#257: Leegte en verdriet

Ik doe nu al ruim een week rustig aan nadat ik huilend bij de huisarts neerplofte (zie blog #254). Elke dag weer moet ik flink huilen. Soms heel erg hard. Ik ben soms boos en gefrustreerd; waarom toch weer zo’n terugval? Waar heb ik dit aan verdiend? Waarom is het allemaal zo zwaar en heftig bij mij en loop ik niet na 12 maanden weer flierefluitend door het leven zoals iedereen in elk gemiddeld burnout verhaal?

Ik slaap nu elke nacht met 1 mg Lorazepam. Hierdoor ben ik natuurlijk meteen weer bang dat ik straks niet meer zonder kan. Of steeds meer nodig heb. Het is nu december 2022 en in januari heb ik een intake bij een GGZ instelling met een psychiater. Ik weet nu al dat zij antidepressiva gaat aanbieden, terwijl ik net een half jaartje vrij ben van dit soort middelen (zie blog #228). Ik ben er een beetje bang voor, maar ik wil ook niet zo doorgaan met allemaal angstklachten die ervoor zorgen dat ik niet slaap.

Ook word ik doorverwezen naar psychosomatische fysiotherapie. Daar zie ik meer heil in, maar ik ben ook wel weer bang dat het geen reet zal helpen, net zoals alle andere hapto, fysio en shiatsu die ik tot nu toe heb gehad.

Verschil met toen

Ik lees terug op mijn blog hoe mijn burnout voelde, heel in het begin, nu ruim zes jaar geleden. De angstaanvallen en mijn bonkende hoofd waren destijds veel erger. Ik sliep een jaar lang nauwelijks en gebruikte langdurig pammetjes. Bovendien zat ik toen nog midden in de stress van verplicht reïntegreren, baan kwijtraken, ruzie met het UWV, een vriendin krijgen en weer kwijtraken, mijn vader die overleed, steeds minder geld hebben, etc. De omstandigheden zijn momenteel veel minder heftig. Ik heb nu in mijn leven eigenlijk geen enkele stressfactor meer, behalve “waarom ben ik toch weer ingestort en word ik ooit nog wel beter?”

Ik wil ook niet te boos zijn op mezelf; ik heb veel te veel hooi op mijn vork genomen (zie blog #248) en dat verklaart waarom ik weer ben ingestort. Het is dus mijn eigen schuld maar ik wil lief voor mezelf zijn en niet spreken over schuld of fouten. Ik kan heus wel herstellen; ik ben gewoon overspannen en uitgeput. Omdat ik moeilijk slaap kan ik ook moeilijk uitrusten en energie erbij krijgen, dat kost dus gewoon allemaal veel tijd.

De dagen zijn lastig om door te komen. Ik kan niet tegen drukte, TV, prikkels van iPad of iPhone. Dus ik zit maar wat voor me uit te staren met kopjes thee. Als ik iets ga lezen dan raak ik óók overprikkeld. Gewoon door een krantje bladeren lukt ook maar 5 minuten. Ik zou zo graag een film willen kijken en dan lekker slapen. Maar dat lukt me allebei niet. Ik herken weer de leegte en de eenzaamheid van in het begin, jaren geleden.

Toen lag ik grote delen van de dagen op de bank maar ik heb nu een andere bank die niet zo lekker ligt. En om nou steeds in bed te gaan liggen lijkt me ook niet echt een goed idee. Ik probeer maar om tussen 13:00 en 15:00 een dutje in bed te doen, maar voor de rest wel gewoon uit bed te zijn en aangekleed.

Leegte en verdriet

En het is zo zwaar. Elke paar uur word ik overmand door verdriet. Er komen opeens weer allerlei emoties naar boven. Over mezelf, mijn leven, dat ik nu al twee jaar in Friesland woon en niet weet wat mijn toekomst zal zijn. Dat ik nergens naartoe kan werken omdat ik nergens tegen kan. Dat ik opnieuw dit jaar niet op vakantie kan gaan. Dat ik opnieuw niet kan gaan daten of überhaupt uitstapjes doen, want ik kan niet tegen mensen.

Ik huil veel. Dat is opluchtend en voelt wel lekker. Maar het is ook zo vermoeiend om zo veel te huilen. Ik merk dat ik niet meer huil om allerlei dingen uit mijn jeugd en tienertijd. Ik huil alleen nog maar om recente herinneringen en gebeurtenissen. Zoals mijn verhuizing naar Friesland, hoe mijn burnout verloopt en wat er allemaal gebeurd is de afgelopen zes jaar.

In de ochtenden fiets ik 30-40 minuten maar het is nu winter en rond het vriespunt. Ik vind de kou wel lekker maar het nodigt niet uit om nog even langer ergens stil te staan, op een bankje te zitten of in de middag opnieuw even naar buiten te gaan. Het is grauw en kaal buiten, maar ja… dan moet je maar niet in Noord-Oost Friesland gaan wonen.

Ik voel me leeg en gehandicapt. Als ik een boodschap doe, eten ga maken of even de was doe krijg ik meteen angsten in mijn hoofd. Alsof mijn lichaam zegt:“nee, dit moet je niet doen, je moet alleen maar slapen en huilen”.

Ik weet ook heus wel dat het weer wat beter zal worden maar ik ben natuurlijk al zes jaar bezig en de angst dat ik de rest van mijn leven rotklachten zal houden en nooit meer iets zal kunnen wordt steeds groter.

Lieve mensen

Ik ken veel lieve mensen. Ik heb drie buurvrouwen en twee buurmannen waar ik mijn ei kwijt kan en die helpen me ook en sturen soms een berichtje. Ik krijg zelfs soep en thee van ze. Daarnaast heb ik vrienden die in het westen van het land wonen. Ik heb er drie geïnformeerd dat ik nu weer terug bij af ben; ik wil eigenlijk niemand meer lastig vallen met mijn eeuwig durende burnout. Ik wil gewoon eens kunnen zeggen:“wie gaat er dit jaar skiën? Ik ga mee!” maar ik krijg al angsten als ik er aan denk. Het is weer hetzelfde liedje als in het begin; ik voel me verrot en kan niks.

Ik hoop ook steeds dat ik lieve berichtjes krijg van allerlei mensen, maar iedereen heeft natuurlijk zijn eigen leven en ik ben al zes jaar aan het kloten dus er is niets nieuws onder de zon. Met mijn zus kan ik ook wel appen en bellen maar die heeft haar eigen gezondheidsproblemen dus die laat ik met rust.

Ouders heb ik niet meer. Ik bedacht laatst dat ik naar een buurvrouw toe zou kunnen gaan (eentje die oma is) en dan vragen of ze me even wil knuffelen en zeggen dat het goed komt. Ik zou dan zeggen:“ik heb geen mama meer en ik wil zo graag een knuffel” en dan zou ze me vasthouden. Dat zou fijn zijn.

Deze buurvrouw is zo lief en zo aardig, ik weet zeker dat ze het nog zou doen ook. Terwijl ik dit idee bedacht zat ik te huilen en te huilen. Terwijl ik dit idee nu opschrijf ook.

Ik wil zo graag beter worden, geen angstaanvallen meer hebben en gewoon energie hebben. Ik hoef niet meer te werken, dat interesseert me geen reet meer. Maar als ik nou eens gewoon lekker rustig en kalm kon zijn terwijl ik een beetje kan internetten, filmpje kijken, kletsen met de buren en hier en daar een verjaardag waarbij ik me niet klote voel. Dat zou toch zo fijn zijn.

Volgende keer

Volgende keer: weinig doen en veel huilen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.