit bed, wakker worden, weer 20 minuten rustig fietsen of wandelen, en dan avondeten. Dan weer niksen en 20:00 naar bed. De OR-methode die ik aan het proberen was (zie blog #252) vergeet ik helaas weer in de chaos.

De hele dag zit ik alleen maar voor me uit te staren. Geen telefoon, TV, geen internet. Geen enkele prikkel, want ik kan nergens meer tegen. Ik huil elk uur. Soms een beetje, soms flink hard. Ik denk na over hoe dit heeft kunnen gebeuren en hoe ik hier uit moet komen. Ik ben doodsbang dat het nooit meer over gaat, dat ik nooit meer goed kan slapen. Dat ik nooit meer tegen enige vorm van prikkels kan.

Ik zet af en toe een héél zacht muziekje aan. Van die yoga/zen/meditatiemuziek met allemaal geklengel en mysterieuze geluiden. Dat is prettig, en het is het enige waar ik nog tegen kan. Ik heb gelukkig een online radiostation gevonden zonder reclames, want één radioreclame van 30 seconden is nog erger dan zes jaar in een burnout zitten.

Ik blijf maar huilen. Langzaam voel ik mezelf steeds vermoeider worden en ook rustiger. Dat is mooi, of komt het door de Lorazepam? Het kloterige van pammetjes is dat je niet meer echt kan aanvoelen hoe het nou écht met je gaat.

Ik wil zo graag eens op een normale manier rustig zijn, rustig en moe, zodat ik rustig en lekker kan slapen. Net zo lang slapen tot ik rustig ben en niet meer moe. Dat is het enige wat ik wil. Ik hoef geen werk, geen vrouw, geen vakantie en geen geld meer.

Als ik maar gewoon eens lekker rustig kon zijn.

Volgende keer

Volgende keer: langdurig niet genoeg slapen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.